دیدگاه گاردین در توییتر: وقتی آزادی بیان به قیمت یک بمب تمام می شود | سرمقاله

آایلان ماسک با اعلام خرید 35 میلیارد پوندی (44 میلیارد دلاری) خود در توییتر در این هفته، ادعای معمولاً گسترده ای را مطرح کرد: «آزادی بیان بستر یک دموکراسی کارآمد است و توییتر میدان دیجیتال شهر است که در آن موضوعات حیاتی برای آینده بشریت مورد بحث قرار می گیرد. ” «مطلق خواه آزادی بیان» که خود را توصیف می کند، اکنون صاحب پلتفرمی است که این دیدگاه ها احتمالاً تجربه 400 میلیون کاربر آن و احتمالاً جامعه گسترده تر را شکل می دهند. موقعیت او مستحق بررسی جدی است.

در عمل، وب سایت ممکن است خود را در حال بازگشت به آینده بیابد. یک دهه پیش، مدیران توییتر آن را به عنوان “شاخه آزادی بیان حزب آزادی بیان” توصیف کردند. آن دوره ای بود که در آن معترضان در بهار عربی علیه حاکمان مستبد خود توییت می کردند و زمانی که افراد بدخواه به دلیل اعمال توهین های نژادپرستانه و جنسیتی ناپسند علیه دیگران که اغلب مشهورتر بودند، شهرت پیدا کردند. از نمایندگان مجلس گرفته تا بازیگران زن در فیلم شکارچیان ارواح، تیپ های نفرت انگیز اهداف زیادی داشتند و با موانع رقت انگیز کمی روبرو شدند. ماه‌ها پس از تظاهرات مرگبار «حق را متحد کن» در شارلوتزویل، ویرجینیا، تا دسامبر 2017 طول کشید تا این پلتفرم از حزب نازی آمریکا و دیگر برتری‌طلبان سفیدپوست بیرون بیاید. این پلتفرم با آهستگی دردناک بالاخره فهمید که سیاستش که به مردم اجازه می‌دهد تقریباً هر چه دوست دارند بگویند، محیطی را ایجاد کرد که میلیون‌ها نفر آن را دوست نداشتند. کاربران را ناامید کرد و تبلیغ کنندگان را دفع کرد.

همان نظراتی که به آقای ماسک کمک کرد تا به این اندازه کاربر محبوب توییتر شود (۸۶ میلیون دنبال کننده و در حال افزایش) برای او به عنوان مالک آن بی فایده خواهد بود. یکی از توییت های این هفته میلیاردر را در نظر بگیرید که در آن نوشته شده است در بخش: «منظورم از «آزادی بیان» چیزی است که با قانون مطابقت دارد. من مخالف سانسوری هستم که بسیار فراتر از قانون است.» منطقی به نظر می رسد، اما در عمل قابل اجرا نیست. به عنوان مثال، در ایالات متحده، به احتمال زیاد به معنای باز کردن درها به روی تحریک کنندگان و راست افراطی است. یعنی دوباره توییتر را سمی کنیم. اما از سوی دیگر در عربستان سعودی و چین، پیروی از قوانین آزادی بیان، سکو را به یک زمین بایر تبدیل می کند. در هر دو مورد، اشاره به اصلاحیه اول شما را به جایی نمی رساند.

این علم موشک نیست – که مایه شرمساری است زیرا آقای ماسک یک دانشمند موشکی است. او در اسپیس ایکس و تسلا خود را یک مهندس درخشان ثابت کرده است. اما دیدگاه های او در مورد اخلاق و سیاست به وضوح در حال پیشرفت است. در کنار فیسبوک بسیار بزرگتر، توییتر نمی تواند با ارتش ناظران و مشاوران و کارشناسان مستقل خود برابری کند. و با این حال، هر دو پلتفرم با بادهای مخالف نظارتی چشمگیرتری روبرو هستند. وست مینستر آنچه را که دولت به عنوان اولین قوانین ایمنی آنلاین در جهان توصیف می کند، معرفی می کند. فاصله چندانی با بروکسل ندارد، جایی که کمیسیون اروپا اعلامیه‌ای را درباره حقوق دیجیتال منتشر کرده است که از شرکت‌های فناوری می‌خواهد «به حقوق مردم احترام بگذارند، امکان اعمال آن‌ها را فراهم کنند و مشارکت را ترویج دهند».

این دو کلمه آخر بسیار مهم هستند. با وجود همه آنچه که شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی به ارائه یک کالای عمومی افتخار می‌کنند، آنها به سختی به بحثی که فراتر از ممنوع کردن نفرت‌انگیزترین شرکت‌کنندگان است فکر نکرده‌اند. آنها اغلب کمی بیشتر از مسابقاتی هستند که در آن چه کسی بلندترین مدت فریاد می زند. اگر این مسائل بزرگ اخلاقی، سیاسی و اجتماعی به دسته کوچکی از صاحبان رسانه های میلیاردر آمریکایی و مشاوران پردرآمد آنها واگذار شود تا داوری کنند، رسانه های اجتماعی همیشه به وعده های مشترک دیجیتالی جهانی عمل نمی کنند. زمانی که دونالد ترامپ از توییتر و فیس بوک حذف شد، آقای ماسک در توییتی نوشت: «بسیاری از مردم از فناوری پیشرفته ساحل غربی به عنوان داور واقعی آزادی بیان، بسیار ناراضی خواهند بود.» نقطه عادلانه در آن زمان، نقطه عادلانه در حال حاضر.