یادداشت به بن استوکس: کاپیتانی را به دست بگیرید – اما تا زمانی که کار خوب است خارج شوید | تیم کریکت انگلیس

تیبه نظر می رسد که دوران حرفه ای یک سردار آزمون انگلیس، مانند زندگی در سیاست، همیشه با شکست به پایان می رسد. شاید در یک کنفرانس مطبوعاتی اشکبار پس از ضربات متوالی توسط آفریقای جنوبی باشد. یا با یک بیانیه عجولانه هیئت کریکت انگلستان که پس از درگیری ارسال شد که به قیمت کار سرمربی نیز تمام شد. یا در پشت یک دعوای بزرگ با ستاره باتشکار شما که زمانی شروع شد که او در حال ارسال پیامک هایی برای مخالفان در مورد رهبری شما شروع شد. یا در پایان یک افت فرم که در آن تیم پنج سری متوالی را از دست داد. در پایان به نظر می رسد که این کار هر کسی را که آن را به عهده می گیرد شکست می دهد.

تجربه به شما می گوید که هرکس بعدی را برعهده بگیرد – و به نظر می رسد که بن استوکس باشد – در نهایت در مکان مشابهی قرار خواهد گرفت. دیر یا زود، کاپیتانی تبدیل به یک مطالعه برای تماشای سقوط یک مرد خوب می شود. سوال این است که او و تیمش در این راه به چه چیزی می توانند دست پیدا کنند.

این شما را به این فکر می‌اندازد که به‌طور خاص رهبری انگلیس چیست که به نظر می‌رسد اینقدر از یک کریکت‌باز سود می‌برد (و چرا، همانطور که درک آندروود یک بار پرسید، “بسیاری از بازیکنان می‌خواهند به هر حال کاپیتان شوند”). داگ اینسول، که در دهه 1950 رهبری اسکس را بر عهده داشت و زمانی که انگلستان در سال‌های 1956-1957 به آفریقای جنوبی سفر کرد، به عنوان معاون پیتر می فعالیت گسترده‌ای انجام داد، گفت که یک کاپیتان باید «افسر روابط عمومی، مشاور کشاورزی، روان‌پزشک، حسابدار، پرستار پرستار و دیپلمات» باشد. و همچنین بازیکن، انتخابگر و تاکتیکیست. این به شما می گوید که چقدر کار سخت است که جو روت در موقعیتی قرار گرفت که داشت، حتی اگر به نظر می رسید در بسیاری از آن نقش های مختلف بسیار خوب عمل کرده است.

او ضربه زدن را داشت. برخلاف مایک برلی، روت همیشه خواستار جایگاهی در تیم بود، زیرا او بهترین ضربه زن کشور بود. برخلاف مایکل وان، او می‌توانست بهترین بخش فرم خود را در حالی که پیشرو بود حفظ کند، حتی اگر میانگین ضرباتش چند امتیاز کاهش پیدا کند. و او مدیریت انسانی را داشت. برخلاف اندرو اشتراوس، روت همیشه از حمایت همه بازیکنانش برخوردار بود، بازیکنانی که هرگز حرف بدی درباره او (به زبان آفریقایی یا هر زبان دیگری) برای گفتن نداشتند.

اما برلی، وان و استراوس به عنوان سه تا از بهترین کاپیتان های انگلیس در خاطره خواهند ماند. برخلاف روت. روت پس از متهم شدن به امتحان با یک خدمتکار در اتاق هتلش در طول یک آزمون، هرگز در صفحه اول روزنامه ها قرار نگرفت. هرگز در حال مالیدن خاک به توپ گیر نکردم، هرگز یک روزنامه نگار خارجی را در یک کنفرانس مطبوعاتی دمدمی مزاج خطاب نکرد، هرگز برای تمرین حاضر نشد آنقدر خمار که مربی او را مجبور به نشستن در جلسه کند، زیرا فکر می کرد هنوز مست است (اگر آخرین مورد بود). به نظر می رسد یک نوار پایین است، هنوز هم یکی از پیشینیانش نتوانسته از آن عبور کند).

روت به تیمش نگاه نکرد و گفت: “خدای من، ببین چه چیزی برای من فرستاده اند”، این همان چیزی است که آرچی مک لارن زمانی که منتخبان تیمش را برای بازی با استرالیا در اولدترافورد اعلام کردند، با آن برخورد کرد. و او هرگز با یکی از اولین بازیگرانش سلام نکرد: «مناسب! به من نگو ​​که داری بازی می کنی!» همانطور که جانی داگلاس قرار است این کار را کرده باشد. او هرگز توسط یکی از هم تیمی هایش از دست نمی رفت، زیرا آنها از او خسته شده بودند، مانند جف بایکوت، هرگز یکی از بی رحمانه ترین حملاتی را که تا به حال انجام شده بود، با قول دادن به آنها تحریک نکرد، مانند تونی گریگ.

چیزی که روت نداشت، لمس عارف بود که ممکن است مورد احترام ترین کیفیت باشد. ریچی بنو گفت: “کاپیتانی توانایی این است که قبل از بازی فکر کنید، نه اینکه به آن پاسخ دهید.”

Root احساسی برای تغییرات بولینگ یا قرار دادن زمین نداشت. اگرچه، از آنجایی که همه افراد در بازی در مورد نحوه انجام کار نظر دارند، لازم نیست برای یافتن داوران خوبی که به شما بگویند که به هر حال طرف آن بیش از حد ارزیابی شده است، جستجو کنید. گراهام گوچ در زمانی که کاپیتان بود، گفت: «تغییر پویا در بولینگ» که در مورد آن می نویسید احتمالاً نه بار از 10 مورد شانس است. “خوب، شما یک نفر را وارد می کنید و او یک ویکت می گیرد – عالی است، اما من اسرار جهان را حل نکرده ام؟”

راه‌های بی‌شماری برای شکست وجود دارد، آن‌قدر زیاد که حتی زمانی که برنده می‌شوید، افراد زیادی فکر می‌کنند که شما در مسیر اشتباه قرار دارید (همانطور که اشتراوس متوجه شد). به نظر می رسد که کاپیتان انگلیس نه تنها 10 بازیکن دیگر را در زمین هدایت می کند، بلکه کل کریکت انگلیس را هدایت می کند.

شاید آخرین مردی که واقعاً آن را مدیریت کرد، می بود، که ویزدن او را “آرمان زیبای ورزش انگلیسی” توصیف کرد. با این حال، حتی او زمانی که نامزدش را به تور آورد، با مطبوعات مخالفت کرد.

می با 31 سالگی کاپیتانی را به پایان رساند. پس از استعفا، ویزدن 9 سال صبر کرد تا ادای احترامی به او منتشر کند، زیرا همه امیدوار بودند که او بازگردد.

وقتی زمانش رسید، درسی برای استوکس وجود دارد: اگر می توانید، بهتر است تا زمانی که جلوتر هستید، دست از کار بکشید. آنها شما را بهتر به خاطر خواهند آورد.