هشدار نگران کننده در انتخابات فرانسه

شما باید حداقل دو واقعیت مهم را در مورد انتخابات ریاست جمهوری فرانسه بدانید که دور نهایی آن یکشنبه گذشته برگزار شد.

اولین مورد این است که مارین لوپن، نامزد راست افراطی که به خاطر رابطه گرمش با ولادیمیر پوتین و خصومتش با اتحادیه اروپا و مهاجران شناخته می شود، در انتخابات شکست خورد – اما با بهترین نشانی که حزب او تا به حال داشته است، با 41.5 درصد آرا. از رای دور دوم

دومین مورد این است که امانوئل مکرون، رئیس جمهور فعلی از حزب راست میانه En Marche، در انتخابات پیروز شد – اما با کمترین سهم رای دهندگان ثبت نام شده نسبت به هر نامزدی از سال 1969، به دلیل مشارکت کم سابقه تاریخی و تعداد بالای آرا. خالی یا خراب در نمایش اعتراض.

از بین این دو واقعیت، مورد اول بیشترین توجه را به خود جلب کرده است. اما دومی ممکن است مهمتر باشد.

رای یا مذاکره گروگان؟

در دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری، ماکرون اول شد، اما به هیچ وجه به اکثریت نزدیک نشد. او به سختی بیش از یک چهارم کل آرا را با 27.85 درصد به دست آورد. لوپن با 23.15 درصد در رتبه بعدی قرار گرفت و ژان لوک ملانشون نامزد چپ 21.95 درصد آرا را به دست آورد. بقیه آرا بین احزاب کوچکتر تقسیم شد.

این در واقع بسیار رایج است: امروزه، در بسیاری از دموکراسی های بالغ، کسب بیش از یک سوم آرا برای هر حزب یا جناح ایدئولوژیکی غیرمعمول است. در انتخابات فدرال آلمان در سال گذشته، حزب چپ میانه اول شد، اما تنها 25.7 درصد آرا را به دست آورد که بسیار شبیه به ارقام ماکرون در دور اول بود. در نظام‌های پارلمانی چند حزبی، این منجر به دولت‌های ائتلافی می‌شود که در آن دو یا چند حزب با هم کار می‌کنند – آلمان را دوباره در نظر بگیرید، جایی که اکنون یک ائتلاف سه حزبی حکومت می‌کند.

اما در سیستم های مستقیم ریاست جمهوری، برنده همه چیز را می گیرد. و برای بسیاری از رای دهندگان، این بدان معناست که انتخابات کمتر به این موضوع بستگی دارد که می خواهند از چه کسی حمایت کنند تا اینکه با چه کسی مخالفت کنند.

بنابراین زمانی که لوپن به دور دوم انتخابات فرانسه راه یافت، این رقابت مضمون یک مذاکره گروگان گیری را به خود گرفت. مکرون استدلال کرد که لوپن یک تهدید وجودی برای فرانسه است و از همه حامیان نامزدهای دیگر خواست تا پشت سر او متحد شوند تا از پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری جلوگیری کنند. ملانشون، کاندیدای چپ، درخواست مشابهی را برای هوادارانش مطرح کرد. او در 10 آوریل گفت: “ما می دانیم که هرگز به چه کسی رای نخواهیم داد.” “ما نباید حتی یک رای به خانم لوپن بدهیم.”

در پایان، رای دهندگان کافی پشت ماکرون قرار گرفتند تا جناح راست افراطی را از ریاست جمهوری دور نگه دارند. و به نظر می‌رسد که بسیاری به فراخوان‌ها توجه کرده‌اند که با وجود بیزاری از ماکرون، به ماکرون رای دهند تا از کشور در برابر راست‌های افراطی محافظت کنند: طبق یک نظرسنجی، حدود 45 درصد از کسانی که به او رای داده‌اند این کار را کرده‌اند. فقط برای مخالفت با لوپن.

اما همان نظرسنجی نشان داد که عکس این موضوع نیز صادق است: حدود 45 درصد از رای دهندگان لوپن بیشتر به مخالفت با ماکرون علاقه مند بودند تا حمایت از راست افراطی. داده‌های دیگر این را ثابت می‌کند: سرزمین‌های فرادریایی فرانسه مارتینیک و گوادلوپ در دور اول از ملانشون حمایت کردند، اما در دور دوم اکثریت را به لوپن دادند.

دیگران به طور کامل کنار رفتند. در این انتخابات، رای ممتنع و سفید به بالاترین حد خود رسید – تحولی قابل توجه در فرانسه، جایی که مشارکت در آن از لحاظ تاریخی حدود 80 درصد بوده است.

هشداری از تاریخ

کارشناسانی که تاریخ انقلاب‌ها و فروپاشی دمکراتیک فرانسه را مطالعه می‌کنند، نشانه‌هایی از خطر را در سیستمی می‌بینند که طیف وسیعی از رأی‌دهندگان را به سمت انتخابی دوتایی بین آنچه برخی به‌عنوان کوچک‌تر از دو شر می‌دانند، سوق می‌دهد.

پس چگونه انجام دادن شما تفاوت بین خشم سیاسی معمولی را که می تواند از طریق یک سری انتخابات بدون ایجاد بی ثباتی جدی به نتیجه برسد، و چیزی که به اندازه کافی خطرناک است که نیاز به تغییر ساختاری در خود سیستم داشته باشد، تشخیص می دهید؟

“این سوال تاریخ فرانسه است، درست است؟” ترنس پترسون، مورخ سیاسی در دانشگاه بین المللی فلوریدا، به من گفت. مورخان مدت‌هاست که با توجه به تاریخچه انقلاب‌های مکرر فرانسه، این سوال را درباره فرانسه می‌پرسند.

او دلیل خاصی برای نگرانی را در افزایش سطوح ممتنع دید. او گفت: “وقتی رای دهندگان اظهار می کنند که احساس می کنند از حق رای محروم هستند، اگر اکثریت آنها این کار را انجام دهند، پس این نشانه آشکار” یک مشکل جدی است.

برخی در فرانسه شروع به خواهان بازنگری اساسی در قانون اساسی کرده اند تا این سیستم نماینده تر شود. ملانشون خواستار تدوین قانون اساسی جدید از طریق مجلس مؤسسان مردمی شده است. در سرمقاله هفته گذشته در روزنامه فرانسوی لوموند، فردریک ساویکی، دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه پانتئون سوربن، استدلال کرد که فقدان نمایندگی متناسب، راست افراطی را “به دروازه های قدرت” در فرانسه کشانده است.

کامیل رابسیس، مورخ دانشگاه کلمبیا که در زمینه سیاست و موسسات قرن بیستم فرانسه مطالعه می کند، گفت که از شنیدن چنین تماس هایی تعجب نکرده است. او گفت: “شما نوعی گسست بین نمایندگان و رای مردم، رای دهندگان دارید.” نتیجه این است که این رای دهندگان سرخورده و محروم از حق رای به سمت افراط حرکت می کنند.

حالم چطوره؟

مایلم نظرات شما را در مورد این خبرنامه ارسال کنید. لطفا نظرات و پیشنهادات خود را به interpreter@nytimes.com ایمیل کنید. شما هم می توانید من را دنبال کنید در توییتر.

برای دریافت این خبرنامه در صندوق پستی خود اینجا ثبت نام کنید.