“Bossware تقریباً برای هر کارگری می آید”: نرم افزاری که ممکن است متوجه نشوید دارد شما را زیر نظر دارد | فن آوری

دبلیووقتی شغل یک تحلیلگر جوان ساکن در سواحل شرقی – ما او را جیمز می نامیم – با این همه گیری دور شد، او هیچ مشکلی را متصور نبود. این شرکت، یک خرده فروش بزرگ در ایالات متحده که او بیش از نیم دهه کارمند حقوق بگیر آن بوده است، یک لپ تاپ به او داد و خانه اش تبدیل به دفتر جدیدش شد. بخشی از تیمی که با مسائل زنجیره تامین سر و کار داشت، کار شلوغی بود، اما هرگز به خاطر اینکه به اندازه کافی سخت کار نکرده بود مورد سرزنش قرار نگرفت.

بنابراین زمانی که تیم او در یک روز در اواخر سال گذشته به یک جلسه آنلاین فرستاده شد تا به آنها گفته شود که خلأهایی در کار آنها وجود دارد، شوک آور بود: به ویژه دوره هایی که مردم – از جمله خود جیمز که بعداً مطلع شد – اطلاعات را وارد نمی کردند. پایگاه داده شرکت

تا آنجا که اعضای تیم می دانستند، هیچ کس در حین کار آنها را تماشا نکرده بود. اما وقتی مشخص شد چه اتفاقی افتاده است، جیمز عصبانی شد.

آیا یک شرکت واقعاً می‌تواند از ابزارهای نظارت کامپیوتری – که برای منتقدان به عنوان “Bossware” شناخته می‌شود – استفاده کند تا بفهمد که آیا شما در کار سازنده هستید یا خیر؟ یا اگر می خواهید به سراغ یک رقیب با دانش اختصاصی فرار کنید؟ یا حتی، به سادگی، اگر خوشحال هستید؟

اکنون به نظر می‌رسد بسیاری از شرکت‌ها در ایالات متحده و اروپا – که بحث برانگیز است – می‌خواهند تلاش کنند، به دلیل تغییرات عظیم در عادات کاری در طول همه‌گیری، که در آن بسیاری از مشاغل اداری به خانه منتقل شدند و به نظر می‌رسد یا در آنجا بمانند یا ترکیبی شوند. این با گرایش دیگری در میان کارفرمایان به سمت تعیین کمیت کار – چه فیزیکی و چه دیجیتال – به امید بهره وری در برخورد است.

اندرو پیکس، معاون دبیر کل پروسپکت، اتحادیه کارگری بریتانیا، می گوید: ظهور نرم افزارهای نظارتی یکی از داستان های ناگفته همه گیری کووید است..

ویلنیدا نگرون، مدیر تحقیقات و سیاست در Coworker، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در ایالات متحده برای کمک به سازماندهی کارگران، می گوید: «این تقریباً برای هر نوع کارگری پیش می آید. مشاغل دانش محوری که در طول همه گیری از راه دور رفتند، حوزه خاصی از رشد هستند.

یک نظرسنجی در سپتامبر گذشته توسط سایت بررسی Digital.com از 1250 کارفرمای آمریکایی نشان داد که 60٪ با کارمندان از راه دور از نوعی نرم افزار نظارت بر کار استفاده می کنند که بیشتر برای ردیابی مرور وب و استفاده از برنامه ها است. و تقریباً از هر 10 شرکت، 9 شرکت گفتند که پس از پیاده‌سازی نرم‌افزار نظارت، کارکنان خود را اخراج کرده‌اند.

تعداد و مجموعه ای از ابزارهایی که اکنون برای نظارت مستمر بر فعالیت دیجیتالی کارکنان و ارائه بازخورد به مدیران ارائه می شود، قابل توجه است. فناوری ردیابی همچنین می‌تواند ضربه‌های کلید را ثبت کند، اسکرین‌شات بگیرد، حرکات ماوس را ضبط کند، وب‌کم‌ها و میکروفون‌ها را فعال کند، یا به‌طور دوره‌ای بدون اطلاع کارمندان عکس بگیرد. و یک زیرمجموعه در حال رشد از هوش مصنوعی (AI) و الگوریتم‌های پیچیده برای درک داده‌های جمع‌آوری‌شده استفاده می‌کند.

یکی از فناوری‌های نظارت بر هوش مصنوعی، Veriato، به کارگران روزانه یک «امتیاز ریسک» می‌دهد که نشان‌دهنده احتمال تهدید امنیتی برای کارفرمایشان است. این ممکن است به این دلیل باشد که آنها ممکن است به طور تصادفی چیزی را فاش کنند یا به این دلیل باشد که قصد دارند داده ها یا مالکیت معنوی را سرقت کنند.

این امتیاز از مؤلفه‌های زیادی تشکیل شده است، اما شامل آن چیزی است که هوش مصنوعی هنگام بررسی متن ایمیل‌ها و چت‌های یک کارگر می‌بیند تا ظاهراً احساس آنها یا تغییراتی در آن را تعیین کند که می‌تواند به نارضایتی اشاره کند. سپس شرکت می تواند آن افراد را مورد بررسی دقیق تری قرار دهد.

الیزابت هارتز، مدیر عامل شرکت، می گوید: “این واقعاً در مورد محافظت از مصرف کنندگان و سرمایه گذاران و همچنین کارکنان در برابر اشتباهات تصادفی است.”

یکی دیگر از شرکت‌هایی که از هوش مصنوعی استفاده می‌کند، RemoteDesk، محصولی برای کارگران از راه دور دارد که شغلشان به محیطی امن نیاز دارد، زیرا برای مثال با جزئیات کارت اعتباری یا اطلاعات سلامت سروکار دارند. این کارمندان را از طریق وب‌کم‌هایشان با فناوری تشخیص چهره و تشخیص شی در زمان واقعی نظارت می‌کند تا اطمینان حاصل کند که هیچ کس دیگری به صفحه نمایش آن‌ها نگاه نمی‌کند و هیچ دستگاه ضبطی مانند تلفن در معرض دید قرار نمی‌گیرد. حتی اگر یک کارگر در محل کار غذا بخورد یا بنوشد، در صورتی که شرکتی آن را ممنوع کند، می تواند هشدارها را ایجاد کند.

توصیف خود RemoteDesk از فناوری خود برای “اطاعت کار از خانه” باعث شد حیرت در توییتر سال گذشته. راجینیش کومار، مدیرعامل آن، به آبان نیوز گفت (این زبان قصد شرکت را نشان نداد و تغییر کرده است.)

اما به نظر می رسد ابزارهایی که ادعا می کنند بهره وری یک کارگر را ارزیابی می کنند، در همه جا حاضر هستند. در اواخر سال 2020، مایکروسافت محصول جدیدی به نام امتیاز بهره‌وری ارائه کرد که فعالیت کارکنان را در مجموعه برنامه‌های خود، از جمله تعداد دفعات حضور در جلسات ویدیویی و ارسال ایمیل، رتبه‌بندی می‌کرد. واکنش گسترده ای در پی داشت و مایکروسافت عذرخواهی کرد و محصول را اصلاح کرد تا کارگران شناسایی نشوند. اما برخی از شرکت‌های کوچک‌تر جوان‌تر با خوشحالی در حال انجام این کار هستند.

Prodoscore که در سال 2016 تأسیس شد، یکی است. نرم افزار آن برای نظارت بر حدود 5000 کارگر در شرکت های مختلف استفاده می شود. هر کارمند روزانه یک «امتیاز بهره‌وری» از 100 دریافت می‌کند که برای مدیر یک تیم و کارگر ارسال می‌شود، که رتبه‌بندی خود را در بین همتایان خود نیز خواهند دید. امتیاز توسط یک الگوریتم اختصاصی محاسبه می‌شود که حجم ورودی یک کارگر را در تمام برنامه‌های تجاری شرکت – ایمیل، تلفن، برنامه‌های پیام‌رسان، پایگاه‌های اطلاعاتی، وزن و جمع‌آوری می‌کند.

تنها حدود نیمی از مشتریان Prodoscore به کارمندان خود می گویند که با استفاده از نرم افزار تحت نظارت هستند (همین مورد در مورد Veriato نیز صادق است). سام نفیسی، مدیر عامل شرکت، این ابزار را «کارمند پسند» می‌گوید، زیرا به کارمندان راهی واضح برای نشان دادن اینکه واقعاً هستند می‌دهد. کار کردن در خانه. “[Just] نفیسی می گوید Prodoscore خود را در شمال 70 نگه دارید. این شرکت استدلال می‌کند که از آنجایی که فقط به یک کارگر بر اساس فعالیت آنها امتیاز می‌دهد، با همان جنسیت، نژاد یا سایر سوگیری‌های مدیران انسانی همراه نیست.

Prodoscore پیشنهاد نمی‌کند که کسب‌وکارها بر اساس امتیازات خود تصمیم‌های مهمی برای کارگران بگیرند – به عنوان مثال در مورد پاداش، ترفیع یا اخراج. نفیسی می‌گوید: «در پایان روز، این اختیار آنهاست». بلکه به عنوان یک “اندازه گیری تکمیلی” برای خروجی های واقعی یک کارگر در نظر گرفته شده است که می تواند کمک کند. کسب‌وکارها می‌بینند که مردم چگونه وقت خود را صرف می‌کنند یا کار بیش از حد را مهار می‌کنند.

Naficy شرکت‌های حقوقی و فنی را به‌عنوان مشتریان خود فهرست می‌کند، اما آن‌هایی که آبان نیوز به آنها مراجعه کرده بود از صحبت در مورد اینکه با این محصول چه می‌کنند خودداری کردند. یکی، ناشر اصلی روزنامه ایالات متحده، گانت، پاسخ داد که تنها توسط یک بخش فروش کوچک حدود 20 نفر استفاده می شود. یک شرکت نظارت تصویری به نام DTiQ در وب‌سایت Prodoscore نقل شده است که کاهش نمرات دقیقاً پیش‌بینی می‌کند که کدام کارمندان ترک خواهند کرد.

Prodoscore به زودی قصد دارد یک “شاخص شادی/خوشبختی” جداگانه راه اندازی کند که چت ها و سایر ارتباطات یک تیم را در تلاش برای کشف احساس کارگران استخراج می کند. به عنوان مثال، نفیسی ادعا می کند که می تواند در مورد یک کارمند ناراضی که ممکن است نیاز به استراحت داشته باشد، هشدار دهد.

اما خود کارگران در مورد اینکه اینگونه تحت نظر باشند چه فکری می کنند؟

جیمز و سایر اعضای تیمش در خرده‌فروشی ایالات متحده دریافتند که بدون اطلاع آنها، شرکت بر روی کلیدهای آنها در پایگاه داده نظارت داشته است.

در لحظه ای که او مورد سرزنش قرار گرفت، جیمز متوجه شد که برخی از شکاف ها در واقع وقفه هستند – کارمندان باید غذا بخورند. بعداً او به شدت در مورد آنچه اتفاق افتاده بود تأمل کرد. در حالی که ردیابی پنهانی ضربات کلید او مطمئناً نگران کننده بود، اما این چیزی نبود که واقعاً هوشمندانه باشد. در عوض آنچه که “خشمگین کننده”، “روح خرد کردن” و “لگد به دندان” بود این بود که افراد بالاتر از درک این موضوع که وارد کردن داده ها تنها بخش کوچکی از کار او بود، ناکام بودند و بنابراین معیار بدی برای عملکرد او بود. . ارتباط با فروشندگان و پیک ها در واقع بیشتر وقت او را می گرفت.

او می گوید: «این نبود نظارت انسانی بود. «این بود که «اعداد شما با آنچه ما می‌خواهیم مطابقت ندارد، علی‌رغم این واقعیت که شما ثابت کرده‌اید عملکردتان خوب است»… آن‌ها به تک تک تحلیل‌گران تقریباً طوری نگاه می‌کردند که گویی ما روبات‌هایی هستیم.»

برای منتقدان، این در واقع یک چشم انداز دلهره آور است. لیزا کرسج، پژوهشگر و محقق سیاست در مرکز کار دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و یکی از نویسندگان گزارش اخیر Data and Algorithms at Work، می‌گوید: «بسیاری از این فناوری‌ها عمدتاً آزمایش نشده‌اند.

نمرات بهره وری این تصور را ایجاد می کند که آنها عینی و بی طرف هستند و می توان به آنها اعتماد کرد زیرا از نظر فناوری مشتق شده اند – اما آیا اینطور است؟ بسیاری از فعالیت‌ها به‌عنوان یک پروکسی برای بهره‌وری استفاده می‌کنند، اما ایمیل‌ها یا تماس‌های تلفنی بیشتر لزوماً به معنای بهره‌وری بیشتر یا عملکرد بهتر نیست. کرسگ می‌گوید و اینکه چگونه سیستم‌های انحصاری به امتیازات خود می‌رسند اغلب برای مدیران به همان اندازه که برای کارگران نامشخص است.

مرو هیکوک، مدیر تحقیقات مرکز هوش مصنوعی و سیاست دیجیتال و موسس AIethicist.org، خاطرنشان می کند: علاوه بر این، سیستم هایی که به طور خودکار زمان کارگر را به “بیکار” و “مولد” طبقه بندی می کنند، در مورد اینکه چه چیزی مولد است و چه چیزی نیست قضاوت ارزشی می کنند. او می‌گوید، کارگری که برای آموزش یا مربیگری یک کالج وقت می‌گذارد، ممکن است به عنوان غیرمولد طبقه‌بندی شود، زیرا ترافیک کمتری از رایانه‌اش نشات می‌گیرد. و نمرات بهره‌وری که کارگران را مجبور به رقابت می‌کند، می‌تواند منجر به تلاش آن‌ها برای بازی با سیستم به جای انجام واقعی کار مولد شود.

مدل‌های هوش مصنوعی، که اغلب بر روی پایگاه‌های داده رفتار افراد قبلی آموزش داده می‌شوند، نیز می‌توانند نادرست باشند و در جهت گیری ظاهر شوند. مشکلات مربوط به جنسیت و تعصب نژادی به خوبی در فناوری تشخیص چهره ثبت شده است. و مسائل مربوط به حریم خصوصی وجود دارد. محصولات نظارت از راه دور که شامل وب‌کم می‌شوند می‌توانند به‌خصوص مشکل‌ساز باشند: ممکن است سرنخی وجود داشته باشد که یک کارگر باردار است (تخت تخت در پس‌زمینه)، گرایش جنسی خاصی دارد یا با یک خانواده بزرگ زندگی می‌کند. Hickok می‌گوید: «این به کارفرمایان سطح متفاوتی از اطلاعات را نسبت به آنچه در غیر این صورت داشتند، می‌دهد.

عوارض روانی هم دارد. ناتانیل فاست، دانشیار مدیریت در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی که مؤسسه روانشناسی فناوری آن را مدیریت می کند، توضیح می دهد که تحت نظر بودن احساس استقلال درک شده شما را کاهش می دهد. و این می تواند استرس و اضطراب را افزایش دهد. تحقیقات روی کارگران در صنعت مرکز تماس – که پیشگام نظارت الکترونیکی بوده است – رابطه مستقیم بین نظارت گسترده و استرس را برجسته می کند.

برنامه نویس کامپیوتر و وکیل کار از راه دور دیوید هاین مایر هانسون کمپین یک شرکتی را علیه فروشندگان این فناوری به راه انداخته است. در اوایل همه گیری، او اعلام کرد که شرکتی که او یکی از بنیانگذارانش بود، Basecamp، که نرم افزار مدیریت پروژه را برای کار از راه دور ارائه می دهد، فروشندگان این فناوری را از ادغام با آن منع می کند.

هانسون می‌گوید، شرکت‌ها سعی کردند عقب‌نشینی کنند – «تعداد بسیار کمی از آنها خود را تأمین‌کننده فناوری نظارت می‌دانند» – اما Basecamp نمی‌توانست در حمایت از فناوری که منجر به چنین «رفتار غیرانسانی» کارگران می‌شود، شریک باشد. هانسون آنقدر ساده لوح نیست که فکر کند موضع او چیزها را تغییر می دهد. حتی اگر سایر شرکت ها از Basecamp پیروی کنند، برای خاموش کردن بازار کافی نخواهد بود.

هانسون و سایر منتقدان معتقدند آنچه واقعا مورد نیاز است قوانین بهتری است که نحوه استفاده کارفرمایان از الگوریتم ها و محافظت از سلامت روان کارگران را تنظیم می کند. در ایالات متحده، به جز در چند ایالت که قانون وضع کرده اند، کارفرمایان حتی ملزم به افشای نظارت به طور خاص برای کارگران نیستند. (وضعیت در بریتانیا و اروپا بهتر است، جایی که حقوق عمومی در مورد حفاظت از داده ها و حریم خصوصی وجود دارد، اما سیستم از عدم اجرای آن رنج می برد.)

هانسون همچنین از مدیران می‌خواهد که در مورد تمایل خود برای نظارت بر کارگران فکر کنند. او می‌گوید ردیابی ممکن است «یک نفر از 100 نفر» را دستگیر کند. “اما در مورد 99 دیگری که محیط آنها را کاملاً غیرقابل تحمل کرده اید، چطور؟”

در مورد جیمز، او به دنبال شغل دیگری است که در آن عادات نظارتی «سمی» ویژگی زندگی کاری نباشد.