دیدگاه گاردین درباره طرح غیرحضوری کارگر: پایان دادن به این امتیاز مالیاتی ناعادلانه | سرمقاله

آرآچل ریوز، صدراعظم در سایه حزب کارگر، با وعده خلاص شدن از وضعیت مالیاتی غیرمستقیم، گام کوچکی در مسیر درست برداشت. این اعلامیه – قبل از انتخابات محلی – سه جنبه داشت. اول، به رای دهندگان سنتی حزب کارگر که می بینند افراد بسیار ثروتمند می بینند در حالی که با افزایش مالیات و بحران هزینه زندگی دست و پنجه نرم می کنند، سود می برند، کمک می کند. دوم، این تعهد دوباره توجه رای‌دهندگان را به مخالفان سیاسی خانم ریوز، مانند صدراعظم، ریشی سوناک، معطوف می‌کند، که همسرش از پرداخت 20 میلیون پوند مالیات در بریتانیا به عنوان غیرخانمایی اجتناب کرد. و ساجد جاوید، وزیر بهداشت، که به مدت شش سال در حالی که یک بانکدار بود، وضعیت غیرخانگی داشت. سوم، شواهدی ارائه می کند که بررسی مالیات خانم ریوز ممکن است رادیکال تر از تصور قبلی باشد.

نگرانی این است که ممکن است برنامه کمتر از آنچه به نظر می رسد وجود داشته باشد. بریتانیا باید این معافیت را کنار بگذارد، میراث قدیمی امپراتوری که در آن منافع تا حد زیادی توسط نسب پدری تعیین می شود. غیر خانوارها در بریتانیا بر درآمد حاصل از خارج مالیات پرداخت نمی کنند. با این حال، خانم ریوز قصد دارد این امتیاز را با یک “رژیم مالیاتی مقیم موقت” مشابه با کشورهایی مانند فرانسه، آلمان و کانادا جایگزین کند. کارگر می گوید که در مورد پیشنهادات خود مشورت خواهد کرد، اما قصد دارد به مدت پنج سال به این ساکنان مزایای مالیاتی ارائه دهد، در حالی که در سیستم فعلی حداکثر 15 سال است. چنین پیشنهادهایی جدید نیستند. به عنوان رهبر حزب کارگر، اد میلیبند معافیت مشابهی را برای جلوگیری از بازدارندگی خارجی های با استعداد پیشنهاد کرد.

قانون مالیات برای یک دهه نمادی از امتیاز برای ثروتمندان بوده است. در سال 2008، گوردون براون هزینه سالانه 30000 پوندی را برای غیردوم ها معرفی کرد. محافظه‌کاران این میزان را در سال 2015 برای ساکنان طولانی‌مدت افزایش دادند. این مبالغ برای افراد بسیار ثروتمند که به احتمال زیاد از وضعیت غیرخانگی استفاده می کنند، ناراحت نمی شود. اگر خانم ریوز به وعده هایش عمل کند، ممکن است برخی از افراد ثروتمند آنجا را ترک کنند. اما بیشتر غیرخانم‌ها برای معافیت‌های مالیاتی به بریتانیا نمی‌آیند. حاکمیت قانون، آموزش خصوصی و فرهنگ جذابیت بیشتری دارند. بسیاری از آنها پس از پایان وضعیت غیرخانگی خود در بریتانیا بمانند. بیشتر آنها کارگر هستند: حدود 80 درصد از مشاغل غیر خانگی به جای اینکه از درآمد حاصل از سرمایه گذاری زندگی کنند، نیروی کار خود را می فروشند.

خانم ریوز باید شجاع تر باشد. نابرابری در بریتانیا به طور جدایی ناپذیری با افزایش منابع مالی در اقتصاد مرتبط است. گزارش اخیر دانشکده اقتصاد لندن و دانشگاه وارویک نشان می‌دهد که از هر پنج بانکدار، یک نفر ادعای غیردولتی بودن دارد. پل جانسون از مؤسسه مطالعات مالی اشاره می کند که کل درآمد دستمزد دریافت شده توسط 0.1٪ بالا در سال 2018-2019، 37 میلیارد پوند بود و 44٪ از این افراد در خدمات مالی کار می کردند. نزدیک به یک سوم از 0.1٪ در خارج از کشور متولد شده اند. ماهیت جهانی امور مالی به این معنی است که بانکداران خارجی که به لندن می آیند می توانند از طریق وضعیت غیردولتی سود قابل توجهی داشته باشند.

اما افرادی که می توانند مالیات پرداخت کنند و از مزایایی که بریتانیا ارائه می دهد بهره مند شوند، باید مشارکت کنند. اجازه دادن به ثروتمندان برای فرار از مالیات بریتانیا در حالی که مردم عادی با بار فزاینده ای روبرو هستند، ناعادلانه است. کارگر باید پایان دهد – به جای محدود کردن – وضعیت غیرخانگی، که یک قانون را برای ثروتمندان و قانون دیگر را برای دیگران مجاز می کند.