دی بروین کلید امیدهای منچسترسیتی برای سرنگونی “کارتل” است | لیگ قهرمانان

تیسه بازی از اجلاس: اکنون برای The Cartel. این یکی از عناصر کلیدی برند تب‌آلود فوتبال نخبگان است که ثروتمندترین باشگاه جهان هنوز هم می‌تواند خود را به‌عنوان افراد ضعیف، خارجی، دزد در معبد نشان دهد. در حالی که منچسترسیتی در حال فکر کردن به بازی رفت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل تیم امپراتوری رئال مادرید در سه شنبه شب است، هنوز آن حس تازگی در کمین وجود دارد، موجودی که تا حدی از بیرون به زور وارد می شود.

پپ گواردیولا در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی خود گفت: “این مایه افتخار است که در نیمه نهایی مقابل رئال مادرید هستم.” در دهه گذشته ما شروع کردیم به اینجا و این یک افتخار است. ما سعی می کنیم یک بازی خوب انجام دهیم.”

و بنابراین، آنها می آیند، پسران هیچ کجا: شکستن درهای چوبی چوبی نخبگان سایه دار، چرخیدن چرخ دستی روی میزهای ناهارخوری مانند Spice Girls آبی آسمانی – و همه این کارها را عمدتاً با صرف 433 میلیون یورو در سال برای حقوق، استخدام بهترین ها انجام می دهند. مربی در جهان، وکلای خود را در برابر هر کسی که سر راهشان باشد قرار می دهند و سعی می کنند به یک سوپر لیگ بپیوندند.

لازم به ذکر است که هواداران منچسترسیتی در سال گذشته تا حد زیادی کارتل را کنار گذاشته اند. با توجه به اینکه سیتی تلاش کرده و نتوانسته است به یک کارتل ضد ورزشی خودش بپیوندد، یک حرکت منطقی است. سوپرلیگ اروپا ممکن است به دلیل بی کفایتی گوش حلبی خود متوقف شده باشد، اما همچنان یک راهنمای مفید برای درک واقعاً احساس ابرثروتمندان در مورد دوخت‌ها و مغازه‌های بسته است. زمانی که آنها از یکی کنار گذاشته می شوند، عمیقاً ناراضی هستند. اما کاملاً خوشحالم که گنجانده شده است.

در زمین است که Citizens vs Royals dynamic هنوز راهی برای سفر دارد. سیتی ممکن است مورد علاقه این رقابت ها باشد. آنها ممکن است قدرتمندترین گروه از بازیکنان را در فوتبال اروپا داشته باشند. اما واقعیت این است که هیچ یک از اعضای تیم فعلی تا به حال قهرمان لیگ قهرمانان اروپا نشده اند (رئال حداقل ده ها قهرمان سابق دارد). و حتی در تکرار پیری کنونی آن چیزی با شکوه و احمقانه در مورد اپتیک، خشم و وزن فرهنگی مادرید در این مواقع وجود دارد.

شهر ایرادات کمتری دارد. سیتی تیم بهتر و منسجم تری است. اما رئال مادرید رئال مادرید است. اینجا باشگاهی است که قادر است این لحظات را صرفاً از طریق حضور، نشاط و اراده به قدرت به دست آورد. رئال مادرید بودن. تاکتیک چندانی نیست. اما شما سعی کنید آن را انجام دهید.

وقتی نوبت به بازی‌ها می‌رسد، و در واقع منطقه‌ای که مطمئناً این بازی‌ها در آن برگزار می‌شوند، این حس برتری خارج از کشور به بهترین وجه در هافبک مرکزی نمایش داده می‌شود. در صورت جدایی فرناندینیو در پایان فصل، کوین دی بروین باسابقه ترین بازیکن سیتی خواهد بود. اما دی بروین نیز یک چیز عجیب و غریب باقی می ماند، جزئی در این مجموعه شهر که به نقش یک سوپراستار، فردگرا و گلوله جادویی یک نفره نزدیک تر می شود.

این یک نوع آزادی مطالعه شده است. دی بروین فقط به این دلیل که در همه این کارها بسیار خوب است، مجوز ایجاد پاس‌های خطرناک‌تر، شوت‌زنی و موج زدن و شکستن خطوط تیمش را دارد، زیرا انجام آنها در این سطح از کارایی باعث می‌شود تیمش برنده شود.

پس عجیب است که او را به عنوان یک بازیکن دست کم گرفته شده در خارج از این سواحل تصور کنیم. جوایز پیاپی بهترین بازیکن سال PFA نشانگر این است که دی بروین چقدر در انگلیس گرامی است، جایی که نام بردن از او به عنوان بهترین هافبک اروپا امری عادی شده است. او مرتباً آن تیم های سال یوفا را می سازد.

اما هنوز چیزی در اینجا کم است، نوعی غایت که فقط این مرحله می تواند ارائه دهد. آیا بقیه اروپا واقعاً دی بروین را دریافت می کنند؟ بهترین سال های او برای او یک هشتم، نهم و یک جفت چهاردهم در جدول رده بندی توپ طلا به ارمغان آورده است. رتبه بندی آماری مبهم یوفا او را به عنوان پنجاه و ششمین بازیکن برتر لیگ قهرمانان اروپا در این فصل نشان می دهد، رقمی که کمی بیش از بی اعتباری خود را نشان می دهد، اما به یک دلیل قابل توجه است. حتی در اینجا دی بروین کمتر از لوکا مودریچ و تونی کروس، حریفان مستقیم سه شنبه شب، و طلایی ترین زوج هافبک میانی عصر حاضر است.

دی بروین 6 سال از مودریچ و 18 ماه از کروس کوچکتر است. او بدون شک بازیکنی گردتر از دومی است. اما مودریچ کروس، هافبک مرکزی تعیین کننده دهه گذشته لیگ قهرمانان اروپا، استاندارد باقی می ماند.

این نوع مقایسه اغلب تحت هر نوع بررسی می تواند از بین برود. بازی در این سطح در مورد مسائلی مانند آمادگی جسمانی و فرم، تغییرات تاکتیکی، شانس، سرنوشت، تلاش دیگران تصمیم گیری می شود. اما واقعیت این است که حس غایت به سختی به دست آمده است.

کروس و مودریچ چهار مدال در لیگ قهرمانان اروپا دارند و حتی الان هم به راه خود ادامه می دهند. در بازی برگشت یک چهارم نهایی مقابل چلسی، در هافبک مرکزی بود که مادرید در نهایت به اندازه کافی کشش را نشان داد، البته تنها یک بار که کروس به نظر خرج کرده بود، زمین را ترک کرد.

چلسی علیرغم برتری فیزیکی خود، هرگز مهارت لازم برای تسلط بر آن منطقه را نداشت. ده دقیقه قبل از اینکه مودریچ پاس گل تعیین کننده را به دینام 36 ساله رودریگو مادرید 5 فوت 6 اینچی بدهد، در زمین چمن برنابئو پخش شد و روبن لوفتوس چیک مانند مردی که غایب از ترافیک فرار می کند، دور او چرخید. در آن لحظه یک نفر برای مودریچ کمی ترسید.

اخم کرد، بلند شد و عقب رفت. او می داند که این اتفاق خواهد افتاد. تمام دوران حرفه ای او به عنوان یک وزنه متوسط ​​در سرزمین غول ها سپری شده است. اما او کاملاً متصل است و می‌تواند تمام بخش‌های بازی از سرعت و ریتم‌های پاس را تنظیم کند، و به نوعی از پرس سیتی که سعی می‌کند با ران‌های براق اعمال کند، استفاده کند.

دی بروین لحظات خود را در این شرکت سپری کرده است. او دو سال پیش در بازی یک هشتم نهایی بین این تیم‌ها، کروس و مودریچ را دور زد. او اکنون یک حضور بالغ‌تر و همه‌کاره‌تر است، هافبکی آنقدر خوب که می‌تواند تصمیم بگیرد برای چند ماه مهارتی را که دیگران در آن حرفه‌ای ایجاد می‌کنند – آن سانترهای عمیق پزشکی قانونی از سمت راست – برای ایفای نقش تصمیم بگیرد. به عنوان یک شماره 9 کاذب یا یک هادی مرکزی.

هفته آینده یک قدم به قله نزدیک تر می شود. و لحظه ای عالی برای دی بروین برای نشان دادن ویژگی های قهرمان خود در برابر حریفان تعیین کننده میراث.