آنیتا آسانته: من باید تصمیم بگیرم که چه زمانی تمام شود. همه این انتخاب را ندارند’ | زنان استون ویلا

آنیتا آسانته در اوایل زندگی حرفه ای خود آموخت که کنترل آینده اش بسیار مهم است. این ملی پوش سابق انگلیس پس از رسیدن به آرسنال و پیوستن به چلسی، در سال 2009 به ایالات متحده نقل مکان کرد تا به Sky Blue FC برای افتتاحیه فصل قهرمانی فوتبال حرفه ای زنان ملحق شود، که آنها در ادامه قهرمان شدند. سال بعد، آسانته به سنت لوئیس اتلتیکا مبادله شد، سپس، زمانی که تیم فولد شد، ستاره‌های سرخ شیکاگو، جایی که او به واشنگتن فریدوم مبادله شد – همه در عرض سه ماه.

آسانته می‌گوید: «من هرگز کنترلی بر کاری که می‌خواستم انجام دهم و جایی که می‌خواستم بازی کنم را نداشتم. «این تجربه بسیار بزرگی بود که کنترل نداشتم. تلاش برای مقابله با یک انتقال به اندازه کافی سخت است اما چندین بار اتفاق افتاد. شما نه تنها پیوندهایی را که در یک باشگاه، با دوستان و هم تیمی هایتان ایجاد می کنید، ترک می کنید، بلکه فقط بلند می شوید و می روید و سپس در شهر دیگری، محیط باشگاهی دیگر، مربیان جدید، روشی جدید برای بازی هستید. بنابراین آن عنصر بار بیش از حد اطلاعات نیز وجود دارد، بار بیش از حد تلاش برای تنظیم مجدد زندگی خود، هر بار. من در اوایل 20 سالگی ام بودم و در آن زمان اولین بار بود که دور از خانه زندگی می کردم.

بنابراین، تصمیم آسانته برای عقب نشینی از بازی، علیرغم فرم چشمگیری که او در این فصل با استون ویلا نشان داده است، نباید تعجب آور باشد. تعظیم به شرایط خودش برای این مرد 36 ساله اهمیت دارد.

زمانی که این قرارداد را با ویلا بستم خیلی زود تصمیم گرفته بودم که دو سال دیگر بازی کنم. من از کل تجربه، حتی بخش‌های سخت آن، بسیار لذت بردم، اما همیشه می‌دانستم که در یک مقطع زمانی همه چیز به پایان می‌رسد و به نوعی می‌خواهم آن را کنترل کنم. من تصمیم میگیرم هر ورزشکاری این انتخاب را ندارد.

“احساس می کنم که احتمالاً می توانم یک سال دیگر کاملاً در مسابقات شرکت کنم. اما خوب است که احساس کنم خوب بازی می‌کنم و از این تجربه لذت می‌برم. همچنین، می‌توانید با خراش‌ها و ریزش‌ها تا حدی کنار بیایید، اما در نهایت نمی‌خواهید که خیلی هم بد شود. بنابراین، مدیریت آن و حفظ آن قسمت از خودم و بدنم برای آنچه در آینده خواهد آمد، نیز هست.»

فکر کردن در مورد یک شغل تقریباً 20 ساله می تواند ما را وادار کند ساعت ها صحبت کنیم، در حالی که زیر نور خورشید بیرون آپارتمان Asante’s Midlands نشسته است، او قبلاً روند ترک را آغاز کرده است. شغل او مملو از نکات برجسته ای است که او هرگز نمی توانست آرزوی دستیابی به آن را داشته باشد، زیرا در قفس دارایی شورای شهر لندن در شمال غربی خود می جنگید.

آسانته می‌گوید: «هیچ راهی وجود ندارد که بتوانم زندگی‌ای را تصور کنم که بتوانم با فوتبال بازی کنم، زیرا هرگز نمی‌دانستم این امکان وجود دارد. «در آن زمان این یک بازی حرفه‌ای نبود، به هیچ وجه قابل مشاهده یا در دسترس نبود. این یک خواب توخالی بود. فکر می کردم زندگی دیگری داشته باشم و فوتبال سرگرمی من باشد. این که من با دوستانم تماس می گرفتم و می گفتم: “بیا برای تفریح ​​یکشنبه برویم و در پارک بازی کنیم.”

آسانته سفر خود به سمت حرفه‌ای بازی را به‌عنوان «مواد لازم که در زمان مناسب گرد هم می‌آیند» توصیف می‌کند و نقش معلم ورزش خود را برجسته می‌کند. خانم هاردینگ یک تیم مدرسه ای برای این جوان با استعداد ایجاد کرد تا در آن بازی کند و او را وادار کرد تا با آکادمی آرسنال به آزمایشات برود، جایی که توسط ریچل یانکی و کلر ویتلی مشاهده شد. خانم هاردینگ قبل از شروع حرفه آسانته درگذشت.

من هرگز فرصتی نداشتم که به عقب برگردم و بگویم: “هرگز فراموش نکردم چه کاری برای من کردی.” کمی احساساتی به من دست می دهد. آه مرد، او تیم من را ساخته است، او چیزهایی را در من دید که من حتی ندیدم. نمی‌توانم بگویم فردی بیش از حد با اعتماد به نفس بودم، اما او مرا هل داد. او می گفت: “شما باید به مردم نشان دهید که چقدر خوب هستید.” در بازی‌ها، او بازی من را تماشا می‌کرد و می‌گفت: «تو جلوی خودت را می‌گیری، من می‌بینم که نگه می‌داری. فقط دنبالش برو، فقط بکشش.’ من همیشه آن خاطرات و پیام هایی را که او به عنوان یک بازیکن جوان به من می داد، حفظ کرده ام.

“معلمان مانند آن فقط مردم هستند. آنها فقط بخشی از جامعه شما هستند و نیمی از اوقات هرگز نمی دانند که چه تأثیری داشته اند، چه ارتباط خاصی داشته اند یا چه تأثیری بر شما گذاشته اند.»

شروع بازی های المپیک 2012 با کلی اسمیت یکی از نکات برجسته یک حرفه ای گسترده بود، همانطور که قهرمانی در ایالات متحده با تیم آبی اسکای ضعیف بود. و برای آسانته، بردن چهارگانه با آرسنال در سال 2007 “همیشه بالاست”.

او می‌گوید: «این یک گروه واقعاً ویژه از بازیکنان بود و از نظر سنی جمعیت‌شناسی گسترده‌ای وجود داشت. من از آن بازیکنان ارشد چیزهای زیادی یاد گرفتم. امیدوارم از همه آنها، از نظر رهبری و حرفه ای بودن، در بازی انفرادی خودم استفاده کرده باشم، و امیدوارم این چیزی باشد که در محیط های باشگاهی ام به اشتراک گذاشته ام.”

این تیم فاتح شامل بازیکنانی بود که در داخل و خارج از زمین بازی را تحت تأثیر قرار دادند، از جمله فی وایت، یانکی، کلی اسمیت، الکس اسکات، اما برن، لیان ساندرسون، کتی چپمن، کارن کارنی و مری فیلیپ.

در سال 1998، زمانی که تیم مردان آرسنال قهرمان لیگ برتر و جام حذفی شد و با یک رژه اتوبوس روباز در خیابان های ایسلینگتون جشن گرفته شد، تیم زنان در بالای اتوبوس دوم با دو جام، پشت سر آنها قرار داشت. جام دو برابر آن سال آسانته آنجا بود. اشاره می‌کنم که من هم آنجا بودم، 11 ساله، بالای یک کامیون تخت خوابیده بودم و تماشا می‌کردم و جذب می‌کردم.

آسانته می‌گوید: «همین‌طور که شما این را می‌گفتید، من خیلی ناراحت شدم، زیرا صادقانه بگویم که این یکی از بهترین تجربیات دوران فوتبال من بود. باشگاه برای آن زمان بسیار رو به جلو بود.

از نظر دید همه چیز، این که ما را به عنوان بخشی از رژه بگنجانیم، در برنامه های آن روزهای اولیه نیز حضور داشته باشیم، به هایبری برویم و جام ها و چیزهایی از این قبیل را رژه ببریم، همه آن جزئیات کوچک. برای جایی که بازی توانسته است به تکامل برسد اهمیت دارد. و امیدوارم این چیزها در قلب و ذهن همه هوادارانی که در آن مدت آنجا بودند زنده بماند و به بازی زنان پاسخ مثبتی داشته باشند و متحدان خوبی هستند و به همین دلیل از آن حمایت می کنند و به جلو می برند.

این میل به تأثیرگذاری است که فصل بعدی را هدایت می کند. آسانته امیدوار است که به کارهای حرفه ای و رسانه ای که در حین بازی انجام می داد ادامه دهد، اما او در حال گذراندن دوره مجوز Uefa B خود با اتحادیه فوتبال ولز است و آرزو دارد که به دور کامل برود و روزی مدیریت آرسنال را بر عهده بگیرد.

حتی وقتی بازی را تماشا می‌کنم، در حال تجزیه و تحلیل و فکر کردن به چیزها هستم، و همه اینها فقط انرژی در ذهنم تلف می‌شود، مگر اینکه کاری با آن انجام دهم. من باید آن را بیرون بیاورم، این افکار را از خودم بیرون کنم و به روشی خوب برای حمایت از دیگران به اشتراک بگذارم. بهترین راه روی چمن در یک بازی همیشه در حال تکامل است که در آن امکانات، به خصوص در بازی زنان، بی پایان است.»