فرانسیس کوکلین از ویارئال: “ما فقط برای تماشای آنفیلد به آنجا نمی رویم” | ویارئال

آ مردی از آرسنال، مردی از اسپرز، مردی از واتفورد و مردی از کیو پی آر وارد آلیانز آرنا می شوند. بدون شوخی: ویارئال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا قرار دارد. شاید شهر آنها کوچک‌ترین شهری باشد که تیمش یک جام اروپایی را به دست آورده است، و رئیس جمهور ممکن است پیروزی اخیر آنها در برابر بایرن مونیخ را بزرگترین شب در تاریخ آنها اعلام کرده باشد، یک شاهکار تقریباً غیرقابل درک، اما آنها کمک کمی از یک قهرمانی داشتند. شهر 180 برابر وسعت. در واقع از یک کشور کامل.

و، بله، فرانسیس کوکلین، در حالی که در 805 مایلی جنوب شهری که هشت سال از عمرش را گذرانده است، لبخند می‌زند، می‌گوید: «فکر می‌کنم این چیزی بود که به ما کمک کرد.» وقتی ویارئال 2-1 بایرن را شکست داد، کل خط میانی آنها در لندن بازی کرده بود: کوکلین در 18 سالگی به آرسنال پیوست و همچنین یک ماه را در چارلتون گذراند. جووانی لو سلسو قرضی از تاتنهام است. اتین کاپو نیز آنجا بود و بیش از 180 بازی در واتفورد انجام داد. دنی پارخو هنوز در اولین تکل که در نوجوانی در کوئینز پارک رنجرز گرفته شد، برنده می شود.

فقط آنها هم نیست. از 11 بازیکن ابتدایی ویارئال در بایرن، 8 نفر در باشگاه های انگلیسی حضور داشته اند، حتی اگر جرونیمو رولی و پرویس استوپینان هرگز به ترتیب برای منچسترسیتی و واتفورد بازی نکرده باشند. دو نفر از سه زیرمجموعه مورد استفاده، آلفونسو پدرازا و سرژ اوریر، در آنجا بازی کردند. ویسنته ایبورا، هافبک سابق لستر و آلبرتو مورنو، مدافع کناری لیورپول، به مونیخ نرسیدند. یک دوجین مرد، نه تیم. سپس مدیر، اونای امری.

در مورد کوکلین، آرسنال، چارلتون و، او فاش می کند، تقریباً QPR بودند، پس از یک فصل قرضی در فرایبورگ که در آن هیچ ارتباطی با مربی کریستین استریچ وجود نداشت، اما درس هایی داشت. «فکر نمی‌کنم تا به حال به این سختی کار کرده باشم و با نگاه کردن به گذشته، این کمک کرد: متوجه شدم که نمی‌توانی همه چیز را بدیهی بگیری. در آرسنال حتی زمانی که بازی نمی‌کردید، احساس می‌کردید که یک خانواده هستید، همه چیز خوب بود، گاهی اوقات به خودتان فشار نمی‌آورید. رفتن و داشتن یک تجربه سخت باعث شد متوجه شوم که باید به کار ادامه دهم.”

کوکلین از طریق والنسیا به اینجا آمد، جایی که می‌خواست با سرمربی مارسلینو گارسیا تورال و در لیگ قهرمانان بازی کند. روبرت پیرس و سانتی کازورلا او را تشویق کردند تا به ویارئال بپیوندد. “آنها گفتند “بله، تو باید حتما بروی” و من می دانستم که می توانیم کار خاصی انجام دهیم. فکر نمی کنم اشتباه کردم.»

این یک موضوع مشترک و زمینه مشترک است، کشوری که همه آنها پشت سر گذاشتند، آماده سازی و تجارب مشترک. آنها نیز اغلب مخالف بوده اند. ما در مورد ارتباط انگلیسی صحبت می کنیم و من بازی های زیادی را تماشا می کنم. کوکلین می‌گوید: به تورف مور بروید و فضا بسیار خاص است، و اگر برنلی به عنوان مثال در جایی که تیری هانری به او لقب کلمبو داد – «زیرا او گفت که من مثل یک پلیس بودم و همه را متوقف می‌کردم» به عنوان مثال برانگیخته می‌شد – این احساس واقعی است. .

او می‌گوید: «هر استادیوم چیزی کوچک دارد که فقط در انگلیس یافت می‌شود: فوتبال در آنجا متفاوت است». این نیز، به نظر می رسد، مفید است. این صرفاً تصادفی نیست. این یک برنامه آگاهانه فزاینده است. در انگلیس پول و استعداد وجود دارد، فوتبالیست‌های مازاد آن را به بازاری جالب تبدیل می‌کند که در آن یافتن بازیکنانی که در «اکوسیستم مناسب»، فرصت دیگری را ارائه می‌دهند، می‌توانند بازی کنند. چیزی که آنها مطمئناً دارند، موفقیت این سیاست باعث شده است که آن را به خودی خود تداوم بخشد.

لیگ برتر احتمالاً بهترین لیگ جهان است و طبیعت فیزیکی به شما کمک می کند [elsewhere]کوکلین می گوید. ما هنوز یک ذهنیت اسپانیایی در بازی در اسپانیا داریم: فوتبال مالکیت، بازی از پشت. بیشتر در این مرحله از فوتبال اروپا مهم است که توشه های فیزیکی و تکنیکی را داشته باشیم.

تیمی مانند بایرن را می بینید: بدیهی است که آنها از نظر فنی خوب هستند اما از نظر بدنی نیز بسیار قوی هستند. آنها واقعاً در لیگ برتر جا می گیرند. و من فکر می کنم تجربه انگلیسی چیزی است که انجام داد آنجا به ما کمک کن سرمربی آنجا بوده است و بسیاری از بازیکنان می دانند که در مورد چیست. امیدوارم که این یک امتیاز در مقابل لیورپول باشد.”

اقامت امری به خصوص در مقایسه با آرسن ونگر کوتاه بود. شما در مورد دو نفر صحبت می کنید که عاشق فوتبال هستند. کوکلین می گوید دو مدیر بزرگ. “آنها همه چیز را می دانند. من خیلی چیزها یاد گرفته ام. من 10 سال در آرسنال بودم و خیلی جوان بودم، بنابراین ونگر مانند یک پدر دوم بود. هنوز هم گاهی صدایش را می شنوید؟ کوکلین لبخند می زند. منصفانه بگویم، آرسن کسی نبود که زیاد حرف بزند. اگر می خواستی حرف بزنی در خانه اش را زدی. اما تنها با تماس چشمی می‌دانستید که آیا او از شما راضی است یا خیر.»

امری شدیدتر است. لبخندی دیگر، این بار کمی توطئه آمیز. “آره کمی.” آیا آرسنال با او صبر نداشت؟ کوکلین پاسخ می دهد: «در بسیاری از جاها. به پاری سن ژرمن نگاه کنید: به آنچه که آنها در حال حاضر انجام می دهند نگاه کنید و بهتر از زمانی که او آنجا بود نیست. متاسفانه فوتبال حوصله ندارد. برای Unai، من فکر می کنم مانع زبان دشوار بود. او باید پیام خود را به بازیکنانش برساند. او این کار را به راحتی در اینجا انجام می دهد. در پاری سن ژرمن و آرسنال سخت تر بود. او در اینجا اعتبار زیادی دارد و شایسته آن است.

کل تیم پشت سر اوست. او واقعاً جزئیات را کار می کند و ویدیو بخش بزرگی از آن است. این کمک می کند: ما با دقت به نحوه بازی بایرن مقابل سالزبورگ نگاه کردیم و اکنون در نیمه نهایی هستیم.

یک عنصر احساسی نیز وجود داشت، پارخو با استناد به فرضیه بایرن که آنها از آن عبور خواهند کرد، اشاره کرد و یولیان ناگلزمن امیدوار بود که تساوی را در بازی اول حل کند. هافبک سابق کوئینزپارک پی آر گفت: «وقتی به سمت بالا تف می خورید، پایین می آید.

کوکلین می‌گوید: «وقتی چیزی شبیه به آن را می‌بینید، مقداری نیش اضافی به شما می‌دهد. من می گویم: «این کمی تواضع بود. من می توانم کمی آن را درک کنم: وقتی شما تیم بزرگتری هستید، این کار را عمدا انجام نمی دهید، اما گاهی اوقات طبیعی است که فکر کنید: “خب، ما در مقابل ساده ترین تیم بازی می کنیم.” و همانطور که دنی گفت، شما نمی دانید چه اتفاقی می تواند بیفتد.

آنها در بازی اول متوجه شدند، زیرا ما می توانستیم سه یا چهار گل بزنیم. من فکر کردم آنها فکر می کنند: “شاید ما کمی بیش از حد صحبت کردیم.” اما بعداً دقیقاً همین کار را کردند. پس درسشان را نگرفتند. و تمام شانس هایی که در بازی اول از دست ندادیم، در بازی دوم انجام دادیم. یکی گرفتیم و گل زدیم. به همین دلیل ناک اوت شدند.

اما شما به آلیانز می روید و هنوز هم دشوار است، می دانید. مخصوصاً وقتی در بازی اول فرصت های زیادی را از دست می دهید. من کمی… نترسیدم، زیرا متقاعد شده بودم که شانس هایی خواهیم داشت، اما شما فکر می کنید: “امیدوارم از این موضوع پشیمان نشویم.” خوشبختانه اینطور نبود، اما ما باید از آن درس بگیریم زیرا فکر می کنم لیورپول از بایرن قوی تر است. ما باید از شانس خود استفاده کنیم زیرا در عرض دو دقیقه می توانند شما را تنبیه کنند. آنها در یک لحظه عظیم هستند.»

همینطور چهره ای آشنا، مردی که کوکلین در دوران جوانی اش، از جمله فینال قهرمانی زیر 19 سال اروپا، 12 سال پیش با آن روبرو شد: «بهترین بازیکن نسل 91 ما با ادن هازارد. ما نبردهای زیادی داشتیم و روز چهارشنبه یک نبرد دیگر با تیاگو آلکانترا خواهد بود. او و هازارد بازیکنان برجسته نسل من بودند و دوران حرفه ای او را در بارسلونا، بایرن مونیخ و لیورپول می بینید. او در حال جا افتادن است، واقعا خوب بازی می کند.

چیزی در فرهنگ اسپانیایی وجود دارد، ژنتیک: بازیکنان کوچکی که باید خود را وفق دهند، هافبک های کوچک حیله گر با آن فرهنگ، فلسفه حفظ توپ و بازی کردن. سپس خانواده او هستند [genetics]: پدر و برادرش، خانواده ای فوتبالیست.»

علاوه بر تیاگو، کوکلین فهرستی از ویژگی‌های لیورپول ارائه می‌کند که از تحسین و تحسین صحبت می‌کند. او اصرار دارد که آنفیلد واقعاً “متفاوت” است، “جو بین تیم و هواداران چیزی است که واقعاً در فوتبال با آن برخورد نمی کنید”.

او شروع می کند: «لیورپول احتمالاً تیمی است که بهترین فشار را دارد. من واقعا نمی توانم نقاط ضعف آنها را ببینم. آنها خیلی خوب حمله می کنند و حالا هم دارند [Ibrahima] Konaté در حال رقابت با [Joël] ماتیپ. دفاع چپ و دفاع راست اساساً مانند مهاجمان هستند. آنها دو بازیکن دارند که برای توپ طلا می جنگند، [Mohamed] اشتباه و [Sadio] مانه. حالا آنها با لوئیز دیاز قرارداد بسته اند و او مانند پنج سال در آنجا اقامت می کند.

آنها بهترین تیم اروپا هستند، اما شما به عنوان یک فوتبالیست چه می خواهید؟ برای انجام این نوع بازی، به دور اروپا سفر کنید. ما رویای بازی در فینال لیگ قهرمانان را در پشت سر داریم. ما می دانیم که سخت است اما کل تیم، کل شهر، هیجان زده هستند. سخت است اما ما اعتماد به نفس داریم: بایرن مونیخ و یوونتوس را حذف کردیم و برای رقابت به آنجا می رویم. ما فقط برای نگاه کردن به آنفیلد به آنجا نمی رویم.”

خوب، البته نه. از این گذشته، این شوخی نیست و بیشتر آنها قبلاً بارها آنجا بوده اند.