“کریکت به رئیس جمهور مدرن تری نیاز دارد”: لارنس نقش گلوسسترشر را بر عهده می گیرد | گلاسترشایر

دی“سید” لارنس مشتاق در یک اتاق جلسه در زمین Nevil Road در گلوسسترشر به پاهای خود بلند می شود و پای راست را در چکمه به دلیل آسیب ناشی از آشیل. ماهیچه هایش مانند کوهپایه های هیمالیا روی شانه هایش موج می زند، دستانش ژامبون عظیم الجثه است.

او منتظر است تا به عنوان رئیس بعدی باشگاه در مجمع عمومی عادی عصر همان روز معرفی شود، اولین رئیس سیاهپوست گلاسترشایر و تصور می شود که اولین رئیس سیاه پوست در هر شهرستان باشد. او برنامه های بزرگی برای باز کردن بازی برای افراد رنگین پوست و کودکان با هر پیشینه ای دارد. «بازی لحظه‌ای پرافتخار را پشت سر گذاشت. اصلا قشنگ به نظر نمیرسه از نظر تاریخی من از نژادپرستی رنج می بردم. و فکر می کنم برای من به عنوان یک رنگین پوست مهم است که در جامعه دیده شوم [to show] که هر چیزی ممکن است.»

در دهه 1980، لارنس با سرعت وحشتناکی به داخل زمین کوبید، دست‌ها و پاها در همه جهات پرواز کردند، همکاری او با کورتنی والش و کوین کوران به این معنی بود که برای مدتی، گلاسترشایر یکی از ترسناک‌ترین حملات را در کشور داشت. انگلستان او را در سال 1988 انتخاب کرد و او اولین مرد سیاهپوست متولد بریتانیا شد که کلاه آبی تیره را پوشید. او پنج تست و یک ODI انجام داد تا اینکه در آخرین روز آزمون سال 1992 مقابل نیوزلند در ولینگتون، کاسه زانوی چپ خود را در حالی که به مرحله زایمان خود رسید شکست و کار خود را در 28 سالگی به پایان رساند.

سال گذشته در Sky’s شما بچه ها تاریخ هستید مستندی، لارنس به یاد می‌آورد که یکی از هم تیمی‌هایش در اولین مسابقه خارج از خانه‌اش پوست موز را بیرون از خانه‌اش گذاشته بود – او را به باشگاه هل می‌داد تا سرسخت‌تر شود – و توهین نژادی از طرف جمعیت. باشگاه عذرخواهی کرد و لارنس گفت که مایل است بیشتر مشارکت کند: ریاست نتیجه است.

او قصد دارد کار را طور دیگری انجام دهد. از زمان بازنشستگی او به عنوان یک بدنساز حرفه ای در مسابقات شرکت کرده است و صاحب یک کلوپ شبانه بریستول به نام دوجو است. رزومه معمول رئیس جمهور شما نیست.

من قصد ندارم یک شخص جین و تونیک با کت بلیزر باشم – کریکت به رئیس جمهور مدرن تری نیاز دارد. من می‌خواهم که آنها بیشتر در جامعه حضور داشته باشند و به عنوان یک باشگاه کریکت کارها را انجام دهند.» این مرد 58 ساله می‌گوید.

من نمی‌خواهم ناله‌ها و ناله‌های مردم را درباره صندلی‌شان بشنوم یا اینکه قهوه‌شان داغ نبود. من می خواهم بیشتر یک تأثیرگذار سیاست باشم. در روز رئیس‌جمهورم، می‌خواهم رنگین‌پوستان را به زمین دعوت کنم که شاید قبلاً برای کریکت نیامده‌اند. در آن اتاق گروهی از مردم حضور خواهند داشت… شاعران سیاهپوست در آنجا خواهند بود، دوستانی که من از Massive Attack دارم. شما می خواهید دوربین به اتاق رئیس جمهور حرکت کند و جمعیت متفاوتی را ببیند.»

“من هیجان زده هستم. من می دانم مردم چه خواهند گفت، آیا این یک تمرین تیک تیک است؟ من واقعاً به آنچه مردم فکر می‌کنند علاقه‌ای ندارم… اگر مدام نه می‌گویید زیرا این تمرین یک تیک در جعبه است، پس از کجا شروع می‌کنید؟»

رویدادهای اخیر به این معنی است که کریکت چیزی شبیه به حساب می‌آورد. صحبت کردن در مورد آزار نژادی که او به عنوان بازیکن دریافت کرد سخت بود، اما برای لارنس هیچ پشیمانی وجود ندارد.

“این بسیار احساسی بود، مانند درمان. اما خوشحالم که این کار را کردم. هیچ شکی در آن وجود ندارد – مردم باید بدانند که این چیزی است که پیش آمد.

او در مورد ساختارهایی صحبت می‌کند که بچه‌های درون شهری را از ادامه کریکت تا اواخر نوجوانی باز می‌دارد و از افول کالج کریکت هارینگی وحشت زده است. “آنها تعداد زیادی کریکت سیاهپوست تولید می کردند و ناگهان – چه اتفاقی افتاد؟ بریده شد اگر همین تعداد کریکت‌باز سفیدپوست تولید می‌کرد، همه از آن به‌عنوان بهترین چیزی که تا به حال بوده استقبال می‌کردند.

من دوست دارم بچه‌های داخل شهر بیشتری را درگیر ببینم، سیاه‌پوست، سفید برایم مهم نیست. من دوست دارم یک پسر محلی گلاستر را ببینم که برای بازی برای گلوسترشایر بیرون می رود. برای من هیچ چیز افتخارآمیزتر نیست، اگر برای شهرستان خود به دنیا آمده باشید و برای کشور خود بازی کنید. این به معنای خیلی بیشتر است.»

او از این واقعیت که مارک آلین، بازیکن سیاهپوست بریتانیایی و گلاسترشایر، شغل مربیگری بزرگی ندارد، گیج شده است. “این در مورد بازی ما چه می گوید؟ یورکشایر کسی است که افشا شد. آیا این واقعیت است که باشگاه‌های دیگر خیلی باهوش‌تر بوده‌اند؟

احتمالاً جامعه بدتر شده است [rather] بهتر از نژادپرستی با استفاده از رسانه های اجتماعی، مردم می توانند پشت این پلتفرم ها پنهان شوند. ما هنوز راه درازی در پیش داریم.»