دیدگاه گاردین در مورد موسسات خیریه و فقر: دویدن خالی | سرمقاله

پافرادی که دارای دیدگاه های مترقی هستند، گاهی اوقات نسبت به موسسات خیریه، به ویژه آنهایی که در امور رفاه اجتماعی فعالیت می کنند، دارای دوگانگی هستند. آنها معتقدند که دولت ها باید استانداردهای قابل قبولی از زندگی را تضمین کنند و برای کسانی که قادر به تامین زندگی خود نیستند، تدابیر ویژه ای در نظر بگیرند. از این منظر، تلاش‌های بشردوستانه برای کمک به مردم برای برآوردن نیازهای اساسی مانند هزینه‌های انرژی می‌تواند مانند یک بازگشت تلخ به دهه 1930 یا دوران ویکتوریا به نظر برسد. اما در حالی که چنین رزروهایی قابل درک است، بحرانی که اکنون با موسسات خیریه مواجه است پیامدهای جدی دارد و توجه فوری سیاست گذاران و جامعه گسترده تر را می طلبد.

دولت بوریس جانسون، و به‌ویژه خزانه‌داری ریشی سوناک، به دلیل تصمیم‌هایی که شامل کاهش بی‌رحمانه مزایا می‌شود، شایسته قضاوت شدید هستند. در این میان، همدردی به درستی متوجه افرادی است که به نظر می رسد این سیاستگذاران مصمم به مجازات آنها هستند. اما نقش حیاتی بخش داوطلبانه، هم در خدمات خط مقدم مانند بانک های مواد غذایی و هم در سیاست گذاری، نباید نادیده گرفته شود. واقعیت آشکار این است که سازمان‌هایی که ما به‌عنوان یک شبکه ایمنی پشتیبان به آنها تکیه می‌کنیم، برای جبران کمبودهای دولت رفاهی فرسوده‌مان، در زمانی که منابع آن‌ها از قبل به نقطه شکست رسیده است، تحت فشار زیادی قرار دارند.

تجزیه و تحلیل اخیر توسط دانشگاهیان نشان داد که درآمد یک مؤسسه خیریه معمولی در ماه‌های اول همه‌گیری 15 درصد کاهش یافت – کاهش شدیدتری نسبت به سقوط و رکود بانکی 2008-2009. انجمن خیریه های تحقیقات پزشکی محاسبه می کند که اعضای آن مجموعاً 292 میلیون پوند درآمد بین سال های 2020 تا 2021 از دست داده اند.

جدیدترین نظرسنجی از اهدای فردی که توسط بنیاد کمک های خیریه انجام شد، پیام متفاوت تری را ارائه کرد. این نشان داد که کل مبلغ اهدایی در سال 2020 از 10.6 میلیارد پوند در سال گذشته به 11.3 میلیارد پوند افزایش یافت. اما همچنین به یک “روند نگران کننده” اشاره کرد: افراد کمتری اهدا می کنند. نرخ تورم که در ماه مارس به 7 درصد رسید، به مشکلات خیریه ها اضافه می شود. با توجه به اینکه بخش فزاینده‌ای از کمک‌ها از طریق بدهی مستقیم انجام می‌شود، که بعید است افراد نتوانند آن را حفظ کنند، این بدان معنی است که حتی اگر همه کمک‌های فعلی ادامه یابد، درآمد مؤسسات خیریه به صورت واقعی کاهش می‌یابد.

برای کسانی که در آسایش زندگی می کنند، درک وضعیتی که تعداد فزاینده خانوارها با آن مواجه هستند ممکن است دشوار باشد. از آنجایی که گرمایش را می توان خاموش کرد، تابستان مقداری از درد ناشی از قیمت های بالای انرژی انرژی را تسکین می دهد. اما از ناامیدی ناشی از وضعیتی که در آن درآمدها به اندازه کافی برای زندگی فراهم نمی شود، هیچ پنهانی وجود ندارد. همچنین نباید وجود داشته باشد. یک نظرسنجی اخیر توسط Trussell Trust نشان داد که تقریباً از هر 10 والدین یک نفر احتمالاً در ماه های آینده از بانک مواد غذایی استفاده می کند. تحقیقات بنیاد بهداشت نشان می دهد که زنان در فقیرترین مناطق بریتانیا در حال حاضر امید به زندگی کمتری نسبت به زنان در هر کشور دیگر OECD به غیر از مکزیک دارند.

سونیتا قوش دستیدار در یک فیلم کوتاه اخیر برای آبان نیوز گفت: “برای بزرگ کردن یک کودک یک روستا لازم است، اما چه کسی روستا را بزرگ می کند؟” پاسخ، در کشور ثروتمندی مانند بریتانیا، باید شامل حمایت سخاوتمندانه‌تر از سوی دولت برای مناطقی باشد که به دلیل صنعتی‌زدایی از بین رفته‌اند و در تغییر به سمت یک اقتصاد دارای اموال و خدمات به شدت مالی‌شده، ضرر کرده‌اند. اما بخش داوطلبانه و مؤسساتی که در بر می گیرد، از مراکز محلی جوانان و پناهگاه های زنان گرفته تا بازوهای تحقیقاتی موسسات خیریه ملی، قطعات حیاتی بافت اجتماعی ما هستند. سیاستمداران و مبارزان مخالف باید به فشار بر وزرا با توجه به افزایش نرخ فقر و فقر ادامه دهند. اما بحرانی که بخش داوطلبانه با آن مواجه است باید آنها و بقیه ما را نیز نگران کند.