چگونه بحران بی خانمانی به یکی از مقرون به صرفه ترین شهرهای کالیفرنیا ضربه زد | بی خانمانی

خسوس رامیرز سال‌ها را صرف جستجوی مسکنی کرده است که بتواند در فرزنو، کالیفرنیا بپردازد. او به شوخی می گوید که تا زمانی که برای خانه سالمندان به سن کافی برسد در خیابان ها می ماند.

در دو سال گذشته، این مرد 47 ساله بیشتر شب ها را در مقابل مشاغل بسته در قلب دره مرکزی کالیفرنیا می خوابید. او که مبتلا به اسکیزوفرنی است، ماهانه 950 دلار کمک دولتی دریافت می کند، اما نتوانست جایی در بودجه خود در فرزنو بیابد، جایی که در سال گذشته بیشترین افزایش اجاره بها را در بین شهرهای ایالات متحده داشت.

او گفت: “من تلاش کردم.” اما در این مرحله، اگر یکی از آن آپارتمان‌ها را پیدا نکرده باشم که بر اساس درآمد و سلامت روان شما باشد، به احتمال زیاد نخواهم یافت.

رامیرز مسکن خود را در زمانی از دست داد که جمعیت بی خانمان کالیفرنیا در بحبوحه شیوع بیماری همه گیر به طور چشمگیری افزایش یافت و ایالت را بر آن داشت تا میلیاردها دلار در مسکن و خدمات مرتبط برای مقابله با بحران طولانی مدت سرمایه گذاری کند. فرسنو، پنجمین شهر بزرگ ایالت و یکی از مقرون به صرفه ترین شهرها، رشد قابل توجهی را تجربه کرد. بر اساس داده‌های شهری که هم مقامات و هم مدافعان آن اذعان دارند، تعداد افراد بی‌خانمان از 1486 نفر در سال 2019 به 4239 نفر در سال 2021 افزایش یافته است.

مقامات محلی زمانی فرزنو را یک داستان موفقیت می‌دانستند – بنا به حساب خود، شهر توانست بی خانمان‌ها را بین سال‌های 2011 تا 2017 نزدیک به 60 درصد کاهش دهد، که بیشترین کاهش در هر نقطه از سواحل غربی است – اما تعداد آنها حتی قبل از همه‌گیری دوباره شروع به افزایش کردند. در سال 2019، فرزنو نسبت به هر شهر بزرگ دیگری در ایالات متحده نرخ بیشتری از مردم در خیابان ها را داشت.

اکنون با ادامه افزایش اجاره بها، فقیرترین ساکنان فرسنو به سمت مسکن های نامرغوب یا مجبور به ترک کامل منطقه، بی خانمانی در شهر به سطوح بی سابقه ای رسیده است. مقامات گفته اند که هر کاری که می توانند برای یافتن راه حل انجام می دهند و از بودجه ایالتی و فدرال برای گسترش گزینه های مسکن استفاده می کنند، اما مدافعان رویکرد شهر را زیر سوال می برند و استدلال می کنند که رهبران فرزنو در اجرای سیاست هایی که از بدتر شدن بحران جلوگیری می کند شکست خورده اند.

گرسیا النس، یک مدافع سیاست در شورای رهبری برای عدالت و پاسخگویی، یک سازمان حمایتی مستقر در دره مرکزی، گفت: “ما فوریت این نوع مسائل را نمی بینیم.” تقریباً هر هفته، بدون شکست، آمار جدیدی در مورد اینکه چقدر شهر مقرون به صرفه نیست، افرادی که در اینجا متولد شده‌اند نمی‌توانند بمانند و چگونه در شرایط وحشتناکی گیر کرده‌اند، داریم.

یک شهر در حال رشد

فرسنو از لحاظ تاریخی یکی از مقرون به صرفه ترین مکان ها برای زندگی در کالیفرنیا و در میان متنوع ترین شهرهای ایالات متحده بوده است، اما همچنین یکی از فقیرترین شهرها است. افزایش قیمت اجاره در بحبوحه بحران مسکن در سراسر ایالت که کالیفرنیایی‌های کالیفرنیایی را بیشتر و بیشتر به شهرهای دره مرکزی کشاورزی سوق می‌دهد، دستمزدهای راکد و کمبود تقریباً 40000 واحد مسکونی ارزان قیمت، بخشی از کمبود شدید، کار را برای ساکنان بدون مسکن دشوارتر کرده است. به عنوان رامیرز برای پیدا کردن جای خود.

جیم گرانت، مدیر بازنشسته وزارت عدالت اجتماعی در اسقف کاتولیک رومی فرزنو، گفت: «مسکن و واحدهای اجاره ای جدید و مقرون به صرفه ای که بتواند شهر در حال رشد را در خود جای دهد، ساخته نشده است. ما نیم میلیون نفر هستیم و شرایط زندگی در حد نیم میلیون نفر نداریم.

رامیرز تلاش ناموفقی برای به دست آوردن مسکن از طریق برنامه های محلی داشته است که اجاره یارانه ای را بر اساس درآمد و مسائل بهداشت روانی ارائه می دهد. او می‌خواهد کار کند، اما بیش از یک سال است که داروهای مورد نیاز برای اسکیزوفرنی خود را دریافت نمی‌کند و این امر گزارش‌دهی به شغل را دشوار می‌کند.

در عوض، او از درآمد محدود خود برای غذا و عضویت در باشگاه استفاده می کند تا بتواند دوش بگیرد، ورزش کند و گوشی خود را شارژ کند. او می‌داند که چگونه در خیابان‌ها زندگی کند – او لباس‌هایی می‌پوشد که به سرعت خشک می‌شوند و کفش‌هایی می‌پوشد که بتواند آن‌ها را باز کند و یک پرده دوش برای خوابیدن دارد، زیرا بهتر از برزنت کپک‌ها را از بین می‌برد.

رامیرز دوست دارد در جایی اتاقی پیدا کند، اما امیدی ندارد که هرگز چنین اتفاقی بیفتد، و معتقد است که بیشتر عمرش خالی از سکنه خواهد بود.

“من بدم نمی آید که روی زمین بخوابم. من نیازی ندارم [whole] آپارتمان یا یک اتاق خواب اضافی برای سیستم بازی. “من با این واقعیت که می دانم تا زمانی که به سن کافی برای ورود به خانه سالمندان بی خانمان شوم، بی خانمان هستم.”

“باید با مردم طوری رفتار کرد که انگار انسان هستند”

در ماه گذشته، رامیرز در اتاقی در یکی از متل‌هایی که شهر به مسکن موقت برای کسانی که در خیابان‌ها زندگی می‌کنند تبدیل کرده است، اقامت داشته است، اما او مطمئن نیست که این ترتیب تا چه زمانی ادامه خواهد داشت. H Spees، مدیر ابتکارات مسکن و بی خانمان های شهر، گفت که رویکرد فعلی شهر برای رسیدگی به بی خانمان ها شامل ارائه سرپناه در متل های تغییر یافته، سرمایه گذاری در خدمات برای کاهش تعداد افراد بی خانمان، و یک تیم واکنش جدید است.

اسپیس گفت، کمبود مسکن مقرون به صرفه، همراه با افزایش قیمت اجاره بها، بی خانمانی را در فرسنو تشدید کرده است، اما این افزایش منحصر به این شهر نیست. این پیامد «شکست‌های چندگانه سیستم در جامعه» بود که شامل همه چیز از خشونت خانگی گرفته تا سلامت روان و اعتیاد می‌شود.

ما درک می کنیم که این فقط یک مشکل فرزنو نیست. این یک مشکل ملی است. “[The] شهردار و جامعه ما بی خانمانی را موضوع شماره یک می دانند. اگر به بی خانمانی نپردازیم، این حس وجود دارد که روح شهرمان را از دست خواهیم داد.»

او استدلال کرد که شهر در حال پیشرفت بود. اسپیس گفت که فرسنو کمپ ها را از آزادراه های خود حذف کرده بود و به کسانی که در آنجا زندگی می کردند مسکن می داد و یک تیم پاسخگویی به بی خانمان ها راه اندازی کرد که مستقیماً با ساکنان بدون پناه کار می کند تا آنها را به منابع متصل کند.

اما مدافعان معتقدند که تلاش‌های فرزنو بسیار کم است و از وضعیت موجود حمایت می‌کند و در ارائه حمایت و منزلت واقعی برای مردم بدون پناه ناکام است.

بسیاری از کسانی که مستقیماً با افراد بدون سرپناه کار می کنند، مانند دز مارتینز، مدافعی که چندین سال را در خیابان های فرسنو زندگی کرده است، داده های شهر را زیر سوال می برند و تردید دارند که تا به حال در کاهش بی خانمانی گام برداشته است.

مارتینز گفت: «این خیلی طاقت فرسا است. در طول کووید، این تعداد به طور سرسام آوری افزایش یافت، اما در زمانی که من در خیابان ها بودم، چیزی جز افزایش هر سال ندیدم.

مارتینز روزهای خود را با حمایت از آنچه او به عنوان «خانواده خیابانی» می‌نامد، از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی و نقش‌هایش در کمیته‌های مختلف، و بازدید از کمپ‌ها و متل‌هایی که همه او را به نام می‌شناسند، سپری می‌کند. او گفت که یک حادثه اخیر در یکی از متل ها همه چیز اشتباه در رویکرد شهر را برجسته کرد.

در طول این بازدید، زمانی که پلیس در پاسخ به تماسی که به دنبال بازجویی از مردی که از نظر عاطفی پریشان بود، تنش ها بالا گرفت. او به طور فزاینده ای ناراحت شد زیرا دو افسر او را محاصره کردند، که مارتینز و یکی دیگر از ساکنان متل را وادار کرد تا با وجود اعتراضات افسران، برای کاهش تنش وارد عمل شوند. وقتی افسران و EMT ها نتوانستند مرد را آرام کنند و در نهایت افسران آنجا را ترک کردند.

«اگر من آنجا نبودم، و اگر نمی‌توانستیم تنش‌ها را کاهش دهیم و سایر اعضای خانواده خیابانی را دور بزنیم، همه آن‌ها دست به کار می‌شدند. [him]. مارتینز گفت: زشت بود. “شما باید با مردم طوری رفتار کنید که انگار انسان هستند.”

او ادامه داد که برنامه هایی مانند تیم جدید پاسخگویی به بی خانمان ها به تقویت رویکردی انسانی تر کمک نمی کند. رهبران شهر از تیم جدید که مسئولیت پاکسازی اردوگاه ها و اتصال ساکنان به مسکن را نیز بر عهده دارد، استقبال کرده اند. مارتینز و دیگران بسیار مهم هستند، به ویژه به دلیل قانون جدید شهری که جریمه 250 دلاری را برای مدافعانی که وارد کمپ هایی می شوند که مقامات در تلاش برای پاکسازی هستند، تعیین می کند. مارتینز گفت که این قانون نشان می دهد که فرسنو در واقع نمی خواهد با وکلایی مانند او کار کند. ACLU از این شهر به خاطر این قانون شکایت کرده و آن را “بسیار گسترده” و تجاوز به حقوق قانونی مدافعان خوانده است.

مارتینز گفت که مردم به مسکن و خدمات پیچیده مانند کاریابی و درمان سلامت روان نیاز دارند. مدافعان همچنین امیدوارند شاهد اجرای تثبیت اجاره بها، حق برخورداری از مشاوره و مسکن عادلانه باشند، سیاست هایی که توسط مشاور استخدام شده توسط شهر توصیه می شود.

کارلا مارتینز، یک مدافع سیاست در شورای رهبری برای عدالت و پاسخگویی، گفت: “شهر فقط این راه حل های چسب زخم را برای حل بحران مسکن دارد.” “آنها متل می خرند، اما راه حل های پیشگیرانه برای جلوگیری از بی خانمان شدن مردم در وهله اول ارائه نمی دهند.”

جانین نکوسی، یکی از حامیان Faith in the Valley، یک سازمان اجتماعی که از مسکن ایمن و مقرون به صرفه حمایت می کند، گفت: «این همیشه یک بحران بوده است. “فقط نباید اینطور باشد.”

طرفداران استدلال می کنند که تثبیت اجاره و محافظت قوی تر در برابر اخراج به جلوگیری از از دست دادن مسکن بیشتر افراد در وهله اول کمک می کند – چیزی که دز مارتینز شخصاً دیده است. او چندین سال است که خانه نشین شده است، اما پس از اختلاف با صاحبخانه اش، که به گفته خودش نتوانسته مسکن امن فراهم کند، با اخراج مواجه است. اگرچه او مکان دیگری برای زندگی پیدا کرده است، اما این حادثه به عنوان یادآوری از دست دادن خانه آسان است.

“در مورد هر کس دیگری که ارتباطاتی را که من ایجاد کرده ام ندارند، چطور؟” او گفت. ما باید به فکر افرادی باشیم که از خانه بیرون می شوند. وقتی اینجا هستید، سخت ترین کار بیرون رفتن از خیابان است.»