انگلیس و فرانسه پیشتاز هستند، اما راگبی زنان در جاهای دیگر به شدت ناامید شده است | اتحادیه راگبی زنان

Eموفقیت انگلستان در جذب یک جمعیت رکورددار در گلاستر در هفته گذشته برای پیروزی مقابل ولز، به علاوه موفقیتی که احتمالاً حتی بهتر از آن در برابر ایرلند یکشنبه آینده در لستر در حالی که شش ملت از سر گرفته می شود، گواه خوبی از صعود چشمگیر راگبی زنان است.

ایتالیا که آخرین کشور آزمایشی است که در روزهای اخیر قراردادهایی را برای بازیکنان خود اعلام کرده است، به این استدلال می افزاید که سال 2022 متحول ترین سال برای بازی زنان بوده است.

سرعت تغییرات اکنون به قدری سریع است که تصمیمی که اتحادیه فوتبال راگبی ایرلند اخیراً اتخاذ کرد مبنی بر عدم قرارداد با بازیکنان خود و تمرکز بر رفع بسیاری از چالش‌های دیگر که مانع از رشد بازی می‌شوند، از قبل به نظر می‌رسد که باید اصلاح شود. ایرلند و اسکاتلند تنها تیم‌هایی در شش کشور هستند که با تسریع حرکت به سمت حرفه‌ای‌سازی، به رهبری انگلیس و فرانسه، معاملات انبوه بازیکنان را ارائه نمی‌کنند.

در حالی که سرمایه گذاری جدید، قراردادهای بیشتر، علاقه فزاینده طرفداران و افزایش پوشش رسانه ای راگبی زنان را با موج مثبت همراه می کند، یادآوری های واضحی وجود دارد که رشد سریع آن چالش های مهمی را نیز به همراه دارد.

هفته گذشته، راگبی نیوزلند گزارش خود را در مورد فرهنگ و محیط اطراف تیم ملی زنان خود، سرخس سیاه، پس از یک تور فاجعه بار شمال که دو بار توسط انگلیس و فرانسه شکست خوردند، منتشر کرد. هنگامی که تیم به خانه بازگشت، یکی از بازیکنان برجسته، ته کورا نگاتا-آرنگامات، جزئیات یک شکست شخصی دردناک در اردو را بیان کرد، جایی که او بدون حمایت محدود بود.

این گزارش خواندن مأیوس کننده را نشان می دهد، محیطی نامرغوب و آماتور را برای بازیکنان نخبه برجسته می کند، که اظهارات شرم آور، ارواح و از نظر فرهنگی غیر حساس را گزارش می کردند، و همچنین فقدان پشتیبانی و منابع اولیه را برجسته می کند. حداقل شواهد محکمی برای افت فرم تیم ارائه داد.

این گزارش شباهت‌های قابل‌توجهی با بررسی اخیر یک برنامه نخبگان در ایرلند داشت. این نشان داد که هیئت حاکمه کشور اهداف و چشم اندازی برای تیم زنان خود دارد، اما هیچ ساختار یا درک درستی از چگونگی دستیابی به آنها نداشت، و در نهایت منجر به شکست غافلگیرانه آنها در راهیابی به جام جهانی امسال شد. در کانادا نیز، یک بررسی کوبنده، کمبودهای قابل توجهی را در نحوه اجرای راگبی زنان در برنامه های هفت و پانزده ساله خود نشان داد و نوید پیشرفت های جدی را داد.

چرا کشورهای برتر در بازی زنان اینقدر اشتباه می کنند؟ اولاً، آنها گروه صداهایی را که سال هاست به مشکلات اشاره می کنند، نادیده گرفته اند. این در هیچ کجا بهتر از ایرلند نشان داده نشد، زمانی که نامه سرگشاده بیش از 60 نفر از بهترین بازیکنان این کشور در ابتدا با بیانیه ای تند پاسخ داده شد که بازیکنان را متهم به دخالت در روندی می کردند که باید در قلب آن قرار می گرفتند.

در نیوزلند، جایی که جام جهانی امسال برگزار می‌شود، به طرز نگران‌کننده‌ای واضح است که گوش دادن هنوز یک مشکل است. حتی پس از شنیدن شهادت بیش از 50 بازیکن و نتیجه گیری اینکه فرهنگ و محیط پیرامون تیم مسموم بوده است، مشخص شد سرمربی که بر همه اینها نظارت داشته، همچنان بهترین مرد برای این کار است.

شنیدن اینکه مارک رابینسون، مدیرعامل راگبی نیوزلند، پس از بررسی گلن مور را به عنوان یک مربی استثنایی توصیف می‌کرد، حیرت‌انگیز بود، زیرا او بدترین نتایج را در تاریخ سرخس سیاه که زمانی شکست‌ناپذیر بود، تحت نظر داشت و کاتالیزور این بررسی بود. . اما با موجی از پوشش منفی در نیوزلند در روزهای اخیر، مور استعفا داد.

بدیهی است که درک درستی از این موضوع وجود ندارد که برنامه‌های زنان و مردان باید متفاوت اجرا شوند و این باور قوی از سوی بسیاری از کسانی که بازی را اجرا می‌کنند و بهتر از آنهایی که تجربه می‌کنند وجود دارد.

مدیران نیوزلند و ایرلند ثابت کرده‌اند که توانایی بالایی در اداره تیم‌های مردانه دارند که می‌توانند به موفقیت برسند، پس چرا باید در مورد بازی زنان خود به سخنان مخالفان خود گوش دهند؟ این امر مستلزم شکست جدی در زمین و تقاضای عمومی برای بهتر شدن از بازیکنان خود است تا گوش آنها را باز کند.

با این حال، با خوشحالی، به نظر می رسد که تشخیص داده شده است که رشد راگبی زنان تا حد زیادی از ساختارهایی که در ابتدا برای حمایت از آن طراحی شده بود، بر اساس سیستمی ساخته شده و عمدتاً توسط مردان اداره می شود، پیشی می گیرد.

گزارش نیوزلند نشان می‌دهد که سرخس‌های سیاه توسط مدیریتی که عمدتاً مرد و سفیدپوست هستند، به خوبی خدمات نمی‌دهند، و فرهنگ استخدام نامرغوبی را توصیف می‌کند که در آن افراد «بر روی شانه‌شان ضربه می‌زنند» و مدیریت عملکردی در آن اتفاق نمی‌افتد.

جای تعجب نیست که وقتی مسائل جدی سلامتی پیش می‌آید، کسانی که درگیر هستند برای رسیدگی به آن بسیار ضعیف هستند و تعداد کمی از زنان در مربیگری در اوج بازی حضور دارند. به نظر می رسد برای برخی از نهادهای حاکم تعجب آور است که زنان در سال 2022 دیگر از همکاری با مربیان و مدیرانی که به طرز تحقیرآمیزی در مورد وزن خود اظهار نظر می کنند، که هیچ تلاشی برای درک شرایط شخصی زندگی خود نمی کنند، که با آنها ارتباط بدی برقرار می کنند، خوشحال نیستند. آنها که انتظار دارند به خاطر حضور در آنجا سپاسگزار باشند و اغلب برای چالش های نقش خود فاقد صلاحیت هستند.

به هر هیئت حاکمه یا فدراسیون دیگری در بازی با طرح هایی برای سرمایه گذاری بر رشد راگبی زنان توصیه می شود که این گزارش ها را بررسی کنند. موفقیت به این بستگی دارد که بفهمند چگونه و کجا از دام های اجتناب ناپذیر اجتناب کنند و در نهایت بدانند که چه رفتاری با زنان در ورزش قابل قبول است و چه چیزی غیر قابل قبول است.