زنان با ریکشاهای برقی با هوای سمی دهلی مبارزه می کنند – و تبعیض جنسی آن | هندوستان

مونیکا دوی از رانندگی با اتوریکشا هیجان زده است. این زن 35 ساله دو دلیل برای افتخار دارد که در خیابان‌های شلوغ و دیوانه‌کننده دهلی نو می‌پیچد.

او یکی از اولین زنانی است که سوار یکی از تاکسی های سه چرخی می شود که در جاده های پایتخت هند ازدحام می کنند. و او در حال رانندگی یکی از اولین ریکشاهای الکترونیکی دهلی است – بخشی از حرکت شهر برای مقابله با هوای کثیف بدنام آن.

او گفت: “این شهر برای زنان ناامن است و تا به حال آنها چاره ای جز سفر با اتوریکشا که توسط مردی هدایت می شود، نداشتند، که می تواند در شب ترسناک باشد.” بعلاوه، من از آلودگی متنفرم و احساس خوشحالی می‌کنم که کارم را با رانندگی یک ریکشا الکتریکی انجام می‌دهم که بخارات سمی خارج نمی‌کند.»

در حالی که برخی از شهرهای هند مانند پونا و بمبئی دارای رانندگان اتوریکشاو زن هستند (اگرچه تعداد انگشت شماری هستند)، به دلایلی حمل و نقل عمومی در دهلی نو منحصراً یک امر مردانه است.

زنان هندی با هواپیما پرواز می کنند، در اتاق های هیئت مدیره می نشینند و موشک به فضا می فرستند، اما در دهلی سوار ریکشا و اتوبوس نمی شوند. Sunita Choudhary 18 سال پیش اولین زن راننده اتوریکشا در شهر شد، اما از آن زمان تاکنون هیچ کس دیگری این چالش را انجام نداده است.

این نوع مشاغل سطح پایین فقط برای زنان خانواده های کم درآمد جذاب است، با این حال فرهنگ محافظه کار این قشر اجتماعی قاطعانه در برابر ایده زنان در خیابان و تعامل با مردان مقاومت می کند.

دیوی گفت: «پدرم اتوریکشا را می‌راند، اما در ابتدا با من مخالفت کرد. او فکر می‌کرد که مسافران مرد با من معاشقه می‌کنند یا مرا آزار می‌دهند. من مجبور شدم در این مورد با او مبارزه کنم. من اصلا از بودن در جاده ها نمی ترسم. اگر زنان بترسند، چگونه پیشرفت خواهیم کرد؟»

ریکشا الکترونیکی او توسط دولت ایالتی دهلی یارانه پرداخت شده است، که ناوگانی متشکل از 3500 ریکشا الکترونیکی را راه اندازی کرده است – که به جای رنگ زرد و سبز معمولی، با رنگ بنفش یاسی مریض رنگ آمیزی شده است – و 500 دستگاه را برای زنان در نظر گرفته است.

هیاهوی بوق زدن و قوانین داروینی که تعیین می کند چه کسی در جاده های هند حق تقدم دارد (این وسیله نقلیه بزرگتر است، بنابراین اتوبوس ها و کامیون ها پادشاه هستند) رانندگی را استرس زا می کند. ریکشا الکترونیکی خود یک ابزار سست روی سه چرخ بدون کمربند ایمنی یا محافظ است و در معرض دود سایر وسایل نقلیه قرار دارد.

دالی موریا، 26 ساله، راننده دیگر، در ساکت در نزدیکی مرکز خرید انتخاب سیتی واک، خیس عرق در گرمای 42 درجه آوریل است.

برای یک زن، با گذشت ساعت ها، یافتن توالت عمومی آسان نیست. موریا گفت: «برای رانندگان مرد آسان است، آن‌ها فقط در کنار جاده توقف می‌کنند و ادرار می‌کنند، اما برای من همیشه یک انتخاب بین نوشیدن آب است، زیرا تشنه هستم یا آن را ننوشم تا از رفتن به توالت پرهیز کنم».

و پس از آن، رانندگان مرد ریکشا وجود دارند که آنها را غمگین می کنند. در حالی که پشت چراغ راهنمایی ایستاده بودند، دو راننده مرد، مائوریا را می بینند و تمسخر می کنند. آنها خندیدند: «این را ببینید، حالا آنها شغل ما را هم می گیرند در حالی که به سختی چپ خود را از راست خود می شناسند.

قدردانی گرم مسافران زن با این هجوم مقابله می کند. موریا گفت: «آنها شماره مرا می گیرند تا اگر عصر بیرون می روند، با من تماس بگیرند. توجه داشته باشید، من مطمئن نیستم که پدر و برادرانم در مورد بیرون بودن من بعد از ساعت 8 شب چه خواهند گفت.

بزرگترین نگرانی او این است که باتری بسیار دور از نقطه شارژ تمام می شود. وزیر حمل و نقل دهلی، Kailash Gahlot، برنامه ریزی می کند که رانندگان هرگز بیش از 3 کیلومتر از یک نقطه شارژ فاصله نگیرند، اما این کار کمی طول می کشد. تا زمانی که این اتفاق نیفتد، اکثر زنان رانندگان ریکشا الکترونیکی از سفرهای طولانی که می‌تواند آنها را در جاده‌ای خلوت سرگردان کند، اجتناب می‌کنند.

دولت دهلی در حال ترویج ریکشاهای الکترونیکی به عنوان بخشی از “تغییر الگو” از سوخت فسیلی به وسایل نقلیه مبتنی بر برق است تا در تلاش برای کاهش آلودگی هوا باشد. اولین اتوبوس برقی شهر در ژانویه شروع به حمل مسافر کرد و قرار است به زودی صدها نفر دیگر اضافه شود.

اما برای Jyoti Pande Lavakare، بنیانگذار غیرانتفاعی Care for Air، 3500 ریکشا الکترونیکی در مقایسه با 90000 اتوریکشا سنتی با موتورهای دو زمانه آلاینده خود دانه‌ای از شن در بیابان هستند.

ما باید فوراً تمام وسایل نقلیه آلاینده قدیمی را حذف کنیم. شروع با ریکشاهای الکترونیکی خوب است، اما باید جاه‌طلبانه‌تر باشد تا ریکشاهای الکترونیکی با انرژی‌های تجدیدپذیر تغذیه شوند، نه با برق ناشی از آلاینده نیروگاه‌های زغال‌سنگ.»

تقریباً 40 زن نیز برای رانندگی با اتوبوس‌های خودکار جدید آموزش می‌بینند، هم برای کار به آنها و هم برای آسایش مسافران زن که هنوز در تجاوز گروهی سال 2012 و مرگ یک زن جوان در جریان سفر با اتوبوس در پایتخت شکار می‌شوند.

برای دیوی، یک چیز در مورد شغل جدیدش برجسته است. او گفت: «این احساس سرگیجه استقلال است.

برای یک زن مهم است که برای پول به پدر یا شوهرش وابسته نباشد و برای من اولین بار است که این اتفاق می افتد.