وقتی کنسرت تمام شد، آیا باید برای سالن های موسیقی از دست رفته خود عزاداری کنیم؟ | پاپ و راک

Oپنجشنبه شب هفته گذشته، Sea Power یک کنسرت تیتراژ در Roundhouse در لندن، یک سوله موتوری سابق در فهرست درجه II برگزار کرد. فضایی زیبا و مرکز مهمی برای آموزش هنر جوانان، یکی از داستان های موفقیت موسیقی زنده است.

یک هفته بعد، گروه در Leadmill شفیلد، مرکز درگیری‌های تلخ پس از صدور اطلاعیه اخراج توسط صاحبخانه‌های محل اجرا خواهد شد. Arctic Monkeys، Pulp و Kaiser Chiefs همگی به کمپینی برای نجات Leadmill ملحق شده‌اند، در راستای ده‌ها تلاش مشابه در طول سال‌ها برای نجات مکان‌های معروف، از Hacienda در منچستر تا کلوپ شبانه Fabric لندن و CBGBs در نیویورک. بسیاری از مکان های کوچکتر پس از شکست این نبردها بسته شده اند. Bull & Gate، جایی که من برای اولین بار بازی Sea Power را 20 سال پیش دیدم، میخانه ای بود که در بالای جاده Roundhouse بود، و اکنون بسته شده است، سرنوشتی که در بسیاری از اتاق هایی که آنها در طول زندگی حرفه ای طولانی خود خالی از سکنه بوده اند، مشترک است.

پس از غلبه بر ویروس کرونا، موسیقی زنده در بریتانیا همچنان با مشکل مواجه است و تماشاگران نگران بازگشت به کنسرت‌های شلوغ هستند و مکان‌های مردمی فقط برای زنده ماندن 90 میلیون پوند بدهی می‌گیرند. یک کمپین سرمایه گذاری جمعی توسط Music Venue Trust نزدیک به 4.5 میلیون پوند برای 270 پروژه در سراسر کشور جمع آوری کرده است.

اغلب می توان احساس کرد که تصویر موسیقی زنده در بریتانیا بسیار تیره و تار است، اما پیچیده تر از آن چیزی است که در ابتدا به نظر می رسد: تقصیر فقط مقصران معمولی مانند صاحبخانه های حریص، توسعه دهندگان املاک و همسایگان ناله نیست.

کاهش تورهای منطقه‌ای نشان می‌دهد که چگونه، در عصر نتفلیکس و بازی‌ها، موسیقی زنده اکنون باید در میانه بحران هزینه‌های زندگی، با خواسته‌های بسیار بیشتری در زمان و علاقه فرهنگی ما رقابت کند، نه به ذکر کیف پول. تبلیغات تورهای قدیمی نشان می‌دهد که گروه‌های موسیقی در یک شهر قرارهای متعدد می‌نوازند و از مکان‌هایی بازدید می‌کنند که دیگر مکان‌های زنده ندارند. Wake Arms، در وسط Epping Forest، زمانی میزبان کنسرت‌های Hawkwind و Genesis بود، در حالی که غرفه West Runton که اکنون تخریب شده، در ساحل شمالی نورفولک، از Sex Pistols، Chack Berry و Black Sabbath استقبال می‌کرد.

عموی یکی از دوستانش که در یکی از کارخانه‌های کشتی‌سازی در پلیموث کار می‌کند، به من گفت که مشکلات شهر دست به دست هم داد تا مکان‌های موسیقی آن کاهش یابد. او قبلاً می‌توانست هر هفته گروه‌هایی مانند پاییز را تماشا کند – اکنون بیشتر گروه‌ها فقط تا اکستر سفر می‌کنند. بدون فرهنگ موسیقی، هر منطقه ای آسیب می بیند.

مه آلود شدن در مورد ساختمان ها آسان است، و برخی مانند Haçienda، همراه با نوستالژی و افسانه سازی برای صحنه ای که میزبان آن ها هستند، سربلند می شوند. دوستانی که به باشگاه رفتند می‌گویند که وقتی در سال 1982 افتتاح شد، اغلب به طرز افسرده‌کننده‌ای خالی بود، و قبل از بسته شدن در سال 1997، حال و هوای بد و سنگینی داشت، به دور از سرخوشی اوج اسید خانه‌اش. وقتی آستوریا لندن را تخریب کردند تا راه را برای کراس‌ریل باز کنند، خشم گسترده‌ای وجود داشت، با این حال جعبه‌ای مخروبه بود که من فقط به خاطر صدای بد، شلوغی بیش از حد و گران‌قیمت آب‌های گرم در قوطی‌ها به یاد دارم. سالن ها می آیند و می روند و فازهای خوب و وحشتناک خود را دارند.

چرخش شهرها بخشی از چیزی است که آنها را به مکان های هیجان انگیز برای زندگی تبدیل می کند، و این روند اغلب دشوارتر از آن چیزی است که ما تصور می کنیم. در سال 2019، کمپینی برای نجات مکبث در خیابان هاکستون لندن پس از شکایات سر و صدا از سوی همسایگان انجام شد. با این حال، زمانی که در اوایل دهه 2000 در گوشه و کنار زندگی می‌کردم، مکبث یک مشروب اصیل اجتماعی با یک شب کارائوکه شگفت‌انگیز بود، و یک سال همه برای من تولدت مبارک را خواندند. وقتی به یک مکان موسیقی تبدیل شد، ضربه بزرگی بود و جمعیتی که قبلاً مختلط بود پراکنده شد.

وقتی مکان‌هایی که به مردم حاشیه‌نشین خدمات ارائه می‌دهند بسته می‌شوند، خشم مطبوعات کمتر می‌شود یا کمپین‌هایی برای نجات آن‌ها انجام می‌شود – حساب اینستاگرام مرده لندن، پر از عکس‌های قبل و بعد از نوشیدنی‌های قدیمی ویکتوریایی که با آپارتمان‌های ناشناس جایگزین شده‌اند، بسیار عالی است. تاریخچه مکان‌های بی‌شماری که در شب‌های رگی و دوبله به جامعه سیاه‌پوستان خدمت می‌کردند، اما با اعتراض جریان اصلی تعطیل شدند. چه آنها به گروه خاصی از مردم خدمت کردند، چه یک جنبش موسیقی را پرورش دادند، یا (اجازه دهید فضول نباشیم) اتاقی که در آن یک گروه کاور می توانست برای یک ساعت فانتزی موسیقایی از خود خارج شود، جرم این است که مکان ها به ندرت جایگزین می شوند و بسیاری از آنها را ترک می کنند. شهرها و شهرهای بدون فضاهای بزرگ و مردمی به طور یکسان.

به فراتر از عذاب و تاریکی نگاه کنید، و تصویر درهم آمیخته تر است. در شفیلد، مکان‌های جدیدی در بازسازی مرکز شهر ایجاد می‌شوند، در حالی که Sidney & Matilda، Delicious Clam و Bal Fashions اخیراً افتتاح شده‌اند و همگی پررونق هستند. کافه اتو، خانه موسیقی تجربی لندن، به تازگی تولد 14 سالگی خود را جشن گرفته است. در یورکشایر و لنکاوی، زیرزمینی Transpennine توسط تالار تجاری هبدن بریج، شیر طلایی تادموردن و هتل وایت وحشی بدنام منچستر اداره می شود. مانند Roundhouse کامدن، فروشگاه دیگ بخار نیوکاسل بخش مهمی از میراث صنعتی ما را نجات داد (اولین لوکوموتیوهای بخار در آنجا ساخته شدند) و موسیقی صنعتی از امثال Einstürzende Neubauten را در کنار Bingo بسیار محبوب Bongo اجرا می کند. این مکان‌ها، ارائه خدمات و سرگرمی فراتر از موسیقی، نشان می‌دهند که چگونه می‌توان برای زنده ماندن سازگار شد.

وقتی به لحظه‌های موسیقی متحول کننده زندگی‌ام نگاه می‌کنم (زمزمه عجیب Throbbing Gristle در بهشت ​​که هنوز چهار ساعت قبل از اینکه مجبور شوم برای سر کار هر دوشنبه بیدار شوم در سطل زباله در کلوپ شبانه The End) در حال رقصیدن است. نه فضای فیزیکی که به یاد دارم، بلکه مولکول های ارتعاشی، احساس شادی جمعی در درون آنها. همان چیزی که در Roundhouse اتفاق افتاد، زمانی که سی پاور در حین سرود حمایت از مهاجرتشان به اهتزاز در آمدند، سقف را بلند کرد. مکان های موسیقی انکوباتور ارتباطات و خاطرات هستند. ما به‌عنوان طرفداران موسیقی از هر رشته‌ای، نه تنها نیاز داریم که از گذشته ابراز تاسف کنیم، بلکه از کسانی که سعی در انجام کاری جدید دارند حمایت کنیم.

لوک ترنر یکی از بنیانگذاران وب سایت موسیقی Quietus و نویسنده Out of the Woods است