ماندن یا رفتن؟ انتخاب دردناک شهرداران اوکراینی با حمله روسیه | اوکراین

دو روز قبل از تهاجم روسیه، ایرینا ورشچوک، معاون نخست‌وزیر اوکراین، تماسی از سفیر بریتانیا در اوکراین دریافت کرد که حاوی پیامی ساده بود: فوراً از کیف خارج شوید.

همانطور که ورشچوک به یاد می آورد، این تماس یکی از تعدادی از هشدارهایی بود که به شخصیت های ارشد دولت، در بحبوحه انتظارات غربی ها مبنی بر اینکه ارتش روسیه به سرعت کنترل کیف را به دست خواهد آورد و به دنبال ایجاد دولت دست نشانده خود خواهد بود، بود.

ورشچوک گفت: «آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها هشدار می‌دادند که یک لیست کشتار وجود دارد و هدف اصلی رئیس‌جمهور و خانواده‌اش و سپس اعضای دولت هستند».

به ما گفته شد، آنها به دنبال شما خواهند بود، آنها شما را شکار می کنند و شما را خواهند کشت. و من گفتم “چی، آنها می خواهند معاون نخست وزیر را در تلویزیون زنده بکشند؟” خوب، مشکلی نیست، پس ما اینجا می مانیم و اجازه می دهیم تمام دنیا آن را ببینند.» او گفت.

تصمیم برای ماندن در کیف با رئیس جمهور ولودیمیر زلنسکی آغاز شد. در روز دوم جنگ، او در یک کنفرانس تلفنی به رهبران اروپایی گفت: «شاید این آخرین باری باشد که من را زنده می‌بینید» و افزود که اطلاعاتی دارد که در فهرست ضربه‌های روسیه قرار دارد. او همچنین پیشنهاد تخلیه از کیف توسط جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده را رد کرد و گفت که “به مهمات نیاز دارد، نه سواری”.

در هفته‌های اول جنگ، رسانه‌های دولتی روسیه تئوری‌های توطئه‌ای را در مورد مکان زلنسکی تبلیغ کردند: فیلم‌هایی که او را در کیف نشان می‌داد جعلی بودند و در واقع رهبر اوکراین بلافاصله پس از تهاجم فرار کرده بود.

با این حال، این ادعاها به دلیل شواهدی که او در پایتخت باقی مانده بود، مضحک تر شده است، و آدرس های ویدیویی معمولی او منبع الهام بسیاری برای بسیاری از اوکراینی ها شده است.

ورشچوک گفت که تصمیم زلنسکی برای عقب ماندن یکی از اولین نشانه‌هایی بود که نشان می‌دهد اوکراین تمایلی به تسلیم شدن در برابر اجتناب‌ناپذیر بودن تصرف اوکراین توسط ولادیمیر پوتین ندارد و به ایجاد زمینه‌ای برای پاسخ روحی که باعث شد روسیه از فشار خود به کیف دست بردارد کمک کرد. حداقل فعلا

کرملین واقعا امیدوار بود که ما سرگردان شویم و فرار کنیم… اما این یکی از اولین گام‌هایی بود که به کنترل اوضاع کمک کرد. آیا می توانید تصور کنید که مردم متوجه شوند که رئیس جمهور و تیم او و دولت فرار کرده اند؟ البته، این امر روحیه همه را تضعیف می کرد.

برای دیگر مقامات اوکراینی در مناطق اشغالی، این سوال که آیا از رهبری زلنسکی پیروی کنند یا خیر، مسئله دشواری بود. بسیاری از شهرداران محلی و دیگر مقامات در جای خود باقی ماندند، که گاه عواقب مرگبار داشت، در حالی که برخی دیگر تصمیم به فرار گرفتند. در موارد معدودی، شهرداران تمایل خود را برای همکاری با روس‌ها ابراز کرده‌اند و در صورت بازپس‌گیری کنترل اوکراین بر شهرهایشان، ممکن است با اتهامات خیانت مواجه شوند.

در شهر موتیژین، شهردار، اولها سوخنکو، تصمیم گرفت خیره شود. او به همراه همسر و پسرش در 23 مارس توسط سربازان روسی بازداشت شد. به گفته مقامات اوکراینی، بعداً به ضرب گلوله کشته شدند و در گورهای کم عمق دفن شدند.

در بسیاری از شهرهای اشغال شده، گزارش هایی مبنی بر اینکه سربازان روسی خانه به خانه به دنبال کسانی می گردند که با دولت اوکراین ارتباط دارند، وجود دارد. ایهور کوستواروف، رئیس روستاهای Staryi و Novyi Bykiv در شرق کیف، گفت که تقریباً در همان زمانی که سوخنکو ربوده شد، تصمیم گرفت روستای خود را ترک کند.

ما از سرویس های امنیتی خود اطلاعاتی دریافت کردیم مبنی بر اینکه روس ها جوخه های FSB را برای یافتن و اعدام مقامات محلی اعزام می کنند. من سه هفته اول اینجا بودم اما بعد از این اطلاعات رفتم.»

کوستواروف گفت که بسیاری از روستاییان از تصمیم او برای ترک خشمگین بودند و بازگشت به روستا پس از آزادسازی آن را دشوار می کند. بسیاری از مقامات محلی در جاهای دیگر که تصمیم به ترک را گرفته اند نیز برای انتقاد وارد شده اند.

در منطقه سومی، که با روسیه هم مرز است و در آغاز جنگ تا حدی توسط سربازان آن اشغال شده بود، فرماندار، دیمیترو ژیویتسکی، ادعا کرد که ماندن یا نماندن شهرداران در محل خود تأثیری بر دفاع از شهرها داشت.

کراسنوپیلیا به دلیل فرار شهردار سقوط کرد و تروستیانتس به دلیل فرار شهردار سقوط کرد. او با اشاره به دو شهر که روس ها به مدت یک ماه اشغال کرده بودند، مدعی شد.

یوری بووا، شهردار تروستیانتس، گفت که چاره‌ای جز ترک شهر ندارد و گفت که هیچ واحد ارتش اوکراین برای دفاع از شهر وجود ندارد، زیرا او فقط چند تفنگ در اختیار دارد تا از آن علیه ستون تانک‌های روسی استفاده کند. در روز اول تهاجم به شهر نقل مکان کرد.

بووا گفت: “اگر می ماندم، به احتمال زیاد امروز زنده نبودم و در مقابل شما نمی نشستم.” در عوض، ما تصمیم گرفتیم که حزبی شویم.» او گفت که بووا و گروهی از معتمدان به روستاهای خارج از شهر نقل مکان کردند و با ساکنانی که مانده بودند هماهنگ کردند و مختصات مواضع نظامی روسیه را از طریق تلفن ارسال کردند.

ژیویتسکی، فرماندار منطقه، قانع نشد و گفت که سوالات عمده ای در مورد تصمیم بووا دارد. او گفت: «شما به تروستیانتس می‌روید و هرکسی را که می‌بینید در عرض دو هفته 15 سال پیر شده‌اند، و این مرد با چهره‌ای تازه به اطراف می‌دود.

در ملیتوپل، یکی از رشته‌ای از شهرهای جنوب اوکراین که توسط نیروهای روسی بدون نبردهای مهم در بخش اول تهاجم اشغال شده بود، شهردار، ایوان فدوروف، در محل باقی ماند اما از همکاری با ارتش روسیه خودداری کرد.

در نهایت او را با کیسه ای بر سر از دفتر موقت خود بیرون کردند، به مدت شش روز در بازداشت بودند و توسط سرویس های امنیتی روسیه بازجویی شدند و سپس به عنوان بخشی از تبادل زندانیان آزاد شدند.

او گفت: «اگر ما فوراً شهر را ترک می‌کردیم، به روس‌ها هدیه می‌دادیم، می‌گفتند مقامات شما فرار کرده‌اند، ما مقامات جدید هستیم». اکنون، او گفت، هیچ کس نمی تواند شک داشته باشد که حکومت روسیه فقط با زور اجرا می شود.

او افزود، با این حال، با کسانی که تصمیمات متفاوتی گرفته اند، احساس همدردی می کند.

“در طول اشغال، مهمترین چیز حفظ زندگی است و افرادی که بیشتر در معرض خطر هستند، روسای شهر هستند. اگر شهر اشغال شده، شهردار چه کار کند، تیم چه کار کند؟ هیچ الگوریتم واحدی وجود نداشت. کسی به ما دستوری نداد هرکس همانطور که احساس می کرد درست عمل کرد.»