درگذشت ریچارد مور | دوچرخه سواري

ریچارد مور، که به طور ناگهانی در سن 48 سالگی درگذشت، یک دوچرخه‌سوار بین‌المللی و نویسنده بود که با پایه‌گذاری پادکست دوچرخه‌سواری، که با روزنامه‌نگاران همکارش دانیل فریبه و لیونل برنی در سال 2013 ایجاد شد، چشم‌انداز رسانه‌های ورزشی را بهبود بخشید.

پادکست دوچرخه سواری زمانی متولد شد که مور و برنی به دنبال کار در تور دو فرانس 2013 بودند، زیرا مدت کوتاهی قبل از شروع آن، یک کنسرت نوشتن مجله را از دست داده بودند. ارائه یک بولتن روزانه از مسابقه، دانش عمیق، اشتیاق آنها به ورزش و سبک های ارائه متضاد – بیرنی باهوش، فریبه شدیدتر، مور مجری آرام- باعث شد که پادکست فوراً مورد توجه طرفداران دوچرخه سواری قرار بگیرد.

این سه نفر در بهترین لحظه به نتیجه رسیدند: آن روزها برای ورزش در بریتانیا، پس از فصل جادویی 2012، زمانی که لندن میزبان بازی های المپیک بود و سر بردلی ویگینز برنده تور دو فرانس شده بود، روزهای نیمه تمام برای ورزش در بریتانیا بود، کریس فروم برای چهار نفر مناسب بود. تور طی پنج سال برنده شد و یورکشایر در آستانه میزبانی از یکی از دراماتیک ترین و محبوب ترین Grands Départs بود که تور دو فرانس تا کنون دیده است.

در سال 2015 تعداد شنوندگان به 30000 نفر رسید و در سال 2018 پادکست مدال برنز را در بخش ورزشی جوایز پادکست بریتانیا دریافت کرد. Birnie، Friebe و Moore آن را به یک صنعت کلبه تبدیل کردند و شاخه‌هایی را در مسابقات زنان ایجاد کردند – پادکست دوچرخه‌سواری Féminin، که در جوایز پادکست بریتانیا نیز برنده شد – مسابقه شن، فناوری دوچرخه‌سواری و داستان‌های پشت سر و اطراف. تور دو فرانس

آنها همچنین برای پوشش Giro d’Italia و Vuelta a España منشعب شدند، و در حالی که این سه به تور در سراسر بریتانیا و ایرلند رفتند، نمایش های صحنه محبوبی وجود داشت. علاوه بر این، کتاب، لیوان و حوله چای وجود داشت. این برنامه از زمان شروعش تاکنون 48.4 میلیون مخاطب داشته است.

مور در ادینبورگ، پسر برایان مور، مشاور مدیریت و کاترین (نی هانتر)، معلم متولد شد. پس از تحصیل در کالج استوارت ملویل در ادینبورگ، به دانشگاه آبردین رفت، جایی که در رشته ادبیات انگلیسی فارغ التحصیل شد و معاون انجمن شراب بود، یا دوست داشت به کسانی که با او در تور دو فرانس سفر می کردند بگوید. .

او حشره مسابقه دوچرخه سواری را از پدرش گرفت و در سال 1991 قهرمان مسابقات جاده ای نوجوانان اسکاتلند شد. حرفه او به عنوان یک دوچرخه سوار مسابقه او را به افتخارات بین المللی برای اسکاتلند در بازی های مشترک المنافع در کوالالامپور در سال 1998 رساند، در حالی که او همچنین در مسابقات بزرگی مانند دوچرخه سواری می کرد. به عنوان PruTour در آن سال، جایی که تیم لباس‌های ضربه‌ای را در تارتان پوشید و توسط فیلیپا یورک مدیریت می‌شد، که در آن زمان به عنوان دوچرخه‌سوار رابرت میلار شناخته می‌شد.

پس از کنار گذاشتن مسابقه در سال 1999، مور به روزنامه‌نگاری روی آورد و ابتدا به‌عنوان شغل آزاد برای مجله‌ی Cycling Weekly و سپس Scotsman نوشت که برای اولین بار در سال 2005 تور دو فرانس را پوشش داد. برخلاف موفقیت‌های اخیر بریتانیا. دوچرخه سواران در مسابقه، در تور آن سال حتی یک بریتانیایی در لیست شروع وجود نداشت. بهترین مسابقه‌دهنده بریتانیا، دیوید میلار اسکاتلندی، در حال گذراندن دوران محرومیت از مواد مخدر بود، بنابراین مور به بازی کردن با ارتباطات اسکاتلندی مسابقه‌دار ایتالیایی انگلیسی‌الاصل داریو سیونی برای یافتن فضایی در روزنامه تنزل پیدا کرد.

اولین کتاب او، در جستجوی رابرت میلار، بیوگرافی مدیر سابق تیمش، در سال 2007 منتشر شد و در لیست طولانی کتاب ورزشی سال 2008 ویلیام هیل قرار گرفت. به دنبال آن قهرمانان، بدخواهان و ولودروم ها (2008)، شرح قطعی چگونگی تسلط دوچرخه سواری پیست بریتانیا در بازی های پکن 2008، و Sky’s the Limit (2011)، که تشکیل تیم بریتانیایی تیم آسمان در سال 2010 را به تفصیل شرح داد.

او زندگی‌نامه سر کریس هوی را نوشت – این زوج در کوالالامپور هم تیمی‌های اسکاتلند بودند و صمیمی بودند – در حالی که دیگر کتاب‌های دوچرخه‌سواری او، کشتن گورکن (2011) و اتاپ (2014) به تور دو فرانس می‌پردازد. تبدیل به یک فیلم موفق شد او برای کتاب‌های غیردوچرخه‌ای دیگرش، کثیف‌ترین مسابقه تاریخ: بن جانسون، کارل لوئیس و فینال المپیک 1988 100 متر (2012)، و زندگی‌نامه یوسین بولت، برتری بولت (2015) مورد تحسین قرار گرفت.

مور برای اولین بار در پادکستی با فریبه و برنی برای تبلیغ The Cycling Anthology، یک کتاب سالانه منتشر شده توسط Birnie ظاهر شد – آنها در یک میخانه لندن ضبط می کردند و به سختی از سر و صدای همنوعان خود شنیده می شدند. پس از آن که تصمیم گرفتند پادکست دوچرخه سواری روزانه را از تور دو فرانس تولید کنند، به خوبی می دانستند که با فشارهای دیگر نوشتن هر مرحله، به انگیزه ای نیاز دارند تا مطمئن شوند که به آن پایبند هستند. این مور بود که با شرکت الکترونیک شارپ – در آن زمان یکی از حامیان مالی تیم گارمین – تماس گرفت و مقدار کمی پول نقد جمع کرد، “به اندازه ای که به قول خودش ارزش این تعهد را داشته باشد”.

پس از ازدواج قبلی که منجر به طلاق شد، مور در سال 2012 با ویرجینی پیرت ازدواج کرد که از او صاحب یک پسر به نام ماکسیم شد. در سال 2020 خانواده به شمال فرانسه نقل مکان کردند، جایی که مور پس از گزارش در مورد کلاسیک یک روزه Gent-Wevelgem در همان شب درگذشت. از او علاوه بر همسر و پسرش، پدرش نیز به یادگار مانده است.