نیل رابرتسون: “از مرکز کار تا بازی در تلویزیون بسیار شگفت انگیز بود” | مسابقات اسنوکر قهرمانی جهان

نیل رابرتسون در گوشه ای خلوت از یک باشگاه اسنوکر در کمبریج می گوید: «اینها چیزهایی هستند که مرا به یک شخص و رقیب واقعاً قوی تبدیل کردند.

استرالیایی دوست داشتنی در رتبه سوم بهترین بازیکن اسنوکر جهان قرار دارد، اما رابرتسون قسمتی از بعدازظهر را به من نشان داده است که هنگام کار به عنوان پسر اتوبوس در یک میخانه ملبورن چند لیوان خالی می تواند حمل کند، چه حسی دارد. بیکار باشد و چگونه کارش برای سه سال تقریباً از مسیر خارج شد، زمانی که او برای کمک به همسرش در کنار آمدن با مسائل بهداشت روانی تلاش کرد.

رابرتسون تاکنون سه تورنمنت بزرگ سال را برنده شده است و به عنوان برنده مسابقات قهرمانی جهان که از شنبه در شفیلد آغاز می شود، راه می یابد. اما در حالی که چند بازیکن ولگرد در اطراف ما ضربات خود را ردیف می‌کنند و به صدای آرام و خش‌خش توپ‌هایی که از دست می‌روند یا به گل می‌روند می‌افزایند، رابرتسون همچنین تعصبی را که بازیکنان بین‌المللی در تور تحمل می‌کنند، توضیح می‌دهد.

قبل از آن، رابرتسون من را تقریباً به 20 سال پیش به یک روز غم انگیز ملبورن می برد. او از اولین شکست شکست خورده خود به عنوان یک بازیکن حرفه ای اسنوکر در انگلستان بازگشته بود، زمانی که در زمستان تاریک در لستر زندگی می کرد و بیکار بود. به مامان و بابام گفتم: چیکار کنم؟ پدرم چنین می گفت: “به مرکز کار برو.” من خودم را به آنجا کشاندم و صف پر از افرادی بود که از نظر روحی یا شخصی با مشکل مواجه بودند. برای دریافت چک پایان خدمت هفتگی باید ثابت می‌کردید که برای شغل درخواست داده‌اید. مرد روبروی من انواع بهانه های دیوانه وار آورد و به او گفته شد که چک خود را دریافت نمی کند. او داشت جیغ می زد و به زن پشت پیشخوان فحاشی می کرد که به او گفتند برود. برگشتم و رفتم خونه.

” داشتم فکر می کردم: “این است؟ آیا این سرنوشت من است؟» رابرتسون در یک میخانه کار پیدا کرد. «من داشتم عینک جمع می‌کردم و همه ما بچه‌های اتوبوس، سرهایمان را تراشیده بودیم، زیرا خیلی عرق می‌کردیم. بعد از دیدن بقیه بچه ها خیلی خوب شدم. آن‌ها می‌توانستند دستشویی و سطل را در یک دست نگه دارند و از انگشت شست دیگر خود برای حمل کوزه‌های آبجو استفاده کنند و سپس انگشت کوچک را با لیوان‌های گلوله‌ای که تا آخر بازو می‌چرخانید. سپس از این عینک روح خواهد بود [index] انگشت تا انتها بالا می رفت و در کنار آنها اسکله های خالی بود. بازوی شما با این همه لیوان انباشته می شود و می دوید و آنها را در ماشین ظرفشویی می کوبید.

من مثل شاهین دور بار بودم چون همه مست بودند. پول می دادند و اسکناس روی زمین می افتاد. من با یک دستشویی وارد آنجا می‌شدم و می‌کشیدم! 10 دلار در جیب من است. گاهی اوقات 20 دلار می شد و ما مثل کرکس ها با هم می چرخیدیم. من همچنین به یاد دارم کسی بودم که در پایان شب تشک ادرار را بالا می‌کشید و دستکش‌های بزرگ ضخیم می‌پوشید، و این خیلی افتضاح بود. اما این دیدگاه واقعاً خوبی به من داد – این چیزی است که شما می توانید انجام دهید مگر اینکه خودتان را وقف اسنوکر کنید.

بلافاصله پس از آن، در جولای 2003، او قهرمان جهان زیر 21 سال در نیوزیلند شد. رابرتسون با همراهی دو بازیکن جوان استرالیایی دیگر به انگلستان بازگشت و نه ماه پس از تجربه کار در مرکز کار، در مسابقات مسترز در ومبلی آرنا با جیمی وایت روبرو شد. رابرتسون در مسابقات مقدماتی سخت پیروز شده بود تا به مسابقات راه یابد.

من مثل یک خرگوش در چراغ‌های جلو بودم، زیرا عادت نداشتم در تلویزیون در مقابل جمعیت عظیم حضور داشته باشم. انگار کولوسئوم بود و با گلادیاتوری مثل جیمی روبرو بودی. وقتی او بیرون آمد، لرز در استخوان هایم جاری شد. در این فاصله 2-2 بود اما او خیلی خوب بود. از قرار گرفتن در صف در مرکز کار تا بازی جیمی وایت شگفت انگیز بود.

زمانی که اواخر همان شب، ماشینی که توسط مت سلت، یک جوان حرفه‌ای دیگر رانندگی می‌کرد، در راه بازگشت به کمبریج، بنزین تمام شد، چندان شگفت‌انگیز نبود. رابرتسون در نهایت آن را به سمت پمپ بنزین هل داد. زندگی همچنان سخت بود.

به یاد دارم که در دور اول بازی مقدماتی با تری مورفی بازی کردم. برنده 1500 پوند گرفت و بازنده چیزی دریافت نکرد. مت می گوید: اگر شکست بخوری 50 پوند به تو می دهم اما اگر برنده شوی باید 100 پوند به من بدهی. فکر کردم: “50 پوند غذای من را برای چند هفته پوشش می دهد.” بنابراین موافقت کردم. وقتی برنده شدم باید 100 پوند به او می دادم اما اهمیتی نمی دادم زیرا 1400 پوند برنده شده بودم که اجاره دو ماه آن خانه را پوشش می داد.

همانطور که رابرتسون آن را توصیف می کند، آن خانه سورئال در کمبریج «در وسط یک پارکینگ در یک شهرک صنعتی بود. تنها ساختمان دیگر باشگاه اسنوکر بود که در آن بازی می کردیم. ما در حال تماشای تلویزیون بودیم، با پرده‌های باز، و مردم سوار ماشین‌هایشان می‌شدند. آنها به داخل نگاه می‌کردند و می‌گفتند: «مردم آنجا زندگی می‌کنند!» در سال 2010، رابرتسون تنها دومین بازیکنی شد که در خارج از بریتانیا یا ایرلند با شکست دادن Graeme Dott در فینال قهرمان جهان شد.

شهرت او از آن زمان تاکنون به طور پیوسته افزایش یافته است و اکنون به عنوان یکی از با استعدادترین و تهاجمی ترین بازیکنان تاریخ اسنوکر شناخته می شود. رابرتسون الهام بخش بسیاری از بازیکنان خارج از کشور بوده است، اما او به نکته ای هشیارکننده در مورد ماهیت محلی این ورزش در انگلستان اشاره می کند.

بسیاری از بازیکنان انگلیسی نمی دانند که چقدر برای یک بازیکن خارج از کشور سخت است. آنها فقط آن را دریافت نمی کنند و برای به دست آوردن آن نیز تلاش نمی کنند. آنها به این داستان ها علاقه ای ندارند. مانند دینگ جونهویی که از چین آمده است، نمی تواند یک کلمه انگلیسی صحبت کند و به دستاوردهایش نگاه کند. من همیشه بسیار غم انگیز می دیدم که این تور تحت تسلط بازیکنان بریتانیایی بود که مدام بازیکنان خارج از کشور را از کشورهای دیگری که اسنوکر در آنها رایج نبود، مسخره می کردند. آنها آنها را در قرعه کشی می دیدند و می گفتند: “اوه، زیبا، من او را در دور اول گرفتم.” من به آنها اینگونه نگاه می کنم: “واقعا؟ این مرد در تلاش است تا بهترین کار خود را انجام دهد و به اندازه شما ممتاز نیست.’

این من را تا به امروز آزار می دهد زیرا بسیاری از بازیکنان انگلیسی هنوز این نگرش را دارند. تنها در 15 سال گذشته است که من و برخی دیگر اسنوکر را بین المللی تر کرده ایم.

همچنین تعداد زیادی از بازیکنان انگلیسی بسیار سخاوتمندتر وجود دارد – به رهبری رونی اوسالیوان که علیرغم بازی کردن و باخت های زیاد رابرتسون با او احساس پیوند واقعی می کند. اوسالیوان اولین بازیکنی بود که رابرتسون پس از سال‌هایی که همسرش، میل، از اضطراب و افسردگی حاد رنج می‌برد، به او روی آورد.

«رونی افسردگی را پشت سر گذاشته بود و بنابراین او واقعاً شگفت‌انگیز بود، زیرا او ما را با این افراد واقعاً خوب که با این مسائل سروکار دارند در تماس قرار داد. این شروعی بود که ما از آن مکان تاریک خارج شدیم.» رابرتسون برای تقریباً سه سال، در حالی که رتبه جهانی او از 16 رتبه برتر سقوط کرد، سعی کرده بود به تنهایی و مخفیانه با بیماری میل کنار بیاید.

خیلی تنها بود چون خانواده او در نروژ هستند، خانواده من در استرالیا، و ما تنها بودیم. این تاثیر زیادی روی نتایج من داشت و بدترین کاری که انجام دادم این بود که به بازی ادامه دهم، زیرا نمی‌خواستم کسی متوجه شود. یادم می‌آید که ناخودآگاه از رویداد خارج شدم و مورد ضرب و شتم قرار گرفتم، زیرا می‌دانستم که میل به من در خانه نیاز دارد. وقتی من تماشا کردم [2018] مستند تایسون فیوری درباره افسردگی او شگفت انگیز بود. شنیدن صحبت های او مانند شنیدن صحبت های میل بود.”

آیا او نیز مانند فیوری احساس خودکشی کرد؟ “کاملا. یادم می‌آید که خیلی وقت‌ها مجبور بودم در خانه بمانم. این فوق العاده سخت بود و فقط وحشتناک ترین تجربه ای بود که می توانید تجربه کنید. اما من همچنان در یک تورنمنت بدون تمرین برنده می شدم. من فقط می‌روم چون میل می‌گوید: “شما نمی‌توانید سه یا چهار تورنمنت را پشت سر هم از دست بدهید.” برای پسرمان هم سخت بود. اما من تا آنجا که ممکن است کار خوبی انجام دادم تا او را از پس آن بر بیاورم. او به آن زمان نگاه می کند و در واقع هیچ تاثیر منفی وجود ندارد. یکی از چیزهای بزرگی که ما را برگرداند زمانی بود که فهمیدیم قرار است داشته باشیم [their young daughter] پنه لوپه این روند کمک گرفتن از میل را تسریع کرد.”

رابرتسون وقتی توضیح می دهد که میل چقدر خوب شده است، با افتخار لبخند می زند. او مدرک کارشناسی ارشد جرم‌شناسی را در دانشگاه کمبریج گرفت و فوق‌العاده کار کرد. انجام این کار و تربیت دخترمان به شیوه ای که او انجام داده نشان دهنده چنین انعطاف پذیری است. من از او الهام می‌گیرم و دیدن عکس‌های ما به‌عنوان یک خانواده پس از برنده شدن در مسابقات مسترز باعث شد به او به عنوان یک فرد و یک مادر باورنکردنی بیشتر افتخار کنم و اکنون از من حمایت می‌کند. وقتی در طول اولین قرنطینه کمی سختی کشیدم، او موفق شد پدرم را از استرالیا ببرد تا من را ببیند. چنین چیزی به من کمک کرد.»

این بازیکن 40 ساله روز دوشنبه بازی دور اول خود را در شفیلد در برابر اشلی هوگیل آغاز می کند و رابرتسون معتقد است که می تواند بر تاریخ اخیر غلبه کند که طی سه سال گذشته باعث شده است که او در مقابل متخصصان آسیاب کروسیبل در جان هیگینز شکست بخورد. ، مارک سلبی و کایرن ویلسون.

“من در مرحله یک چهارم نهایی اشتباه کردم، جایی که اجازه دادم چیزهای کوچکی رخ دهد و از نظر روحی روی من تأثیر بگذارد. در Crucible فضای تنگ‌تر است زیرا ما دو میز داریم، دیوار جداکننده و همه دوربین‌ها. تنها زمانی که به نیمه نهایی رسیدید فقط یک میز وجود دارد. تمام فضا باز می شود و من می توانم آزادانه بازی کنم. بنابراین وقتی یک چهارم نهایی است من از بازی طبیعی خود که تهاجمی بودن است فاصله گرفته‌ام و به بازیکنانی باختم که در کم کردن سرعت و از بین بردن ضربه بازی بسیار خوب هستند. من همیشه فکر می کنم: “چرا من فقط کمی تهاجمی تر نبودم؟” این چیزی است که من باید واقعاً تلاش کنم و امسال انجام دهم.”

اگر او به نیمه نهایی برسد، برای بازی با O’Sullivan آماده است. رابرتسون شماره 1 جهان را 10-9 در نیمه نهایی تور قهرمانی این ماه شکست داد و می گوید: “جلسه اول احتمالاً بهترین اسنوکری بود که می توانید ببینید. من کار را با یک قرن شروع کردم، سپس او سه قرن فرصت داشت تا 4-1 پیش برود. من می توانستم از هم بپاشم، اما فصل درخشانی را پشت سر گذاشتم که هنوز آن انعطاف پذیری و اعتماد به نفس را داشتم. رفتم بنگ، بنگ، بنگ و 4-4 شد. یادم می آید که به پارکینگ رفتم و او با دوستانش بیرون بود. رونی گفت: “خوبی؟” گفتم: آره. مسابقه عالی، رفیق. او گفت: “آره، آره.” ما هر دو در حال رشد بودیم و همه چیز به پایان رسید. وقتی رونی را بازی می‌کنید، همیشه چیز ویژه‌ای وجود دارد.»

چه او نقش اولیوان را بازی کند یا نه، یا دومین عنوان جهانی را که میراث او را تثبیت می کند، به دست آورد، رابرتسون خوشحال به نظر می رسد. من اکنون دیدگاهی کاملاً متفاوت به زندگی دارم. شگفت آور است که چقدر چیزهای سخت یا وحشتناک می توانند روی شما تأثیر مثبت بگذارند. شما می توانید از آنها استفاده کنید و متوجه شوید که در نهایت چقدر خوش شانس هستید.”