جمع آوری پول نقد برای آب: چرا سومالیایی ها سازمان های کمک رسانی را در بحران خشکسالی دور می زنند | توسعه جهانی

سازمان ملل این هفته هشداری جدی در مورد سومالی صادر کرد و پیش بینی کرد که 350000 کودک بدون اقدام فوری ممکن است از گرسنگی بمیرند.

این کشور در میانه خشکسالی است که هم اکنون باعث مرگ مردم شده است. بر اساس تجزیه و تحلیل برنامه جهانی غذا، برخی از مناطق شاخ آفریقا از زمانی که ماهواره ها شروع به ثبت داده ها در 40 سال پیش کردند، داغ ترین مناطق هستند.

سازمان‌های کمک‌های بشردوستانه میلیاردها دلار در طول سال‌ها در این کشور شرق آفریقا هزینه کرده‌اند، اما تعداد کمی از سومالیایی‌ها تأثیر واقعی را احساس کرده‌اند. هودان علی، مدیر واحد راه حل های بادوام برای اداره منطقه ای بنادیر، که شامل موگادیشو، پایتخت است، گفت: «آنها تمام پول خود را برای سربار و حقوق خرج می کنند و ما با پنی می مانیم.

در میان بسیاری از هزینه‌های دیگر، پول برای امنیت و حقوق – به دلار، در شش رقم پایین برای کارکنان سازمان ملل غیر سومالیایی – و تدارکات، از سوخت خودروها و ژنراتورها، لپ‌تاپ‌ها و اتاق‌های کنفرانس ایمن خرج شده است. پول نقد نیز برای “دولت سازی” به دولت سومالی رفته است. دولت هنوز پاسخی منسجم به خشکسالی نشان نداده است و تنها در ماه فوریه کمیته ای را تشکیل می دهد.

همه اینها قبل از اینکه پول به نیازهای غیرنظامیان برسد: غذا، آب و تجهیزات پزشکی. حتی طرح‌های انتقال مستقیم وجه نقد بسیار تحسین‌شده، که بسیاری از سازمان‌ها اکنون از آن به عنوان روشی بهتر و زیرک‌تر برای دریافت کمک به نیازمندان استفاده می‌کنند، هزینه‌های هنگفتی برای اندازه‌گیری اثربخشی آن‌ها به همراه دارد. دستمزد مشاوران در محدوده 600 دلار (450 پوند) در روز است. این فرآیندها برای اثبات به کمک کنندگان ضروری تلقی می شوند که پول به الشباب، گروه شورشی که بخش هایی از سومالی را کنترل می کند و با بسیاری از جمعیت جاسازی شده است، نمی رود.

عبدالهی عبدی‌شکور (که توسط نادیف می‌خواند) یکی از معدود سومالیایی‌هایی است که کمک‌های مستقیم را بسیج می‌کند. او مانند بسیاری از سازمان ملل متحد و آژانس‌های کمک‌رسان بین‌المللی که به‌عنوان اتلاف وقت و پول، همدستی با دولت سومالی و مستعد تخصیص نادرست منابع و تحت فشار قرار گرفتن سیاست هستند، احساس سردرگمی و عصبانیت می‌کند.

نادیف از دیاسپورا پول جمع آوری می کند تا از شرکت های خصوصی که چاه حفر کرده اند، آب بخرد و سپس آن را به کامیون ها برساند. او برنامه ریزی خود را از آیووا انجام می دهد، جایی که در سال 2005 با خانواده نزدیکش ساکن شد و بین 100 تا 400 دلار برای سازماندهی کامیون های آب برای تأمین یک روستای دورافتاده هزینه کرد. او در سراسر سومالی اقوام دارد و تقریباً هر سال به این کشور می‌آید.

یکی از سومالیایی ها با اشاره به طولانی شدن بحران سیاسی گفت: «شما می توانید با قیمت بسیار کم آب بیاورید، اما سیاستمداران بر انتخابات تمرکز می کنند. آنها خواستند نامشان فاش نشود، اما گفتند که کامیون های آبی را می شناسند که می توان آنها را با قیمتی کمتر از 150 دلار تهیه کرد، اگرچه اکنون گران تر می شود.

آدام عبدالمولا، هماهنگ کننده کمک های بشردوستانه سازمان ملل برای سومالی، این مشکل را انکار نمی کند. او گفت: «عدم وجود یک دولت کارآمد برای چندین دهه به بازیگران بشردوستانه – از جمله در سازمان ملل و در میان سازمان‌های غیردولتی – اجازه داد تا هر گونه مداخله‌ای را که صلاح می‌دانند طراحی کنند و بدون هیچ نظارت دولتی آن را اجرا کنند.»

این منجر به چیزی شد که می‌توان آن را فرهنگ «مصونیت از مجازات بشردوستانه» توصیف کرد. با توجه به مدت‌زمانی که این شیوه‌ها در سومالی رواج داشت و ظرفیت‌های ضعیف هماهنگی دولت تازه تأسیس شده، برخی از این فرهنگ هنوز پابرجاست و گاهی کار کردن بازیگران بشردوستانه و توسعه را برای همکاری در امتداد خطوط ارتباطی برای دستیابی به نتایج جمعی دشوار می‌کند. به نفع سومالیایی‌های نیازمند».

به گفته یکی از اعضایی که برای امنیت خواست نامش فاش نشود، کمیته امداد خشکسالی Gedo (GDRC)، گروهی که از مردم در غرب جوبالند – در جنوب سومالی حمایت می کند، نزدیک به 200,000 دلار جمع آوری کرده و نزدیک به 600 کامیون آب و همچنین توزیع غذا را تامین کرده است. دلایل GDRC توانسته است آب را به مناطق تحت کنترل الشباب برساند، مکان هایی که نه دولت و نه گروه های بین المللی نمی توانند با خیال راحت به آنجا بروند.

این عضو گفت: “ما کمیته می توانیم برای آسیب دیدگان کمک مالی جمع آوری کنیم.” زمانی که پول نقد کافی داریم، با بزرگان قبیله معروف تماس می گیریم و آنها الشباب را متقاعد می کنند. [the civilians] بیشتر به کمک نیاز دارند بنابراین ما پول را برای آنها می فرستیم و آنها آب می خرند و گزارش می دهند.

به گفته GDRC، هیچ گروه کمک بین المللی در نزدیکی افرادی که از آنها حمایت کرده است نبوده است، اگرچه یکی از اعضا به یاد می آورد که یک ارزیابی در سال گذشته انجام شده است. آدام او هیرسی، یک مقام ارشد دولتی سابق که اکنون در کمیته ملی امداد به خشکسالی که در فوریه تشکیل شده است، گفت: «آنها دقیقاً به موقع می آیند تا میزان مرگ و میر را بسنجند.

نشان دادن GDRC در محل کار دشوار است زیرا الشباب اجازه استفاده از تلفن های هوشمند را نمی دهد. چند عکس از یک کودک در منطقه بالانبعل که توسط الشباب کنترل می شود، به صورت غیر قانونی به بیرون منتقل شده است.

این عضو GDRC گفت که سازمان های بین المللی تنها به تعداد معدودی کمک می کنند که به کمپ های آوارگان داخلی (آیگان داخلی) در مناطق تحت کنترل دولت برسند.

“آنها کمک می کنند، اما سوال این است که آنها به چه کسانی دسترسی دارند؟ وضعیت اسفبار ناشی از این خشکسالی بسیار بیشتر از تعداد معدودی از خانواده هایی است که در یک کمپ آوارگان جمع شده اند. مردمی که واقعاً به کمک نیاز دارند، کسانی هستند که در مناطق صعب العبور هستند که دام هایشان تحلیل رفته است و چیزی باقی نمانده است.»

او هیرسی گفت که عدم مشورت با مردم کمکی نمی کند. «سازمان‌های کمک‌رسان نتوانستند از نزدیک با بازیگران محلی در زمین و جاهای دیگر هماهنگ شوند. هماهنگی نزدیک از شکاف در تخصیص و تحویل کمک و همپوشانی در منابع جلوگیری می کند. کمیته ما در مورد کاستی های دولت و سازمان های کمک رسانی هشدار داده است. او گفت که پول کمک به خشکسالی باید مستقیماً به دست «بازیگران محلی» برود تا تأثیری داشته باشد.

سیاست همچنین مانع از تلاش های امدادی می شود. کشور در یک مبارزه انتخاباتی غرق شده است و بی اعتمادی عمیقی بین مناطق وجود دارد. مرسل خلیف، وزیر همکاری های بین المللی در جوبالند، مدعی شده است که حداقل یک هواپیمای مملو از کمک های بشردوستانه اجازه خروج از موگادیشو را نداشته است.

در همین حال کمپین GoFundMe Nadeef در ایالات متحده بیش از 20000 دلار جمع آوری کرده است. او نیمی را برای ارسال 70 کامیون آب به سراسر جوبالند و نیمی را برای توزیع غذا هزینه کرده است.

آژانس سازمان ملل متحد یونیسف آماری از تعداد کامیون‌های آبی که فرستاده است ارائه نکرده است، اما می‌گوید از 1.2 میلیون نفری که هدف قرار داده است به 110000 نفر رسیده‌اند. حدود 6.4 میلیون نفر به کمک آب و فاضلاب نیاز دارند. این آژانس می گوید که برای دستیابی به هدف حمل و نقل و سایر حمایت ها مانند سیستم های تامین آب و گمانه ها به 18 میلیون دلار نیاز دارد.

برای دیدگاهی متفاوت با خبرنامه ارسال جهانی ما ثبت نام کنید – خلاصه ای از داستان های برتر ما از سراسر جهان، مطالب توصیه شده و نظرات تیم ما در مورد مسائل کلیدی توسعه و حقوق بشر، که هر دو هفته یکبار به صندوق ورودی شما تحویل داده می شود: