صندوق بین المللی پول انگشت خود را به سمت بانک های مرکزی تکان می دهد – اما آیا آنها گوش می دهند؟ | فیلیپ اینمن

منآژانس‌های بین‌المللی پس از سقوط مالی سال 2008، نفوذ خود را کاهش دادند زیرا حمایت از توافق‌های چندجانبه جای خود را به راه‌حل‌های سریع بین دولت‌ها داد. صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی که نشست‌های بهاری مشترک خود را هفته آینده برگزار می‌کنند، مانند بسیاری دیگر آسیب دیده‌اند.

بنابراین وقتی رئیس صندوق بین‌المللی پول، کریستالینا جورجیوا، انگشت خود را به سمت بانک‌های مرکزی بزرگ – فدرال رزرو ایالات متحده، بانک مرکزی اروپا، بانک خلق چین، بانک ژاپن و بانک انگلستان – تکان می‌دهد: از آنها گوش می دهند؟

پس از لاس زدن با ریاضت اقتصادی در سال‌های 2009 و 2010، مقامات صندوق بین‌المللی پول عمدتاً کاهش هزینه‌های دولت را به عنوان راهی برای رشد رد کردند، اما این پیامی بود که در بیشتر پایتخت‌های بزرگ مورد توجه قرار نگرفت. سازمان مستقر در واشنگتن انبوهی از ادبیات را ارائه کرده است که در آن استدلال می‌کند که نابرابری اقتصاد بدی است و تغییر آب و هوا یک وضعیت اضطراری است، که تنها با تشویق بلند و کم کاری مواجه می‌شود.

جورجیوا روز پنج شنبه در یک سخنرانی صحنه سازی گفت که تورم “تهدیدی برای ثبات مالی و مالیاتی بر مردم عادی است که برای گذران زندگی خود تلاش می کنند.” او با این دیدگاه ارتدوکس موافق است که بانک‌های مرکزی باید «اقدام قاطع» انجام دهند، که اصطلاحی است برای افزایش نرخ‌های بهره.

او همچنین به آنها هشدار داد که مراقب تأثیرات سرریز باشند و از دولت‌ها خواست تا تأثیر آن بر کشورهایی را که برای زنده ماندن مجبور به قرض گرفتن هستند، کاهش دهند. در حالی که کشورهای توسعه یافته از تورم مارپیچ و نرخ بهره بالاتر رنج می برند، بزرگترین تهدید برای اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه است که نه تنها با “ریسک اضافی هزینه های استقراض بیشتر بلکه با خطر خروج سرمایه نیز روبرو هستند”.

اما آیا کسی توجه دارد؟ زامبیا، چاد، اتیوپی و سریلانکا در راس فهرست بلندبالایی از کشورهایی هستند که تامین مالی بدهی‌های خود را غیرممکن می‌دانستند. بسیاری از آنها به سرمایه گذاران خارجی بدهکار هستند که بدهی های دولتی را از طریق موسساتی مانند بلک راک، بزرگترین مدیر صندوق در جهان می خرند.

ممکن است هفته آینده معاملاتی با میانجیگری صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و وزرای نشسته در هیئت مدیره G20 برای کاهش پرداخت بدهی های جاری انجام شود، اما نتیجه احتمالاً به این معنی است که وام های موجود توسط دولت های غربی، یا خود صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، دوباره برنامه ریزی می شوند. در یک دوره زمانی طولانی تر هیچ کس انتظار رویارویی با وام دهندگان خصوصی را ندارد.

چنین قدم های کوچک کافی نیست. این کشورها باید بخشی از بدهی های خود را رد کنند. و نه فقط توسط نهادهای دولتی، بلکه توسط همه وام دهندگان، که باید مجبور به پذیرش شوند، همان طور که بانک های خیابانی مجبور به انجام آن هستند، زمانی که شرایط وام گیرندگان تغییر می کند، گاهی اوقات مدت ها پس از پرداخت اولیه وام، بازپرداخت هر چیزی اساس از بهبود پایدار جلوگیری می کند.

پایان رونق اجاره بها؟

اجاره املاک مسکونی در بریتانیا و همچنین ارزش ملک در حال افزایش است: دو روندی که از زمان سقوط مالی سال 2008 هزینه های تشکیل خانواده را افزایش داده است. چه خانه بخرید و چه اجاره کنید، مدتی است که هزینه آن افزایش یافته است. وام‌های مسکن بسیار کم این روند را تشویق کرده است و جوانان را به گرفتن وام‌های بزرگ‌تر مسکن به مدت 30 سال یا بیشتر ترغیب می‌کند.

با نگاهی جهانی، یک دهه رونق ملک، ارزش بازار املاک و مستغلات را دو برابر کرده و به 350 تریلیون دلار (270 تریلیون پوند)، چهار برابر اندازه اقتصاد جهانی 90 تریلیون دلاری رسیده است. بیش از 80 درصد سرمایه گذاری جهانی در ملک است. داوال جوشی، استراتژیست ارشد اروپایی BCA Research، ثروت باورنکردنی ذخیره شده در بازار مسکن را «چشم آور» توصیف می کند. فقط بریتانیایی ها نیستند. همه روی یک چیز شرط بندی می کنند.

در طول این رونق بی‌سابقه، سرمایه‌گذاران سودهای عظیمی به دست آورده‌اند. اجاره بها در سراسر جهان در طول 10 سال گذشته به طور متوسط ​​40 درصد افزایش یافته است. آیا می تواند ادامه دهد؟ آیا جوانان برای پرداخت قبوض روزافزون اجاره/ وام مسکن به کار خود ادامه خواهند داد؟ همه نگاه ها به بانک های مرکزی و اینکه آیا آنها به افزایش نرخ بهره ادامه می دهند یا خیر است. اگر این کار را انجام دهند، ممکن است تعادل را از بین ببرد.

ماسک توییتر را هدف قرار می دهد

مشخص نیست که چرا ایلان ماسک می خواهد توییتر را بخرد. او می گوید اگر مالکیت خصوصی او باشد، شرکت بهتری خواهد بود. او گفت که از فرصت‌هایی که در اختیارش قرار می‌گیرد بهترین استفاده را نمی‌کند و در نامه‌ای به هیئت‌مدیره اضافه کرد که این شرکت «سکوی آزادی بیان در سراسر جهان» است، اما نمی‌تواند به این «ضرورت اجتماعی» به شکل کنونی دست یابد. “نیاز به تبدیل شدن به یک شرکت خصوصی” است.

یک چیز مسلم است، او توییتر را به عنوان یک هدف تصاحب در بازی قرار داده است. مارک کوبان، سرمایه‌دار آمریکایی، می‌گوید که برخی از شرکت‌های بزرگ فناوری که به صورت نقدی فعالیت می‌کنند – گوگل، آمازون، فیس‌بوک – به فکر خرید هستند. با هزینه 43 میلیارد دلاری، بعید به نظر می رسد.