اخراج زن روهینگیا از هند باعث ترس از سرکوب مجدد شده است | توسعه جهانی

اخراج یک زن روهینگیا به میانمار این نگرانی را ایجاد کرده است که هند در حال آماده شدن برای اخراج بسیاری از پناهجویان از این کشور است.

حسینا بیگم، 37 ساله، دو هفته پیش از کشمیر تحت کنترل هند اخراج شد، علیرغم اینکه سازمان ملل وضعیت پناهندگی خود را تأیید کرده بود و قصد داشت از دارندگان آن در برابر بازداشت خودسرانه محافظت کند. بیگم یکی از 170 پناهجوی بود که در ماه مارس سال گذشته در جامو دستگیر و بازداشت شدند. شوهر و سه فرزند او که همچنین دارای وضعیت پناهندگی سازمان ملل هستند در کشمیر باقی مانده اند.

چند روز پس از اخراج وی، مقامات 25 پناهجوی روهینگیا دیگر را بازداشت کردند. آنها در زندان هیراناگار نگهداری می شوند، که پلیس آن را به عنوان “مرکز نگهداری” روهینگیا “زندگی غیرقانونی” در هند توصیف کرد.

پرم کومار مودی، سرپرست این مرکز گفت: «حدود 275 روهینگیا در این مرکز نگهداری می‌شوند و اسناد اخراج همه آنها کامل است. ما منتظر دستور دولت برای بازگرداندن آنها هستیم [to Myanmar]”

مقامات هیچ دلیلی برای انتخاب بیگم برای اخراج ارائه نکردند.

این اقدام ناامنی روهینگیاهای ساکن هند را تشدید کرده است. در اوایل سال 2019، هنگامی که هند کمپینی برای ثبت اطلاعات بیومتریک آنها آغاز کرد، صدها نفر از ترس بازداشت و اخراج به بنگلادش رفتند.

از زمان به قدرت رسیدن حزب ملی گرای هندو بهاراتیا جاناتا (BJP) در سال 2014، اقدامات علیه 40000 مسلمان روهینگیا تشدید شده است. رهبران BJP کمپین هایی را برای اخراج همه روهینگیا به راه انداخته اند.

علی جوهر، شوهر بیگم، گفت که فرزندان 9 تا 15 ساله آنها نمی‌دانند چرا مادرشان از آنها جدا شده است. او گفت: “آنها گریه می کنند.” “من نمی دانم چه کار کنم و از چه کسی کمک بخواهم.”

بیگم در سال 2012 زمانی که خانواده از خشونت وحشیانه ارتش میانمار در سیتوه فرار کردند، فرزند سوم خود را پنج ماهه باردار بود. یک سرکوب نظامی بیشتر در سال 2017 هزاران نفر را کشت و حدود 750000 روهینگیا را مجبور به ورود به اردوگاه‌های آوارگان در بنگلادش کرد.

جوهر که شغلی پیدا کرده بود و در حال اجاره مکانی برای زندگی با دیگر خانواده های روهینگیا بود، گفت: «ما به هند آمدیم به این امید که کشور سکولار برای ما سرپناهی فراهم کند تا زمانی که در سرزمین مادری ما صلح برقرار شود.

بچه ها سه بار مادرشان را وقتی در زندان بود دیدند. حسین، پسر 15 ساله او گفت: «او همیشه گریه می کرد، به ما نگاه می کرد و از شرایط بد زندگی در زندان شکایت می کرد. او به وضوح ضعیف بود و از ما می خواست که او را به نحوی بیرون بیاوریم. وقتی می رفتیم، همیشه سرش را به دیوار می زد و گریه می کرد.»

جوهر گفت که او نمی تواند یک روز کاری را برای ملاقات همسرش از دست بدهد. فرزندان او افراد دیگری را که برای ملاقات با اعضای خانواده زندانی خود ملاقات می کردند، همراهی می کردند. بچه‌ها آخرین بار مادرشان را در ابتدای سال دیدند و فقط از گزارش‌های رسانه‌ها از اخراج او مطلع شدند.

گروه های حقوق بشر گفته اند که پناهندگان روهینگیا در هند با “خطرات جانی” روبرو هستند و مقامات را به “بی توجهی ظالمانه به جان انسان ها و قوانین بین المللی” متهم کرده اند.

پناهندگان روهینگیا می گویند که از بیرون رفتن برای کار می ترسند. اگرچه برخی از پناهندگان اکنون جامو را به مقصد شهرهای دیگر هند یا بنگلادش ترک می کنند، بسیاری از آنها نمی توانند این کار را انجام دهند زیرا اعضای خانواده آنها در زندان هستند.

گروهی از پناهجویان روهینگیا که هفته گذشته جامو را ترک کردند، گفتند که در انتظار عبور از بنگلادش هستند، اگرچه شرایط برای پناهندگان روهینگیا در این کشور در حال بدتر شدن است. یک پناهجوی روهینگیا که خواست نامش فاش نشود، گفت: ما نمی‌خواهیم به کشوری که صدها نفر از ما را زنده زنده سوزانده است بازگردانند.