فیلیپه در حالی که منچسترسیتی در مقابل اتلتیکو مادرید پر جنب و جوش قرار گرفت، دیر اخراج شد لیگ قهرمانان

مملو بود، خفه کننده بود، خونسرد بود – کاملاً طبق صورت حساب. و برای منچسترسیتی، نه به این موضوع که آیا می‌توانند به برتری خود در بازی رفت در این مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان بیفزایند، بلکه به این بستگی دارد که آیا می‌توانند ادامه دهند.

سخت است به یاد بیاوریم که چترهای پپ گواردیولا برای مدت طولانی در نیمه خود قرار گرفته باشند، اما این دقیقاً همان چیزی بود که در کل دوره دوم اتفاق افتاد. آنها در نیمه اول خودشان را تحمیل کرده بودند، اما بعد از وقفه، داستان متفاوت بود، اتلتیکو مادرید – که توسط یک جمعیت پر سر و صدا و حزبی تشویق شد – آنها را خفه کرد، آنها را مجبور به عقب نشینی کرد، و سؤالات ناراحت کننده ای پرسید.

آیا اتلتیکو می تواند پیشرفت کند؟ جواب منفی بود. علی‌رغم لحظاتی که سیتی درب پشتی را بسته نگه داشت و به نظر می‌رسید که این تساوی کاملاً مطابق با جریانات آتشفشانی بود که پس از اینکه فیلیپه که در نیمه اول کارت زرد دریافت کرده بود، به فیل فودن رفت، این تساوی با یک غوغا به پایان رسید. و دوباره به او لگد زد.

فیلیپه در نهایت بعد از اینکه جناح‌های متخاصم از هم جدا شدند اخراج شد، اما تمام چیزی که سیتی به آن اهمیت می‌داد نتیجه بود. گوندوگان تقریباً در همان پایان کار را برای آنها نادیده گرفت. رویای سیتی در لیگ قهرمانان همچنان زنده است.

این جایزه یک دیدار نیمه نهایی با رئال مادرید بود، رهبران لیگ اسپانیا 24 ساعت قبل پس از حماسه ای که مقابل چلسی در سراسر شهر رقم خورد، به برتری رسیده بودند. باید گفت که انتظار یک کلاسیک دیگر در زمان شروع کم بود، عمدتاً به دلیل اتفاقی که در بازی رفت رخ داد – زمانی که اتلتیکو شوت نکرد – و همچنین اینکه دیگو سیمئونه گفته بود که تغییر نخواهد کرد. رویکرد او ایده سیمئونه صرفا این بود که محکم تر، سریع تر، دقیق تر و بهتر باشد.

گواردیولا باید تعادل درست را پیدا می کرد. این فصل سختی برای اتلتیکو بوده است، دفاع از عنوان لیگ آنها مدت هاست به پایان رسیده است – آنها در رده چهارم جدول قرار دارند و یک امتیاز با رئال بتیس در رده پنجم فاصله دارند – اما آنها همچنان راه خود را در این رقابت ها می دانند. این ششمین حضور در یک چهارم نهایی در 9 فصل برای آنها بود. شعار گواردیولا تمرکز بود.

جو در حال تپش بود، ورزشگاه مملو از شلوغی و پر سر و صدا، سوت های تند برای هر جادوی مالکیت سیتی. زمانی که بازیکنان میهمان قبل از شروع بازی زانو زدند، همینطور بود که ناراحت کننده بود.

اتلتیکو در همان ابتدا شلوغی را به ارمغان آورد و نکته کلیدی برای سیتی همیشه این بود که آیا آنها می توانند خونسرد در توپ باقی بمانند و از مشکلات نجات پیدا کنند. زمانی که کایل واکر، در همان اوایل تحت فشار، توپی شل را به زمین فرستاد و جمعیت زوزه کشید، گواردیولا مانند یک دیوانه کف زد و دستانش بالای سرش بود. او می خواست که تیمش از مالکیت توپ لذت ببرد. مرعوب نشدن

نیمه اول در دوئل های یک به یک اندازه گیری شد، اولین نقطه اشتعال زمانی بود که فیلیپه به پشت فودن پرید در حالی که آنها در یک نبرد هوایی به رقابت پرداختند، نیمه وسط حریف خود را با یک بارج وحشیانه بالاتنه تمیز کرد.

فودن مدتی نگران کننده قبل از برخاستن پس از درمان بی حرکت دراز کشیده بود، خونی شده و باندپیچی شده بود. شایان ذکر است، فیلیپه از رزرو اجتناب کرد، اگرچه زمانی که او از پشت کوین دی بروین عبور کرد، این وضعیت خیلی زود تغییر کرد. اتلتیکو می خواست چند کارت تلفن از خود بگذارد. برای سیتی، این یک آزمایش اعصاب بود.

سیتی در حالی که نیمه تمام می‌شد، به سمت جلو رفت، موج اولیه اتلتیکو کاهش یافت. بازیکنان گواردیولا شروع به کار کردن با آنها کردند و اقتدار خود را نشان دادند و این فکر به وجود آمد که این آزمایشی است برای استقامت تیم میزبان.

میهمانان در همان اوایل از یک کرنر نزدیک شده بودند، جان استونز ارتباط محکمی برقرار کرد اما نتوانست تلاش را متوقف کند. آنها موقعیت بزرگ نیمه را در دقیقه 30 ایجاد کردند که ریاض محرز با یک پاس زیبا در داخل دفاع کناری برای واکر پیشرو جرقه زد. محرز در حال و هوا بود، همه تعادل و پاهای رقصیدن.

واکر عبور کرد و زمانی که فودن از آن سوی تیر دروازه بیرون رفت، گوندوگان فرصت شوتزنی از فاصله نزدیک را داشت. او به تیرک دروازه برخورد کرد و ضربه سر او در ریباند توسط فیلیپه مهار شد. حداقل اتلتیکو قبل از وقفه یک شوت دریافت کرد، هرچند که تنها یک ضربه بود و دقیقه 35 جفری کوندوگبیا تلاش خود را از راه دور منحرف کرد، برای ادرسون کاملاً عادی بود.

سوزن هرگز دور از سطح به نظر نمی رسید، سیمئونه درخواست یک کارت زرد برای استونز کرد – و کارت زرد دریافت نکرد – پس از اینکه مدافع ژائو فلیکس را به عقب برد، که تهدیدش آشکار بود. اما معادله سیتی در نیمه دوم به همین شکل باقی ماند. آرام و قاطع باشید و هیچ اشتباهی مرتکب نشوید.

اتلتیکو با شروع مجدد پا را بالاتر برد و بار دیگر تهاجمی را به ارمغان آورد و آنها سوسوهایی در مقابل دروازه داشتند که تماشاگران میزبان خیلی سریع از آن عقب نشینی کردند. ارسال رنان لودی خیلی دور از جلوی فلیکس بود، مهاجم از مرکز مارکوس یورنته به او ضربه زد و آنتوان گریزمان با فاصله اندکی از دروازه دور شد.

جزر و مد برگشته بود، حتی رودری فرمانده صاحب توپ شد و سیتی برای بلند شدن از زمین تلاش کرد. به نظر می‌رسید که دی بروین لنگ می‌زند و گواردیولا رحیم استرلینگ را جایگزین او کرد، با این امید که او بتواند چیزی برای حفظ جلوی زمین به دست آورد.

اتلتیکو فشار آورد، سیتی از حفظ آنچه در اختیار داشت خوشحال بود و این یک بازی خطرناک به نظر می رسید. اتلتیکو آنها را در جایی که می خواست داشت. آیا آنها توانستند راهی پیدا کنند؟ بازیکن تعویضی، رودریگو دی پل، با فاصله کمی به زمین رفت، در حالی که جایگزین دیگر، ماتئوس کونا، ضربه ای را دید که توسط استونز مهار شد.