تلاش منچسترسیتی برای رسیدن به کمال در حالی ادامه می یابد که لیورپول نقص ها را برجسته می کند | لیگ برتر

پگواردیولا پس از تساوی 2-2 یکشنبه مقابل لیورپول گفت که او نمی‌خواهد یک ثانیه غم و اندوه از تیمش منچسترسیتی بگیرد، اما او همچنین اذعان کرد که تیمش فرصتی را برای برتری 4 امتیازی در عنوان قهرمانی از دست داده است. نژاد و مطمئناً همینطور بود. مدل‌های xG متفاوت هستند، اما همه آنها سیتی را به عنوان پیروز داشتند، برخی با 0.9 گل. و این بخشی از عجیب بودن این شهر است: این تسلط حکایت از کیفیت فوق العاده آنها دارد، اما عدم استفاده از مزیت نیز به آسیب پذیری اشاره دارد.

البته باید گفت که سیتی تیم بزرگی است. لیورپول هم همینطور. اینها فقط تیم های استثنایی در فصل 2021-22 نیستند، بلکه از نظر تاریخی نیز هستند. سیتی در صورت پیروزی در هفت بازی آخر فصل خود، قهرمان لیگ خواهد شد، چیزی که کاملاً ممکن به نظر می رسد – هرچه باشد، آنها در پایان فصل 19-2018 دو برابر این تعداد را پیاپی بردند تا لیورپول را متوقف کنند. اگر آن هفت را ببرند، با 95 امتیاز به پایان خواهند رسید. تنها چهار تیم در تاریخ لیگ تاکنون بیش از این به دست آورده اند – لیورپول و سیتی هر کدام دو بار در چهار سال گذشته.

این امر به ناچار حس پوچ بودن را به هرگونه صحبت از ضعف اضافه می کند. اینها ایراداتی نیستند که تاریخ فوتبال قبلاً آنها را درک کرده باشد. اینها تیم هایی هستند که رکوردهایی را می شکنند که بیش از یک قرن است. (و بله، منطقی است اشاره کنیم که، نابغه هایی مانند پپ گواردیولا و یورگن کلوپ، و به اندازه این بازیکنان درخشان، ساختارهای مالی که این سطح از سلطه را تسهیل کرده اند، ناسالم هستند، حتی اگر این احتمال وجود داشته باشد که امتیازات از قهرمانان پس از رفتن با پنج یا 10 امتیاز عقب خواهند افتاد). اما با این حال، تا زمانی که کمال وجود داشته باشد، قیام هایی وجود خواهد داشت.

سیتی از بازی ماقبل آخر فصل گذشته که با قهرمانی در لیگ و نزدیک شدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا، 3-2 مقابل برایتون شکست خورد، امتیاز کمتری را در لیگ نداشت. این مسخره است. این 32 بازی متوالی لیگ است که در آن ها (طبق الگوریتم ها) طرف بهتری بوده اند، البته تعداد انگشت شماری از آنها با حاشیه های کم. بقیه بخش ها شاید باید قدردان باشند که در آن دوره 19 امتیاز کم کرده اند – پنج تساوی و سه شکست. اما سوال بدیهی این است که چرا اصلاً امتیاز را از دست می دهند؟

گواردیولا پس از نتایجی که کاملاً به نتیجه نرسیده است، اغلب مشکلات موجود در دو محوطه را مقصر می‌داند – عدم تمرکز مدافع، خطای دروازه‌بانی، یک لحظه درخشش از طرف حریف در یک طرف. ناکامی در گرفتن شانس برای دیگری از دست دادن فرصت‌ها، به‌ویژه، یک پدیده روان‌شناختی عجیب است – چیزی که در حال حاضر فراتر از محدوده الگوریتم‌ها است، اگرچه تحقیقات مدرن حداقل این را می‌پذیرد که اعتماد یک عامل است. از دست دادن یک رشته شانس و باور خودکامه ای که می تواند یکی از آن روزها باشد، افزایش می یابد: برای تجربه گواردیولا از آن روز، از جمله به بازی های بارسلونا – اینترناسیونال در سال 2010، چلسی – بارسلونا و بارسلونا – چلسی در سال 2012، بایرن – اتلتیکو نگاه کنید. در سال 2016

وقتی رحیم استرلینگ آن شانس اولیه را به بدن آلیسون زد، از قبل می‌توانستیم روایتی از ولخرجی شهر را ببینیم. همانطور که مشخص شد، کوین دی بروین سیتی را در 40 ثانیه پیش انداخت و بنابراین از اهمیت این حادثه کاسته شد. گابریل ژسوس با پایانی خیره کننده، برتری سیتی را به دست آورد، اما لحظه ای نیز در نیمه دوم وجود داشت که با ضربه زدن به سمت راست محوطه جریمه و با یک هم تیمی در خط شش قدم و دو نفر دیگر که از راه رسیده بودند، تلاش خود را به داخل زمین کشید. توری جانبی هم استرلینگ و هم عیسی در مواقعی فاقد برتری بالینی هستند.

و با این حال گواردیولا آنها را برای بهترین بازی فصل لیگ انتخاب کرد. هر دو نقش‌های حیاتی داشتند و پشت خط بالای لیورپول دویدند و به دفاعشان فشار آوردند. استرلینگ در یک سوم پایانی 12 فشار وارد کرد، بیش از هر کس دیگری در بازی به غیر از جردن هندرسون (و با توجه به اینکه سیتی 55 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت، لیورپول به ناچار تلاش های بیشتری برای بازپس گیری آن انجام داد). نقش عیسی در تلاش برای ایجاد اختلال در اندی رابرتسون کمی متفاوت بود. فقط برناردو سیلوا و ترنت الکساندر-آرنولد تکل های بیشتری انجام دادند.

آنها بازیکنانی هستند که گواردیولا برای انجام دستورات تاکتیکی او به آنها اعتماد دارد. اینکه می گویند سیتی به یک مهاجم نیاز دارد، اینکه آنها باید شانس های بیشتری را به گل تبدیل کنند، به معنای از دست دادن این نکته است که با یک مهاجم ارتدکس ممکن است آنقدر موقعیت ایجاد نکنند زیرا چنین کنترلی ندارند.

و کنترل بسیار مهم است زیرا، مانند هر تیمی که با خط بالا بازی می کند، سیتی نیز مستعد توپ هایی است که در پشت آنها بازی می شود. دو گل لیورپول نتیجه لحظات برتری فردی بود – اول پاس تیاگو در عرض میدان و سپس پس از دفع اولیه و ارسال رابرتسون، یک عقب نشینی حیرت آور و ماهرانه از الکساندر-آرنولد. و دومی از پاس عالی محمد صلاح. تا حدی، حریف کار زیادی نمی تواند در مقابل آن انجام دهد – و با این حال، این ها همان گل هایی هستند که سیتی تمایل دارد دریافت کند، اتفاقاتی که به ضرر گواردیولا در لیگ قهرمانان تمام می شود.

خیلی آسان است که بگوییم سیتی با تمام کننده‌های بهتر پیروز می‌شود، زیرا بازیکنان بهتر ممکن است ساختارهایی را ایجاد نکرده باشند که این موقعیت‌ها را ایجاد کرده‌اند و ممکن است به لیورپول فرصت‌های بیشتری بدهند. تعادل کلیدی است، و زمانی که نوبت به انتخاب می رسد، گواردیولا همیشه ساختار گسترده تر را بر بی رحمی در جعبه ترجیح می دهد.