پارادوکس ترنت الکساندر-آرنولد به لیورپول کلوپ معنی می دهد | لیورپول

دبلیوبا گذشت 67 دقیقه از ورزشگاه نسیم الاتحاد، در یک بعدازظهر که مانند یک کشتی در جریان جزر و مد بهاری بود، ترنت الکساندر-آرنولد را می‌توان دید که در سمت راست لیورپول در بالای زمین می‌چرخد، جایی که برای مدت زیادی اشغال کرده بود. بعد از ظهر

در نهایت صلیب او توسط یک پای سیتی قطع شد. کوین دی بروین، که پاس عالی را برای رحیم استرلینگ ایجاد کرد تا از زمین خارج شود.

استرلینگ طول جناح راست لیورپول را دوید، سپس ایستاد، چرخید، دوباره متوقف شد، حالا با دو پیراهن قرمز از هم دور شد. یکی از آن‌ها خود الکساندر-آرنولد بود که با آن سبک سرکش به عقب برمی‌گشت. در حالی که توپ از بازی بیرون می‌آمد، الکساندر-آرنولد دو برابر خم شد و زانوهایش را گرفت، سینه‌اش تکان می‌خورد، این پایان فقط یک قسمت دیگر در بازی هیجان‌انگیز او با ریسک و پاداش بود.

در پایان این تساوی 2-2، بازیکن دفاعی سمت راست لیورپول یک گل زده بود، تقریباً چند گل دیگر زده بود، توپ را با الن فوق العاده پاس می داد و در مواقع دیگر شبیه یک زخم باز در سمت راست بود که توسط یک چاه جدا شده بود. -طرح اجرا شده از سوی پپ گواردیولا.

بدون شک کل روش الکساندر-آرنولد یک بار دیگر مورد بررسی قرار خواهد گرفت. زمزمه تاریک در مورد دفاع او به یک حقیقت بدل شده است، گویی که با اجازه دادن به این هیولا، این مخالف دفاعی حتی به میدان می رود، یورگن کلوپ به نوعی نابینایی و بی سوادی تاکتیکی خود را به جهانیان نشان می دهد.

اینترنت می گوید الکساندر آرنولد نمی تواند دفاع کند – و نه فقط اینکه نمی تواند دفاع کند، که دفاع او نوعی خشم است، یک سم اجتماعی. حقیقت فقط در وسط نیست، بلکه بسیار جالب تر است. چگونه مشکلی مانند ترنت را حل می کنید؟ پاسخ این یک نگاه خالی، شانه بالا انداختن است. دقیقاً در مورد چه مشکلی صحبت می کنیم؟

شاید بهتر است تیمی از لیورپول را تصور کنیم که در آن دفاع راست می‌نشیند، فضا را می‌پوشاند و مسدود می‌کند. زیرا دستگاه فعلی، آن ماشین کلوپ جعل دوران، به میزان شگفت انگیزی حول تعادل ریسک و خلاقیت در سمت راست ساخته شده است. همه اینها در اینجا در یک بازی باز و معیوب زیبا از فوتبال باشگاهی نخبه به نمایش گذاشته شد، که به نظر می رسید از بسیاری جهات در اطراف مدافع راست لیورپول قرار می گیرد.

گواردیولا شایسته تقدیر است که بازی را به این شکل پیش برد. در اینجا مدیر سیتی در همان دقیقه اول از جا بلند شده بود و مستطیل گچی خود را پر می کرد و کت دالک لحاف دار خود را کنار می گذاشت، چه بهتر که بازوهایش را در یک سری اشکال هندسی عجیب بچرخاند، فضا، زوایا، تقاطع ها را ببیند، مردی که سعی می کند روز را درک کند. دست های او

از همان لحظات اولیه، سیتی کار ساده‌ای انجام داد و یک سری پاس‌های بلند، مسطح و مورب در فضای پشت مدافعان کناری لیورپول انجام داد. در نیمه دوم، چهار تیم عقب 18 عدد از این تعداد تولید کرده بودند. هر دو گل نیمه اول سیتی از حرکات جانبی سریع به دست آمده بود و فضای آزاد و نامشخص در خطوط بین هافبک میانی و دفاع کناری پیدا شد. در پایان سیتی فرصت‌های کافی را از این طریق به دست آورده بود تا بازی را کاملاً راحت و با پایانی شایسته برنده شود.

آنها باید از این مسیر در چهار دقیقه به گل می رسیدند، سپس لحظاتی بعد پیش افتادند، ضربه دی بروین با انحراف از جوئل ماتیپ. 10 دقیقه طول کشید تا لیورپول بازی را به تساوی بکشاند. این یک گل دوست داشتنی بود که با پاس چیپ لذت بخش اندی رابرتسون به تیرک عقب، جایی که الکساندر-آرنولد در جای خود قرار داشت تا یک ضربه محکم و پر از پر غاز را در مسیر دیوگو جوتا، که فقط باید آسان می کرد، ایجاد کرد. آن را به شبکه.

این یک هدف خوب کار شده بود. و بیشتر از آن یک لحظه دفاع کناری روشن و خالص لیورپول، نوعی گل مانیفست، لحظه ای که گفت، بله، ما واقعاً به این کار ادامه می دهیم، کاملاً خودمان هستیم، قدرت های خود را بیش از حد بارگذاری می کنیم، به شما جسارت می کنیم. تا نقاط ضعف خود را برطرف کنیم

در نیمه اول لیورپول 2-1 شکست خورده بود. پاس و حرکت سیتی به طرز هیجان انگیزی دقیق بود. در نزدیکی زمین، می‌توان صدای کلیپ‌ها، ضربات و صدای تپش‌ها را بشنوید، مانند صدای تسلیت‌بخش یک چرخ خیاطی برقی که بازی را در روز می‌دوزد.

چگونه پاسخ دهیم، چگونه آن فضا را در کناره ها ببندیم؟ چگونه از مدافعان کناری بیمار محافظت کنیم؟ جالب ترین قسمت بازی پاسخ کلوپ بود. کاری که باید انجام می شد: هیچی. در واقع، برای درخواست بیشتر: پرخاشگری بیشتر، سرگیجه بیشتر، بازی بیشتر و بهتر در دفاع کناری پرخطر.

کمتر از یک دقیقه از نیمه دوم نگذشته بود که الکساندر-آرنولد قبلاً در بالای زمین قرار داشت و در یک حرکت توپ را وارد زمین کرد تا مو صلاح را در فضا پیدا کند. سادیو مانه سانتر او را به بالای دروازه کوبید.

سه بار در آن نیمه دوم الکساندر-آرنولد دورترین مهاجم لیورپول بود. درست به همان اندازه که او به صورت افراطی پشت سر را پوشش می داد. بدون شک، بخش‌های ویدیویی لعنت‌کننده‌ای در کتاب بازی پس از بازی وجود خواهد داشت، که کانون توجه عذاب است.

البته این نقش اوست، حرکت رو به جلو، ارائه نقطه تفاوت، یک ناهنجاری واقعی در این تیم سیستمی که به طرز درخشانی ساخته شده است. این سست بودن در بازی او نوشته شده است، نه فقط آزادی، بلکه تعهد به عمل کردن به عنوان یک بازیساز، یک مغز سرگردان، یک یادداشت از تخیل خلاق.

بعدازظهرهایی از این دست پارادوکس ترنت را نشان می‌دهد: بازیکنی به‌قدری غیرعادی، آن‌قدر خاص که هنوز هم غیرقابل تصور به نظر می‌رسد که گرت ساوت‌گیت برای او در تیم گوشت و سیب‌زمینی‌اش انگلیس جایی پیدا کند. اما به اندازه کافی خوب است که به خانه قهرمانان بیاید و نت های منحصر به فرد خود را از روشنایی ارائه دهد.