“ما تمام کردیم”: سریلانکا به دلیل بحران مالی به لبه لبه پرت شد | سری لانکا

در حالی که روز شنبه هزاران فریاد خشم آلود و شعارهای ضد دولتی خیابان های شهر کلمبو سریلانکا را پر کرده بود، چاندا اوپول بی سر و صدا در همان نزدیکی ایستاده بود و نومیدانه اجناس نوشابه و آب بطری خود را به سمت معترضان هل می داد. اما در دل با آنها شعار می داد.

در حالی که سریلانکا به بدترین بحران مالی خود از زمان استقلال رسیده است، غذا، سوخت، دارو و برق به طور فزاینده ای کمیاب می شود و از رئیس جمهور گوتابایا راجاپاکسا – که اغلب به عنوان گوتا نامیده می شود – می خواهد که از قدرت کناره گیری کند، اوپول 50 ساله، که در یکی از مناطق فقیرنشین حومه شمالی شهر زندگی می کند، از جمله کسانی است که تا مرز بقا رانده شده اند.

از آنجایی که بنزین کمیاب و گران شد، اوپول دیگر قادر به پرداخت بازپرداخت ریکشا اجاره ای خود نبود و تنها وسیله درآمد خود را از دست داد. حالا او و چهار فرزندش فقط با برنج و آب زنده می مانند. سبزیجات و شیر خشک این روزها خیلی گران هستند.

اوپول گفت: “تنها کاری که اکنون می توانیم انجام دهیم این است که سم بنوشیم، کار ما تمام شده است.” “من به گوتا رای دادم که فکر می کردم او یک شیر است، اکنون می توانم ببینم که او بدتر از یک سگ است. من کشورم را دوست دارم، اما نمی دانم آیا کشوری برای فرزندانم باقی خواهد ماند یا خیر.

تأثیرات رکود مالی سریلانکا به سختی گوشه ای از این کشور را آسیب ندیده است. قطعی برق وجود دارد که خانه‌ها و جلوی مغازه‌ها را تا هشت ساعت در روز تاریک می‌کند و مردم را مجبور می‌کند روی چوب‌های پاک‌شده غذا بپزند، در حالی که صف‌های طولانی در بیرون پمپ بنزین‌ها موج می‌زند. امتحانات مدارس و روزنامه‌ها باید لغو می‌شدند زیرا دولت و خانه‌های رسانه‌ای نمی‌توانند کاغذ چاپ کنند. پزشکان با خالی بودن داروخانه‌ها و بیمارستان‌ها از داروهای حیاتی، بحران پزشکی را اعلام کرده‌اند و هشدارهایی صادر شده است که با کاهش ذخایر غذایی، گرسنگی برای 22 میلیون ساکن این کشور قریب‌الوقوع است. در کلمبو، پلیس در تقاطع های جاده ای می ایستد زیرا چراغ های راهنمایی خاموش شده اند.

اما تغییر لرزه ای در کشور را در هیچ کجا نمی توان بیشتر از خیابان ها احساس کرد. در هفته‌های اخیر، تظاهراتی برخلاف آنچه در تاریخ سریلانکا دیده می‌شود، در سرتاسر کشور رخ داده است، که نه توسط یک جنبش سازمان‌یافته، بلکه با خشم جمعی نسبت به سیاستمدارانی که آنها را متهم می‌کنند که کشورشان را به خاک و خون کشیده‌اند، برانگیخته شده است، و بسیاری از آنها آن را توصیف می‌کنند. به عنوان “بهار عربی سریلانکا”.

بخش‌هایی از کسانی که به خیابان‌ها می‌آیند، نسل جوان سریلانکا هستند که از آنچه می‌دانند آینده‌شان به دلیل تقسیم‌بندی‌ها و بی‌کفایتی‌های نسل قدیمی‌تر به آتش کشیده می‌شود، خشمگین هستند. واسی سامودرا دوی، هنرمند 26 ساله، گفت که “به شدت از آنچه ممکن است اتفاق بیفتد می ترسد”.

دیوی گفت: “وظیفه همه است که اعتراض کنند، وضعیت اینجا برای جوانان بسیار تیره و تار است.” این سیاستمداران فاسد پول ما را دزدیده اند و آینده ما را نابود کرده اند. ما شایسته بهتر از این هستیم.»

جیهان پررا، مدیر اجرایی شورای ملی صلح سریلانکا، ابعاد و دامنه اعتراضات را “کاملا بی سابقه” توصیف کرد.

او گفت: «راهی که مردم از همه جوامع به خیابان‌ها می‌آیند، قبلاً آن را ندیده بودم. و این به صورت ارگانیک اتفاق می افتد، هیچ مغز متفکر یا حزب سیاسی پشت همه اینها وجود ندارد. این بسیار جوان محور است، اما شما افراد طبقه متوسط، افراد مسن، تاجران ثروتمند، خانواده ها، مردمی دارید که قبلا هرگز اعتراض نکرده اند.

پررا افزود: “خشم و اشتیاق در حال نابودی نیست.” این اعتراضات به این زودی ها پایان نخواهد یافت.»

خشم معترضان در سراسر کشور عمدتاً متوجه راجاپاکسا، رئیس جمهور قدرتمند این کشور شده است که در سال 2019 بر اساس یک برنامه شدید ملی گرایانه انتخاب شد. بخشی از قدرتمندترین سلسله خانواده سریلانکا، و مسئول ارتش در سالهای پایانی جنگ داخلی سریلانکا، که در آن متهم به ارتکاب جنایات جنگی بود، مدتها مخوف ترین مرد در سیاست سریلانکا بود.

در دو سال گذشته، او قانون اساسی را اصلاح کرد تا قدرت اجرایی خود را تقویت کند و پنج تن از اعضای خانواده‌اش در پست‌های ارشد دولتی، از جمله برادرش ماهیندا، که نخست‌وزیر است، برگزیده شدند.

اما تصمیمات اقتصادی ویرانگر دولت او از زمان روی کار آمدن – از جمله لغو اقدامات ریاضتی زمانی که او به قدرت رسید، کاهش مالیات به تنها 8 درصد تولید ناخالص داخلی، چاپ مقادیر هنگفت پول که تورم را بالا می برد، امتناع از بازسازی ساختار بدهی خارجی فزاینده کشور و استفاده از همه. ذخایر خارجی – اکنون او را به مسخره ترین مرد در سیاست سریلانکا تبدیل کرده است. فریاد تجمع اعتراضات “برو به خانه”، اشاره ای به تابعیت دوگانه او در ایالات متحده بود.

کل کابینه او این هفته استعفا داد و بیش از 40 سیاستمدار از ائتلاف حاکم او جدا شدند تا مستقل شوند، با یک هشدار که “اگر ما اکنون اقدام نکنیم، رودخانه ای از خون در کشور جاری خواهد شد”. اما راجاپاکسا تاکید کرده است که قصد استعفا ندارد.

تیاگاراجا واراداس، 35 ساله، مدرس ارشد دانشگاه کلمبو که در یک گردهمایی سازماندهی شده توسط جامعه دگرباشان جنسی شرکت می کند، گفت: «کاملاً واضح است که او نمی تواند یک دولت را اداره کند. رئیس جمهور باید برود: این تنها راه است.

واراداس با اشاره به جمعیت، جایی که پرچم‌های ملی با بنرهای رنگین کمانی دگرباشان جنسی و پلاکاردهای اتحادیه‌های کارگری آمیخته شده بود، تنوع و ماهیت غیرحزبی تظاهرات را نشان داد، که در کشوری که هنوز به شدت در خطوط قومی تقسیم شده است، بسیار غیرعادی است. در همان نزدیکی، اعضای روحانیون بودایی با لباس نارنجی خود ایستاده بودند و رسماً خواستار پاسخگویی سیاسی بودند، و در پایین جاده، صدها کارگر از بخش فناوری اطلاعات فریاد می زدند “خطای 404: دموکراسی یافت نشد”. بعداً در همان روز، اعتراض دگرباشان جنسی با تظاهراتی به رهبری مسلمانان ادغام شد که در آن پرچم‌های رنگین کمان در حالی که خانواده‌های مسلمان روزه رمضان خود را شکستند و سمبوسه پخش کردند، به اهتزاز درآمد.

واراداس گفت: “ماهیت این بحران این است که هیچ کس بی تاثیر نمی ماند.” «بیشتر دوستان من برای پرداخت اجاره بها مشکل دارند، شغل خود را از دست داده اند، غذا و دارو ندارند. آنها تقریباً مردم ما را رها کرده اند تا بمیرند.»

چارو، یک دانشجوی 24 ساله، همچنین خشم خود را از خاندان راجاپاکسا، که از سال 2002 بر سریلانکا حکومت می‌کنند، ابراز کرد. گفت. «مردم از گرسنگی می میرند، ما به خاطر او بدهی وحشتناکی داریم و حتی نمی توانیم چراغ ها را روشن کنیم. اما او مسئولیت نمی پذیرد.» چارو مانند بسیاری از اطرافیانش هنگام صحبت از آینده سرش را به طرز تاسف باری تکان داد. او گفت: «من هیچ امیدی ندارم.

بسیاری می ترسند سریلانکا با بن بست سیاسی روبرو شود زیرا راجاپاکسا تحت سیستم آن نمی تواند توسط پارلمان رای گیری شود. با این حال، حزب اصلی اپوزیسیون در حال تدارک طرح عدم اعتماد علیه حزب خود در پارلمان است. هدف اپوزیسیون این است که در شرایطی که رئیس جمهور در موقعیت ضعیفی قرار دارد، یا کناره گیری کند یا قانونی را بپذیرد که قدرت او را کاهش می دهد و آنها را قادر می سازد تا دولت جدیدی را خارج از چنگ او تشکیل دهند. شاناکیان راسامانیککام، از حزب اتحاد ملی تامیل که بخشی از اپوزیسیون است، گفت: “گوتابایا اعتماد و مشروعیت مردم را از دست داده است، ادامه کار برای او غیرممکن است.”

روز شنبه، هزاران نفر در یکی از بزرگ‌ترین تظاهرات‌ها در کلمبو تا کنون شرکت کردند، پیاده‌روها در امتداد پیاده‌روی که در چند سال گذشته بسیاری از بناهای لوکس، که اکنون بناهای تاریخی غیرقابل دسترس برای غرور تلقی می‌شوند، ساخته شده‌اند.

دوستان Nelum Leanage 69 ساله و Manel Rajakaruna 72 ساله در میان جمعیتی که در پرچم سریلانکا پیچیده شده بودند ایستاده بودند.

لینیج گفت: «ما می‌خواهیم رئیس‌جمهور تمام پول‌هایی را که از ما دزدیده است پس بدهد، سپس از سیاست استعفا دهد و از این کشور برود.» او هنوز به اینجا تعلق ندارد، او میلیاردها دلار از ما دزدیده است، او زندگی لوکسی دارد در حالی که ما چیزی نداریم. برخلاف او، با پاسپورت آمریکایی‌اش، کشور دیگری برای رفتن نداریم.»

راجاکارونا با شدت سرش را به علامت تایید تکان داد. او گفت: «حتی در طول 26 سال جنگ، اوضاع هرگز به این بدی نشد. “این بدترین چیزی است که من تا به حال در کشور دیده ام.”