پایان برود و اندرسون غمگین‌تر شدند که آنها آخرین هم نوع خود بودند | تیم کریکت انگلیس

تیاینجا یک لحظه دوست داشتنی و نسبتاً تکان دهنده در جریان فید لایو اینستاگرام مولی کینگ در صبح یکشنبه بود. مجری رادیو و ستاره سابق پاپ در حال فیلم‌برداری از خانه‌اش بود و با خوشحالی درباره سلامتی و مکمل‌های ویتامین صحبت می‌کرد که ناگهان نامزدش در نظرات ظاهر شد و برای سروصدایی که در اتاق کناری ایجاد می‌کرد عذرخواهی کرد.

مولی می خندد: «حتماً او در ورودی را صدا می کند. استوارت؟ من در را بستم تا حواس من را پرت نکند. او بیرون نشسته است بیا داخل، عزیزم!» و سپس، دقیقاً به نشانه، در راه رفتن، شوهر اینستاگرام: استوارت برود، تمام 6 فوت 6 اینچ و 537 ویکت تست از او، در یک تاپ تمرینی MCC لبخند می زند. زن دیگری که در تماس است، یک متخصص تغذیه استرالیایی، به یاد می آورد که برود به تازگی مشغول بازی در Ashes بوده است و از او می پرسد که کی برمی گردد.

برود پاسخ می‌دهد: «مطمئن نیستم» و برای یک لحظه نگاهش فرو می‌رود، و متوجه می‌شوی که تعداد کمی از افرادی که در حال کوک کردن هستند، ضعیف‌ترین تصور را از آشفتگی او خواهند داشت، هرج و مرج درونی که ممکن است در مراحلی باشد. شوک و انکار و خشم اما هنوز هم به طرز قابل تشخیصی نوعی اندوه است. پس از کمی شوخی خوش اخلاق، برود ترک می‌کند و گفتگو به حرفه رسانه‌ای پرشکوفه مولی تبدیل می‌شود.

البته، برود با دقت در حال پرورش یک امپراتوری رسانه ای کوچک از خودش است: کارشناس، پادکست، ستون روزنامه. اما با وجود همه استراتژی‌های دقیق و درخشش رسانه‌ای صیقلی، همیشه یک خامی در آنجا نیز وجود داشته است: یک حیوان ورزشی رام نشده که وحشیانه‌ترین رویاهایش هنوز هم شامل کندن یکی از درزها و تلق زدن از بیخ است. دنیای استودیوهای تلویزیونی و مجلات سلبریتی گسترده می شود و لایو اینستاگرام در زمان مناسب آغوش خود را باز خواهد کرد. اما این چیزی نیست که او در حال حاضر می خواهد.

اولین چیزی که در مورد حذف برود و جیمی اندرسون از تور ماه آینده هند غربی می توان گفت این است که منطق انحرافی خاصی در آن وجود دارد. با تمام طول عمر و عالی بودن آنها، تعداد آنها به تنهایی یک مورد غیرقابل پاسخگویی نیست: در 12 ماه گذشته اندرسون میانگین 29.34 و Broad 30.20 بوده است. دیر یا زود انگلیس به بازیکنان جوانتر خود نیاز دارد که مسئولیت بیشتری را به عهده بگیرند. این به معنای گرفتن توپ جدید، هدایت یک حمله، تنظیم لحن یک اینینگ است. تقلید و مثال فقط شما را تا اینجا پیش می برد. تنها راه واقعی انجام آن انجام آن است.

بنابراین می‌توانید ببینید که چرا اندرو استراوس و جو روت – نه مردان دلسوز یا بی‌پروا یا بی‌عاطفه – انتخاب خود را انجام دادند. هیچ کدام از اینها پردازش را آسانتر نمی کند، برای طرفداران کریکت انگلیسی که تقریباً به شدت خود بازیکنان برای این باخت سوگواری می کنند، کمتر ناراحت کننده یا گیج کننده است. و با همه تلخی ها و بحث ها، چیزی اساسی است اینجا گم شدن

اغراق نیست اگر بگوییم که اندرسون و برود ممکن است آخرین گوی قرمزهای بزرگی باشند که این کشور تا به حال تولید کرده است: گونه ای در خطر انقراض که در سال های اخیر – توسط نیروهای بازار و تغییرات فرهنگی – به سمت انقراض شکار شده است.

در نظر بگیرید: از زمانی که در سال 2015 از تیم توپ سفید کنار گذاشته شدند، اندرسون و برود اساساً توانسته‌اند خود را وقف تسلط بر توپ قرمز کنند، به استثنای هر چیز دیگری. چه چیزی آنها را قادر به انجام این کار کرد؟ پول و اعتبار، برای یک چیز: برتری کریکت تست و سخاوتمندی قراردادهای مرکزی، تخصص توپ قرمز را به یک انتخاب شغلی مناسب تبدیل کرد. البته آنها هنوز هم می توانستند کریکت توپ سفید مناسبی بازی کنند و برود برای مدتی این کار را انجام داد. اما نیازی نبود که این نقطه تکیه گاه حرفه آنها باشد.

و بنابراین تا حدودی درخشش اندرسون و برود ناشی از خلوص حرفه آنهاست. آن‌ها نیازی نداشتند که تحویل آهسته‌تر پشت دست را کامل کنند. آنها برای اضافه کردن چند کلیک به سرعت فشار داده نمی شدند. آنها توسط فرنچایزها و قرارداد بعدی به پنج جهت کشیده نشدند. آنها مجبور نبودند هر بار که از یک فرمت به فرمت دیگر تغییر می کردند، دوباره طول طبیعی خود را یاد بگیرند.

آیا هیچ بول‌باز سریع انگلیسی هرگز از آن تجمل لذت خواهد برد؟ شاید اگر بخواهند. کریس ووکس و اولی رابینسون در نهایت می توانند این مسیر را طی کنند، حتی اگر ووکس هنوز بخشی از مجموعه توپ سفید باشد و رابینسون در این مسیر جاه طلبی داشته باشد. اما پاداش‌ها در حال کاهش است و برای نسلی که از آنها پیروی می‌کنند بیشتر نیز کاهش خواهد یافت. پیشنهاد 783000 پوندی هندی‌های بمبئی برای Jofra Archer در حراج اخیر لیگ برتر هند، بالاتر از ارزش قرارداد سالانه برود و اندرسون با انگلیس بود، حتی اگر آرچر کل مسابقات 2022 را به دلیل مصدومیت از دست بدهد. مارک وود مدت‌هاست که توپ سفید بازی می‌کند که گاه به گاه در تست ظاهر می‌شود. سام کورن هم همینطور.

البته بول‌بازان جوان با استعداد در تمام قالب‌ها پیشرفت خواهند کرد. اما نوع بولرهایی که ظهور می کنند به طور فزاینده ای توسط بازار بیست 20 دیکته می شود: سرعت فوق العاده، انفجاری و غیرقابل پیش بینی، بول دارانی که می توانند ضربه ای هم بزنند. هیچ کدام از اینها به خودی خود بد نیست: شما فقط باید Jasprit Bumrah را در طول سریال مقابل انگلیس در تابستان گذشته تماشا کنید تا ببینید که هوشمندی توپ سفید می تواند در طولانی ترین فرمت به طور چشمگیری موثر باشد.

اما آیا هنر سنتی بولینگ سریع انگلیسی – تاب و درز، تسلط بر شرایط، شش توپ در یک نقطه – در این نظم جدید جایگاهی دارد؟ آیا هرگز دریانورد انگلیسی دیگری وجود خواهد داشت که بتواند توپ قرمز را به مهارت اندرسون یا برود کنترل کند؟ همانطور که این بزرگان مدرن به سمت حاشیه عقب نشینی می کنند، تاب های گلف خود را تقویت می کنند، در خانه قدم می زنند، بدون شک در حال برنامه ریزی برای بازگشت خود خواهند بود. اما به نوعی، دنیایی که آنها در آن شکوفا شده بودند، از بین رفته است.