بلفاست جاینتز: تیم هاکی روی یخ که یک شهر را مجذوب و تغییر داد | هاکی روی یخ

تیاو بلفاست غول‌ها اخیراً تولد 22 سالگی خود را جشن گرفتند و مهمانی هیچ نشانه‌ای از توقف ندارد. غول‌ها ماه گذشته با شکست دادن کاردیف دیویلز در فینال فروخته‌شده در مقابل ۷۳۰۰ هوادار خانگی، قهرمان چلنج کاپ شدند و با چند بازی باقی مانده در صدر لیگ برتر هاکی روی یخ در سراسر بریتانیا هستند. بردن دبل یک دستاورد بزرگ خواهد بود، اما جاینت ها برای دهه ها فراتر از انتظارات بوده اند.

زمانی که جاینتز اولین بازی خود را در دسامبر 2000 انجام داد، بلفاست مکان بسیار متفاوتی بود. قرارداد جمعه خوب تنها دو سال از عمر آن گذشته بود و شهر توسط یک درگیری که خام باقی مانده بود، زخمی شده بود. در خیابان‌ها آرامش وجود داشت، اما شکننده بود، و چشم‌انداز ورزشی مثل همیشه ریشه‌دار و سنتی بود.

طرفداران ورزش در بلفاست با رژیم غذایی محدودی از بازی های راگبی، فوتبال و گالیک زندگی می کردند. تیم راگبی اولستر به تازگی قهرمان جام اروپا شده بود، اما آنها در یک مقبره زمخت و بادگیر در زمینی در شرق بلفاست بازی کردند که بیشتر مورد علاقه طرفداران پروتستان بود. تیم پرتاب آنتریم در قلب بلفاست ملی‌گرایانه غربی در کیزمنت پارک بازی کرد، اما دوران شکوه آن‌ها مدت‌ها گذشته بود. و طرف های مختلف لیگ ایرلندی در سراسر شهر به قبایل سیاسی گره خورده بودند. شعارهای فرقه ای رایج بود و شرکت در یک بازی را برای هرکسی که مشتاق بیان روشن تر غرور محلی بود به یک تجربه فاسد تبدیل می کرد.

شهر به چیز جدیدی نیاز داشت، اما پایه های یک هاکی روی یخ حرفه ای در بلفاست در بهترین حالت ضعیف بود. تنها یک پیست یخ در ایرلند وجود داشت (و باقی می ماند) و این ورزش به سختی شناخته شده بود و اصلاً قابل درک نبود. آیا هزاران نفر از طرفداران برای تماشای ورزشکاران آمریکای شمالی در حال بازی یک ورزش بیگانه در یک مکان جدید هزینه می کنند؟ کمیسیون هزاره 45 میلیون پوند برای ساختن یک عرصه درخشان در سایه کارخانه کشتی سازی شهر جمع آوری کرده بود، اما این فکر که یک تیم هاکی روی یخ هزاران تماشاگر را به همراه خواهد داشت، همچنان دور از ذهن بود. به هر حال، آن کارخانه‌های کشتی‌سازی به خاطر ساخت تایتانیک معروف بودند، و این مدت طولانی دوام نیاورد.

با این حال، روشی در پس جنون ظاهری وجود داشت. هاکی روی یخ آنقدر جدید و عجیب بود که هیچ یک از موانع سنتی را که ورزش های دیگر را سنگین می کرد، نداشت. این تیم نماینده کل بلفاست خواهد بود. طرفداران جاینتز به سرعت به شما می گویند “در سرزمین غول ها، همه با هم برابرند” و در ورزشی که به خاطر موفقیت های وحشیانه اش شناخته می شود، به سرعت به عنوان یکی از خانواده دوستانه ترین مکان های شهر شناخته شد.

رابرت فیتزپاتریک، که در دهه 1970 در ایرلند شمالی بزرگ شد و اکنون مدیر عامل شرکتی است که مالک غول‌ها است، می‌گوید که فراگیری برای چشم‌انداز آنها حیاتی بود. از همان ابتدا، جاینتز مکانی بود که همه از آن استقبال می کردند. منظورم همه است: پروتستان، کاتولیک، جامعه LGTB، مهم نیست. همه با هم برابرند. رنگ ما آبی است و این نقش مهمی در هویت ما دارد. هیچ‌وقت اجازه حضور پیراهن‌های فوتبال در این عرصه وجود نداشته است. اگر بچه جوانی را با پیراهن فوتبال ببینیم، فقط یک تی شرت غول را به او می دهیم و آنها آن را می پوشند. ما اکنون شاهد نسل هایی از خانواده ها در این شهر هستیم که طرفدار هستند.»

کانادایی‌هایی که با جاینتز قرارداد امضا کردند، یک مارک هاکی روی یخ بازی کردند که جمعیت را به وجد آورد. قوانین هنوز باید به طور مرتب در یادداشت های برنامه، توسط گوینده عرصه یا حتی توسط طلسم تیم، فین مک کول، غول اسطوره ای ایرلندی توضیح داده می شد. اما تعداد طرفداران هر سال افزایش می‌یابد و دانش آن‌ها از این بازی نیز افزایش می‌یابد. جاینتز در حال حاضر برای تماشاگران بزرگتر از هر یک از باشگاه های فوتبال ایرلند شمالی بازی می کند.

وقتی در سال 2000 در اولین بازی تیم مقابل آیر اسکاتلز ایگلز شرکت کرد، پدی اسمیت در دانشگاه کوئینز بلفاست تحصیل می کرد. یادم می آید یکی از اقوامم در دهه 1990 به آنجا می آمد و درباره بال های قرمز صحبت می کرد. من به طور مبهم این ورزش را دنبال کردم و سپس اولین بازی Giants را دیدم که با قیمت شش دلار تبلیغ شد. نمی توانستم نه بگویم. رفتم بهم چسبید.

«شما به بازی‌ها می‌روید و این غرور بی‌نظیر را در شهر خود احساس می‌کنید. من عاشق شعار دادن هستم: “بیا بلفاست.” این کسی است که من از آن حمایت می کنم. من با فوتبال گالیک و فوتبال بزرگ شدم، اما ارتباط مشابهی وجود نداشت. رفتن به بازی‌های غول‌ها و دوست‌یابی با افرادی با هر گونه پیش‌زمینه‌ای برایم جذاب بود. همه ما ملزم به حمایت از غول‌ها هستیم و این دقیقاً همان چیزی است که ورزش باید باشد.”

پدی در این ورزش دوستی بعید پیدا کرد. من و دوستم دیوی واقعاً متضاد هستیم. من یک کاتولیک با پیشینه جمهوری خواه هستم. او یک پروتستان و یک نارنجی است. ما از طریق غول‌ها منافع مشترکی داشتیم و این تنها چیزی است که تا به حال اهمیت داشته است.»

دیوی می گوید که او شروع به رفتن به بازی با همسرش کرده است. «من قبلاً بازی فوتبال گلنتوران را در شرق بلفاست تماشا می‌کردم، اما او می‌خواست به جایی برود که تحت پوشش، امن، و غذا و توالت تمیز باشد. در بلفاست، اگر در یک منطقه خاص بزرگ شوید، ممکن است سخت باشد که فردی خارج از پیشینه خود را بشناسید. حتی در حال حاضر، من می خواهم به شما دوستان کاتولیک را بگویم که خارج از هاکی از بلفاست دارم. با پدی، ما این عشق غول‌ها را به اشتراک گذاشتیم، یک پادکست با هم داشتیم، و این دوستی است که من همچنان برایم ارزش قائل هستم. ما از نظر سیاسی کاملاً مخالفیم، اما موافقیم که مخالفیم. وفاداران و جمهوری خواهانی را خواهید دید که در بازی ها کنار هم نشسته اند. مهم نیست و هرگز نداشته است.»

دیوی متقاعد شده است که استراتژیست های پشت سر جاینتز یک امتیاز فروش مهم برای باشگاه را از دست داده اند. یکی از بزرگترین ابزارهای استخدام غول ها زنان بلفاست هستند. بازیکنان سابق زیادی هستند که پس از پایان کار در ایرلند شمالی ماندند. حدود 20 نفر هرگز آنجا را ترک نکرده اند.»

یکی از آنها مربی جاینتز، آدام کیف است که 11 سال پیش به عنوان بازیکن از انتاریو به بلفاست نقل مکان کرد، با یک محلی ازدواج کرد و هرگز آنجا را ترک نکرد. او می‌گوید: «من در مورد تاریخ بلفاست کاملاً ناآگاه بودم. به یاد می‌آورم که روزنامه‌ای از من نقل قولی خواست و من چیزی شبیه این گفتم: «بی‌صبرانه منتظر بازگرداندن ایرلندی‌های مبارز به ایرلند هستم». هرگز در روزنامه چاپ نشد و دلیل آن را نفهمیدم. نکته مهم در مورد جاینت ها این است که آنها واقعاً برای آموزش شهر و مسئولیت شما در اینجا وقت می گذارند. شما برای یک تیم معمولی بازی نمی کنید – شما مسئولیت دارید که نماینده بلفاست باشید زیرا ما می دانیم که جاینت برای مردم اینجا چه معنایی دارد.

وقتی ثبت نام کردم، یکی از دوستان از من پرسید که آیا بلفاست برای بازدید امن است یا خیر. اکنون بازیکنان ما که از کانادا و ایالات متحده آمده اند کاملاً آن را دوست دارند. بهتر از این نمی شد با آنها رفتار کرد. وقتی برای اولین بار وارد شدم، تعجب کردم. منظورم هاکی در ایرلند است؟ با این حال همه کسانی که می آیند کاملاً آن را دوست دارند. شما حتی نیازی به فروش غول های بلفاست ندارید. بازیکنان فقط می خواهند بیایند. مدت کوتاهی پس از ورودم متوجه شدم. من می خواستم تمام دوران حرفه ای ام را اینجا بمانم و خوشبختانه با همسرم آشنا شدم.

مدیر کل تیم، استیو تورنتون، کانادایی دیگری است که به عنوان بازیکن وارد این تیم شده و نتوانسته است آن را ترک کند. او پس از بازنشستگی به کانادا بازگشت تا یک شغل شرکتی را شروع کند، اما خانواده‌اش دلتنگ بلفاست شدند و به همین دلیل بازگشتند. به یاد دارم که 20 سال پیش به اینجا آمدم و نام شهر مترادف با آنچه مردم کانادا در اخبار شنیده بودند بود. من از همان ابتدا آن را دوست داشتم. تقریباً مثل این بود که مردم در دوستی بیش از حد جبران می کردند. آنها خیلی مشتاق بودند که مطمئن شوند از شهرشان لذت می برید. هاکی در حال حاضر در بلفاست رایج است. ما می‌خواهیم مردم ایرلند شمالی تیمی داشته باشند که بتوانند به آن افتخار کنند و فکر می‌کنیم که قطعاً به دست آمده است.»

در یادداشت‌های برنامه اولین بازی خانگی جاینتز در سال 2000، استوارت مک‌کینلی، روزنامه‌نگار بلفاست تلگراف، نوشت: «این روز غرورآفرین خواهد بود که یک بازیکن ایرلندی شمالی به عنوان غول بلفاست پا به میدان بگذارد.» این جاه‌طلبی با 9 بازیکن از ایرلند شمالی به واقعیت تبدیل شده است.

دروازه‌بان اندرو دیکسون در Ballymoney، یک ساعت رانندگی در شمال بلفاست، بزرگ شد. اولین باری که در مورد هاکی روی یخ شنیدم از دوستی بود که از یک سفر بین‌المللی به فیلادلفیا بازگشته بود. او در یک بازی فلایرز شرکت کرده بود و نمی توانست در مورد شگفت انگیز بودن آن صحبت نکند. ما بازی ویدیویی را خریدیم، نتوانستیم آن را متوقف کنیم، و سپس در 17 سالگی، شروع به بازی این لاین هاکی کردیم – ابتدا در پارکینگ محلی Tesco اما در نهایت لیگی را در مرکز اوقات فراغت راه اندازی کردیم. ما مدام چکش می خوردیم، اما من در تور بودم، بنابراین تمرین زیادی انجام می دادم و در نهایت برای بازی با جونیور جاینت مشاهده شدم.

دیکسون در طول هفته در بلفاست تمرین می کرد – یک ساعت رانندگی می کرد تا ساعت 10:15 شب شروع شود و ساعت 1:30 صبح برمی گشت – در حالی که در یک دانشکده فنی تحصیل می کرد. هیچ لیگ نوجوانان در ایرلند شمالی وجود نداشت، بنابراین او هر آخر هفته برای مسابقه با کشتی به اسکاتلند می رفت. کار سخت زیادی وجود داشت، و فکر می‌کنم عنصری از استعداد بود، و بعد از سه سال، به اندازه کافی خوش شانس بودم که برای جاینتز بازی کنم. من هیچ سابقه خانوادگی در هاکی روی یخ نداشتم. خنده دار است، پدرم همه چیز را دنبال نکرد. در واقع، به یاد دارم که به او گفتم که اولین بازی خود را برای جاینتز انجام خواهم داد و او گفت که به جای آن رنجرز را خواهد دید. حالا او کاملاً آن را دوست دارد. او در هر بازی حضور دارد و حتی همسایه ها را پایین می آورد.

من از همان ابتدا عاشق این ورزش بودم و همیشه این ترس را داشتم که در نهایت متوجه شوم، اما هنوز اینجا هستم. امید واقعی من این است که نه تنها از بلفاست، بلکه از جای دیگری در کشور به یک بچه الهام گرفته ام تا بیرون برود و رویای این را داشته باشد که می تواند برای جاینتز بازی کند.”

غول‌ها برای به دست آوردن دبل می‌جنگند، اما برنامه‌های آن‌ها بزرگ‌تر از بردن جام نقره‌ای است. این باشگاه در حال لابی کردن است تا یک پیست یخ دوم در ایرلند شمالی ساخته شود تا کودکان بیشتری بتوانند این ورزش را انجام دهند. این تیم الهام بخش همه طرف های جامعه در بلفاست است. حالا آنها از هواداران جوان خود می خواهند که این بازی را انجام دهند. شانس به نفع آنها نیست، اما آنها عادت دارند بر آنها غلبه کنند.

جاناتان درنان در توییتر است و می توانید مقالات او را اینجا بخوانید.