همانطور که این هفته و تاریخ نشان می دهد، روباه ها و سیاستمداران دی سی با هم مخلوط نمی شوند

هنگامی که دوشنبه شب تماسی مبنی بر مشاهده روباه در ساختمان کنگره آمریکا به گوش رسید، برای کریستین لئونارد، مدیر دفتر قانونگذاری و امور عمومی در معمار کاپیتول، رویداد تکان دهنده ای نبود.

او گفت: «در حالی که اغلب برای عموم قابل مشاهده نیست، اما این که بتوانیم برخی از حیات وحش را در خارج از خانه خود در بین خود پیدا کنیم، چندان غیرعادی نیست.» دفتر او به پلیس کاپیتول اطلاع داد، پلیس تلاش کرد “متخلف چهار پا” را دستگیر کند. به طور معمول، یک حیوان اسیر شده به زیستگاه طبیعی خود – شاید یک جنگل نزدیک – بازگردانده می شود.

اما اوضاع مسیر زشتی به خود گرفت.

روباه حداقل 9 نفر از جمله یکی از اعضای کنگره (نماینده آمی برا، دموکرات کالیفرنیا) را گاز گرفت.

تا پایان هفته، روباه صید شده بود، اتانیز شده بود و آزمایش هاری مثبت شد. آژانس بهداشت این شهر پنجشنبه شب گزارش داد که سه کیت روباه نیز به دلیل قرار گرفتن در معرض مادر هار خود کشته شدند.

از نظر تاریخی، روباه در سیاست آمریکا – یا بهتر است بگوییم، به دست سیاستمداران آمریکایی – عملکرد خوبی نداشته است. نسخه این هفته شکار روباه کاپیتول بسیار متفاوت از نسخه ای بود که اولین اعضای کنگره – و اولین رئیس جمهور ایالات متحده – در آن شرکت کردند. راه انسانی

در اینجا چگونگی عجین شدن میراث شکار روباه با دی سی مدرن است

یه جورایی شبیه گلف؟

برای شروع، شکار روباه نحوه صحبت ما در مورد سیاست امروز را نشان می دهد. «شلاق» در کنگره از «شلاق وارد» نشات می‌گیرد، نقشی در شکار روباه که باعث می‌شود سگ‌ها در هنگام تعقیب طعمه‌ها کنار هم بمانند.

شکار روباه نماد وضعیتی بود که از بریتانیا پیوند خورده بود، جایی که پارلمان اصطلاح “شلاق” را پذیرفت. در آنجا، شکار روباه به عنوان ورزشی در نظر گرفته می‌شد که اقوام زمین‌دار از آن لذت می‌بردند، بی شباهت به رقص و شمشیربازی در سالن رقص. این فقط راه دیگری برای نشان دادن خود در شهر بود، جایگزینی برای حضور در میخانه یا تئاتر.

مائوریتزیو والسانیا که در حال نوشتن کتابی درباره رابطه جورج واشنگتن با مردانگی است، شکار روباه را با گلف مقایسه کرد. او گفت، برای سیاستمداران، هر دو فعالیت نوعی «عملکرد اجتماعی» است که ثابت می‌کند «شما به رده‌های بالای جامعه تعلق دارید».

او گفت: «این فراتر از ژست ورزشی است. “این بیشتر در مورد بستن معاملات و برقراری تماس است.”

جورج واشنگتن خودش یک شکارچی مشتاق روباه بود و حتی شکارهای روباه خود را پرورش داد. امروزه واشنگتن، پدر کشورمان، به عنوان پدر روباه آمریکایی نیز شناخته می شود.

واشنگتن در هنگام ثبت یادداشت های روزانه خود که شکار روباه را مستند می کرد، در جزئیات پراکنده بود، معمولاً نام می برد که چه کسانی برای شکار به او پیوستند، چه مدت شکار طول کشید، آیا موفقیت آمیز بود یا خیر و گاهی اوقات، جایی که سگ هایش در نهایت روباه را گرفتند (اغلب در گوشه درخت قرار گرفتند). ). به نظر می رسید که او هیچ احترامی برای خود روباه نشان نمی دهد.

بروس راگزدیل که مطالب زیادی در مورد واشنگتن نوشته است، گفت که او ممکن است تصدیق کرده باشد که برخی از روباه ها به اندازه کافی باهوش هستند که بتوانند فرار کنند، اما احترام خود را برای روباه ها محفوظ نگه داشته است.

راگزدیل گفت: «تقریباً همیشه به همین شکل تمام می‌شود، که برای روباه خوب نیست.»

وقتی بیابان سرگردان است

لئونارد که دفترش تماس‌های اولیه‌ای درباره روباه داشت، گفت: در بیشتر موارد، حیات وحش در کاپیتول مورد استقبال قرار می‌گیرد. این مکان پناهگاهی برای تماشاگران پرندگان و خانه ای برای راکون ها است. جغد برفی اغلب از آن بازدید می کند، و گاهی اوقات، شخصی یک گوزن یا به ندرت یک کایوت را می بیند. دفتر لئونارد حتی به ساخت یک سطح شیب دار برای جوجه اردک هایی که در تلاش برای خروج از آب استخر انعکاس کاپیتول بودند کمک کرد.

مشاهده روباه در کاپیتول نادر بوده است، اما بی سابقه نیست. در سال 2014 یک دور روباه مشاهده شد، از جمله روباهی که یک سنجاب را در چمن کاپیتول جلوی چشم گردشگران خورد. و یک روباه در زمان دولت اوباما به محوطه کاخ سفید پناه برد.

همان‌قدر که لئونارد از همزیستی مسالمت‌آمیز با حیات وحش کاپیتول حمایت می‌کند، گاهی اوقات، او گفت، بهترین خانه برای آنها مستلزم فاصله کمی از “راهروهای وحشی کاپیتول هیل” است.

دوباره با هم

On Politics به طور مرتب آثار عکاسان تایمز را نمایش می دهد. در اینجا چیزی است که کنی هولستون در مورد ثبت تصویر بالا به ما گفت:

در حالی که مطبوعات و کارکنان خود را برای بازگشت باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق، که از سال 2017 در کاخ سفید نرفته بود، آماده می‌کردند، جو قابل توجهی از انتظار در کاخ سفید وجود داشت.

دعواهای مطبوعاتی کاخ سفید ما را به اتاق شرقی بردند، جایی که مملو از مهمانانی بود که مشتاق بودند نگاهی اجمالی به اوباما داشته باشند و شاهد امضای فرمان اجرایی پرزیدنت بایدن باشند که پوشش آن را تحت قانون مراقبت مقرون به صرفه، که به نام اوباماکر نیز شناخته می‌شود، گسترش داد.

در حالی که عکاسان به دنبال موقعیت بودند، یک مامور سرویس مخفی به من و دو نفر از همکارانم نزدیک شد و گفت که ما باید حرکت کنیم – او فکر می‌کرد که ما خیلی به بایدن، اوباما و معاون رئیس‌جمهور کامالا هریس نزدیک می‌شویم. اما منطقه ای که او می خواست ما به آن نقل مکان کنیم، ما را کاملاً دور از دید قرار می داد.

ما مواضع خود را حفظ کردیم و از یک دعوای مطبوعاتی برای دفاع از پرونده خود کمک گرفتیم. با ولع، عامل اجازه داد بمانیم. چیزی نگذشت که از بلندگو اعلام شد: آمده بودند.

پس از ساختن یک تصویر اولیه با هر سه آنها، پایین تر خم شدم، به دوربین دومم با لنز بازتر رفتم، آن را مستقیماً روی زمین گذاشتم و عکس بالا را گرفتم – حال و هوای یادبود را در اتاق به عنوان یک بایدن خندان ثبت کردم و اوباما از کنار عکاسان غیور مطبوعاتی عبور کرد.

– لیا و بلیک

آیا چیزی وجود دارد که فکر می کنید ما گم کرده ایم؟ چیزی که می خواهید بیشتر ببینید؟ ما از اینکه ازت خبر داشته باشیم خوشحال میشویم. به ما ایمیل بزنید onpolitics@nytimes.com.