فشار کارگران فرودگاه برای دستمزد معیشتی و حقوق صنفی | اتحادیه های ایالات متحده

لری آلن بیش از 40 سال در مشاغل مختلف در فرودگاه بین المللی دالاس فورت ورث کار کرده است.

قبل از همه‌گیری، آلن به عنوان جابجایی چمدان کار می‌کرد، ساعتی چیزی بیش از 2 دلار درآمد داشت و به نکاتی برای گذراندن آن تکیه می‌کرد. هنگامی که کووید-19 در ایالات متحده رخ داد، به آلن گفته شد که دیگر سر کار نیاید و تا یک سال بعد، زمانی که او به عنوان یک کارگزار ویلچر مشغول به کار شد، او را فراخواندند.

او اکنون فقط 8 دلار در ساعت درآمد دارد، به علاوه انعام، اما این انعام ها تضمین شده نیستند و می توانند بسیار متفاوت باشند و او به مزایای تامین اجتماعی و مدیکر متکی است. آلن در اواخر دهه 60 زندگی اش، هر روز چند مایل در محل کارش پیاده روی می کند، و در سن او نگران عوارض فیزیکی کار در فرودگاه بر بدن او و توانایی او برای بازنشستگی راحت است.

او برای بهبود دستمزدها، مزایا و شرایط کاری تلاش می کند تا اتحادیه ای را در میان همکارانش در فرودگاه سازماندهی کند.

ما به پول بیشتر و احترام بیشتری برای کاری که انجام می دهیم نیاز داریم. الن گفت: هشت دلار در ساعت کافی نیست. “اتحادیه یک مزیت است، برای دریافت دستمزد و بیمه مناسب، بنابراین اگر بیمار شوید، پوشش پزشکی خواهید داشت، و اگر اتفاقی افتاد، کسی را خواهید داشت که نماینده شما باشد و از شما حمایت کند.”

آلن یکی از بسیاری از کارکنان فرودگاه در سراسر ایالات متحده است که در اعتراضات ماه گذشته برای تحت فشار قرار دادن مقامات دولتی در سطوح محلی، ایالتی و فدرال، و مدیران عامل شرکت های هواپیمایی بزرگ، از جمله یونایتد، دلتا و امریکن ایرلاینز، شرکت کرد. فرودگاه‌های خوب متعهد می‌شوند که به کارگران فرودگاه دستمزدهای معیشتی پرداخت می‌کنند، مراقبت‌های بهداشتی مقرون‌به‌صرفه ارائه می‌کنند و از حق سازمان‌دهی اتحادیه برخوردارند.

این اقدامات بخشی از کمپینی بود که توسط اتحادیه بین المللی کارکنان خدمات (SEIU) برای کارگران فرودگاه انجام شد تا از طریق اتحادیه برای بهبود دستمزد، شرایط کار، مراقبت های بهداشتی و مرخصی استعلاجی چانه بزنند.

کارگران قراردادی، از جمله حمل‌کننده چمدان، نظافت‌کننده کابین، نگهبانان، خدمه ویلچر و کارکنان سرایداری در اقداماتی در مقر خطوط هوایی یونایتد و امریکن ایرلاینز در آتلانتا، بوستون، فیلادلفیا، نیویورک سیتی، میامی، هیوستون، سانفرانسیسکو، لس‌آنجلس شرکت کردند. سیاتل، مینیاپولیس، اورلاندو، تامپا، فورت لادردیل، واشنگتن دی سی، پورتلند، نیوآرک، شیکاگو. و دنور تلاش های جدید سازماندهی اتحادیه در فونیکس، دالاس و شارلوت آغاز شد.

من فقط 12 دلار در ساعت حقوق می گیرم. من ساعت های زیادی کار می کنم و بعضی روزها آنقدر دیر کار می کنم که فقط در فرودگاه می خوابم. من نمی توانم ماشین بخرم، کرایه کنم و برای خانواده ام در سودان پول بفرستم.” من کار کردن با مسافران را دوست دارم، اما همیشه خیلی خسته هستم. این دیگر پرواز نخواهد کرد.»

پیمانکاران خطوط هوایی مشکلاتی را در موقعیت های پرسنل گزارش کرده اند زیرا تقاضای سفرهای هوایی به سمت سطوح قبل از همه گیری بهبود یافته است. شرکت‌های هواپیمایی در دهه‌های اخیر به طور فزاینده‌ای کار را به پیمانکاران واگذار کرده‌اند، که اغلب دستمزدهای پایینی را با مزایای کم یا بدون مزایا به کارگران می‌پردازند.

SEIU با استناد به اطلاعات جمعیتی کارکنان قراردادی فرودگاه در ایالات متحده، نشان می دهد که 64 درصد افراد رنگین پوست هستند و به طور متوسط ​​42 درصد کمتر از همتایان سفیدپوست خود در صنعت حمل و نقل هوایی دستمزد دریافت می کنند.

مری کی هنری، رئیس SEIU، گفت که کارگران برای پاسخگویی به خطوط هوایی صحبت می کنند زیرا از سود این شرکت ها از طریق پیمانکاران حقوق دریافت می کنند. او این اقدامات را به عنوان بخشی از یک خیزش تاریخی کارگران در سراسر ایالات متحده توصیف کرد که خواستار یکصدا در کار از طریق اتحادیه هستند و به آنها احترام گذاشته می شود، از آنها محافظت می شود و به آنچه ارزش دارند پرداخت می شود.

“آنها صحبت می کنند تا بگویند از تجارت معمول خسته شده اند، زیرا چرا کارگری در شیکاگو که مسافری را با ویلچر پیاده می کند باید ساعتی 18 دلار دستمزد دریافت کند در حالی که کارگری در دالاس که آنها را به محض رسیدن سوار می کند دریافت می کند. فقط 8 دلار در ساعت پرداخت می شود؟ جایی که شرکت شما یا شغلی که انجام می‌دهید نباید تعیین کند که آیا از خانواده خود حمایت می‌کنید و می‌توانید در زمان بیماری از خود مراقبت کنید یا صدایی در کار داشته باشید. شرکت‌های هواپیمایی بزرگ می‌توانند سیستم این مشاغل را که قبلاً مشاغل طبقه متوسط ​​بودند با مزایایی که مردم می‌توانستند خانواده‌های خود را با آن بزرگ کنند، تغییر دهند.»