دانش آموزان پناهنده بدون مکان مدرسه در پارکینگ های منچستر درس دارند | تحصیلات

کارمندان خیریه می گویند که فرزندان پناهندگان و پناهجویان در پارکینگ های هتل در منچستر درس می خوانند زیرا هیچ مکانی در مدارس محلی پیدا نشده است.

تعداد کودکانی که تصور می‌شود به صدها نفر می‌رسد، به همراه خانواده‌هایشان از کشورهایی مانند افغانستان، سودان، عراق و سوریه فرار کرده‌اند، توسط وزارت کشور در هتل‌های سراسر شهر در حالی که منتظر اخبار در مورد درخواست‌های پناهندگی‌شان هستند، نگهداری می‌شوند.

دکتر رتتا موران، بنیانگذار موسسه خیریه پژوهشی اقدام مشارکتی پناهندگان و پناهندگی (راپار) مستقر در منچستر، گفت که داوطلبان در پارکینگ هتلی که در آن زندگی می کنند به کودکان درس می دادند. او از شورای شهر منچستر – و همچنین شرکت برون سپاری Serco، شرکتی که قرارداد خانه را برای تهیه مسکن در این بخش از بریتانیا دارد – می خواهد که به این مشکل فوری رسیدگی کنند.

موران گفت: «بسیاری از این کودکان قربانی جنگ و آزار و اذیت شده‌اند. آنها سپس سفرهای دردناکی را برای رسیدن به بریتانیا تحمل کردند و پس از ورود با تاخیرهای طولانی در سیستم پناهندگی و مهاجرت ما مواجه شدند.

یکی از ساکنان یکی از هتل های منچستر که نخواست نامش فاش شود، به آبان نیوز گفت که حدود 30 کودک در همان محل اقامت او زندگی می کنند که عمدتا سوری، افغان، عراقی، یمنی و سودانی الاصل هستند و برخی از آنها با انتظار مواجه شده اند. حداقل شش ماه برای یک مکان مدرسه.

او گفت: «آنها هفته ای دو ساعت درس انگلیسی رسمی «Esol» دارند. “اما اغلب تنها یک یا دو معلم وظیفه دارند تا آموزش را برای کودکان با ملیت ها، سنین، پیشینه ها و سطوح مختلف هماهنگ کنند – گاهی اوقات بزرگسالان نیز.”

او گفت که یادگیری در کلاس‌های پارک خودروی موقت “بسیار بدون ساختار، با ترکیبی از داوطلبان و ساکنان” بود، اما همچنین “برای کودکانی که در مرحله مهمی از رشد خود هستند بسیار ضروری است”.

یکی دیگر از ساکنان همان هتل می‌افزاید: «گاهی اوقات این اتفاق می‌افتد که آنها ریاضیات تحت نظارت را روی زمین با گچ انجام می‌دهند یا ساکنان مهارت‌های خود را مانند هنر یا خیاطی به اشتراک می‌گذارند. این غیر رسمی است، اما بچه ها بدون آن بی حوصله و تحریک نشده اند. به علاوه برای آنها خوب است که مهارت های اجتماعی خود را از طریق تعامل با بچه های دیگر تقویت کنند.

موران، که به مدت دو دهه با پناهجویان در منچستر کار کرده است، گفت که کودکان توسط این سیستم شکست می‌خورند، و افزود: «از والدینی که با کودکان وارد می‌شوند خواسته می‌شود فرم‌هایی را پر کنند که نام سه مدرسه احتمالی برای تحصیل فرزندشان در آن منطقه باشد. یک کار تقریباً غیرممکن برای کسی که تازه وارد کشور شده است و ممکن است انگلیسی آن قوی نباشد.

اغلب به عهده داوطلبان خیریه است که در تکمیل این فرم‌ها کمک کنند و سپس برای رسیدگی به شورای شهر ارسال می‌شوند.»

مادلین سامرفیلد، داوطلب موسسه خیریه Care4Calais و هدایت هتل برای محل دیگری در منچستر، گفت که منابع برای پناهجویان جوان و پناهندگان در سراسر منطقه گسترده شده است. او گفت که حجم افراد و در دسترس بودن فضا برای هر هتل و بین شوراهای شهر متفاوت است و برخی بر پناهجویان افغان تمرکز می کنند، برخی بر اوکراینی ها و برخی دیگر بر روی پناهجویان “مخلوط”.

سامرفیلد افزود: “تضاد بین سیاست های محلی و ملی می تواند کار را دشوار کند، اما در نهایت تمرکز باید بر این باشد که اطمینان حاصل شود که همه کودکان آموزش دیده اند و فرصت ادغام را دارند.”

سخنگوی شورای شهر منچستر گفت: «همه کارکنان هتل‌هایی که خانواده‌ها در آن مستقر هستند راهنمایی‌هایی درباره درخواست مدرسه در منچستر با آنها در میان گذاشته‌اند و از نیاز به درخواست مکانی برای دسترسی به یک مدرسه محلی آگاه هستند. آنها همچنین یک پیوند مستقیم به خدمات آموزشی در منچستر دارند.

تنها در این سال تحصیلی، شورا بیش از 400 کودک پناهجو و پناهجو را در مدارس و کالج ها قرار داده است. این شامل راه اندازی مکان هایی در مدارس متوسطه خارج از منچستر است که مکان های کافی در منطقه محلی آنها وجود نداشت.

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش گفت: “ما باید تمام تلاش خود را برای استقبال از پناهندگانی که به دلیل درگیری مجبور به ترک خانه های خود شده اند، انجام دهیم. ما انتظار داریم که هر کودک مدرسه‌ای که به اینجا می‌رسد، مدت کوتاهی پس از آن شروع به حضور در مدرسه کند.

ما بر این باوریم که بهترین مکان برای آموزش همه کودکان در مدارس است و حضور در آن به کودکان کمک می‌کند تا در جوامعی که در آن زندگی می‌کنند ادغام شوند.»